uçsuz bucaksýz bir boþlukta
yalnýzlýðýmýza sarýldýk
geceler boyu ah ! ne kýsa.
Bana ,böyle bir yalnýzlýktan
söz edilmemiþti ki doðarken!

örten olmadý çýplak kalmýþ yaralarýmý
çýðlýklarýmdan arda kalan s-arayý
duyan olmadý..

gözlerimiz dokunduðunda yalnýzlýðýmýza
hiçbirþey kalmazdý
kim bulabilirdiki kayboluþluðumuzu
el yordamýyla …

uçurumdu gözlerin her defasýnda
ne bakmaya kýyabildiðim ne dokunmaya
yutkundukça paslý bir hançer gibi
eriyen mum gibi ,damla damla...

bu muammayý birlikte nasýl bulduk ki kucaðýmýzda
o denizin kurumuþ dudaklarýnda
bu kayanýn en yobaz ucunda
yol alan dalgýn gemiyi þimdi kim nereye savurdu.

Sen ve ben okyanus görmemiþ gözlerimizle
gemilere özenen sandal gibiydik
ellerimizde Tevrat’tan yýrtýlmýþ sözler ile..
“Kelimenin” gözyaþýný asa
“Sevgilinin” göremediði rüya idik
kayalar !
kayalar !!
çýðlýðýmýza kayalar çarptý
keskin ve yobaz kayalar...

Þimdi dönemecinden bakýyorum hayatýmýn uçurumuna
tüm kuþlar uçmuþ
yitirdiðim sevinçlerimin üzerinden
evlatlýk vermiþim bende kendimi
bu kuþun gözlerine!

Issýz bir ateþ gibi yanýyormuþ yaðmur
bende

kýrýldýðý yerinden birleþmiyor ki hayat,
yaþamak sunuluyor ömrüme,
bir kase zehir içinde!
kazandýkça hep bir yaným kaybediyor
eksiliyor ömrüm..

ama bilemiyorum hüzünlerimden geriye doðru saymayý..
eskiyor hüznüm..
ama bilemiyorum ömrümden geriye doðru susmayý..
eskitiyor zaman..
ama bilemiyorum senden geriye doðru yaþamayý..
ardýný noktalayan bir cümle gibi noktalamaya baþladým kendimi..
sorgusuz sualsiz baþlayabilirdim oysa yaþamaya
içimde,yeni baþlayan ölüm orucunun ýlýk nefesi!