Sevgisizliðin günümüzde tüm dünyayý sardýðý, insanlarýn birbirlerine daha yabancýlaþtýðý çok açýk gerçektir. Küçük yerlerde, kasabalarda, köylerde daha dostane, daha sýcak ortamlar hala vardýr. Ancak büyük kentlerin cadde ve sokaklarýnda insanlar göz göze gelmez hatta birbirlerinin yüzüne bakmaz.

Ýnsanlar arasýnda sevgi ve muhabbet yoktur. Derin ve samimi sevgi insanlarýn ellerinden alýnmýþ durumda ki bu, insanýn ruhunun alýnmýþ olmasý gibi bir þeydir. Çünkü kiþi sevgiyi yitirdiðinde geriye ne kalacaktýr?...Bu, insanýn içinin boþaldýðý, manevi anlamda tükendiði anlamýna gelir. Oysa her yerde, her ortamda sevgi, hoþgörü, þefkat ve merhametin esas olmasý gerekir.

Din ahlakýný yaþamayýnca, kiþinin kalbinde Allah aþký olmayýnca, çevresine de Allah aþkýyla bakamaz. Allah aþkýyla etrafa bakamayýnca içindeki tutkuyu ve sevgiyi; o muhteþem gücü kaybeder. Sevgi ve aþký kaybettiðinde, insanýn içinde korkunç bir boþluk meydana gelir ve artýk yitirilenlerin yerini sýkýntý, azap, korku, gerginlik, kuþku ve panik alýr. Bu acýdan kurtulmak için de birçok insan ya uyuþturucu ya da aklý örten, insan bedenine ve ruhuna zarar veren tehlikeli maddeler kullanmaya baþlar ve doðaldýr ki sonuç da çok kötü olur.

Hem ruhsal, hem bedensel, hem de maddi yönden çöken bu insanlar, sürekli hata yapar, suç iþler ve þeytanýn bataklýða benzer karanlýk sisteminde yaþarlar. Bu nedenle inanan insanlarýn çok ciddi bir tavýr sergilemesi gerekir. Ýnsanlarý güzel ahlaka davet etmek, Allah sevgisinin o kucaklayýcý sýcaklýðýna insanlarý yaklaþtýrmak, gerçek sevginin ve aþkýn güzelliðini insanlara anlatmak, her þeye Allah aþkýyla bakmak, Allah’ýn tecellisi olarak görmek dünyadaki güzel ve mutlu yaþam için esastýr. Ýnsanlar ancak iman ettiklerinde gerçek anlamda mutlu olacaklardýr.

Diðer yandan, inanmayan kiþi ise para, yiyecek, içecek, zenginlik, kýsacasý her þeye sahip de olsa bir türlü mutlu olamaz. Elde ettiði her þeyi bir gün yitirebileceði korkusu içinde huzursuz bir yaþam sürer. Ekonomik yönden çýkmaza girip batmak ve her þeyini kaybetmek, hastalanmak, çocuklarý için endiþelenmek gibi korkulardan bir türlü kendisini kurtaramaz. Her gün yeni bir endiþe ve acý içerisindedir. Dolayýsýyla sinirleri de çok bozuktur.

Sonunda yaþamýn her aný kiþi için adeta cehenneme döner. Boðulacaðý endiþesiyle, su içmekten dahi korkacak duruma gelir; korkularý sayýlacak olursa binlere ulaþýr. Deprem korkusu, yangýn korkusu, terör korkusu, hastalýk korkusu…Ýnsan zayýf bir varlýktýr ve bu kadar korkuyu kaldýramaz. Böylece toplumda saðlýksýz yaþayan bireylerin sayýsý artar.

Oysa insan Allah’a güvenip dayandýðýnda yani tevekkül ettiðinde; bereket, bolluk, huzur, mutluluk ve güzellikler içerisinde yaþar. Allah’ýn korumasý altýnda olduðunu bilmek, Allah’a imanýn önemli bir þartýdýr. Ýnsan Allah’a güvenmiyorsa zaten inanmýyor demektir.

Bencillik Yerine Sevgi Ve Özveri

Ýnkarcý felsefeler toplumda bencillik ruhunu, egoizmi yerleþtirir. Bencil kiþi, “bana dokunmayan yýlan bin yýl yaþasýn” mantýðýndadýr. Egoizm çok rahatsýz edici, korkunç bir özelliktir. Bu karakterde insanlarýn oluþturduðu bencil toplumlar sürekli kendi çýkarlarýný gözetirler. Böyle bir toplumda hak, hukuk tanýnmaz; sevgi, þefkat, merhamet ve saygý gibi duygular çok gereksiz görülür.

Ýnsanlar Allah’a tevekkül etseler, O’nun yarattýðý her þeyde hayýr görseler, merhametli olsalar, komþularýný kendilerinden daha çok koruyup  kollasalar, Peygamberimiz(sav)’in “komþusu açken tok olan bizden deðildir” sözünü güzel bir ahlak kuralý olarak yaþamlarýna uygulasalar bambaþka bir ortam olur.

Ýnanan insan yaþlýlara þefkatle yaklaþýr, yardýmcý olur. Ancak din dýþý ortamda yetiþen bencil bir kimse, yaþlý insanlara yardýmcý olmaz; otobüsteyse pencereden dýþarýyý izler, yoldaysa elinde paketleri olan yaþlýya yardým etmez, kafasýný çevirir saygý ve sevgi göstermez. Oysa insan yardým ettiðinde sevinç duyar ve Allah o zaman güç, kuvvet ve mutluluk verir. Kurnazlýk yaptýðýný zanneden kiþi, bu güç ve huzuru kaybederek o zalimce egoizminin karþýlýðýný hemen orada almýþ olur.

Ýnsanýn Allah’a olan imaný arttýkça, sevgi gücü de artar. Bu, kiþinin çaba göstermesi sonucunda elde edeceði bir þey deðildir. Allah imanýnda samimi olan her kulunun kalbine bu duyguyu ilham eder. Mümin ise, bu nimeti elde edebilmek için samimi olarak dua eder, bunu Allah’tan sürekli ister. Allah'a herkesten ve her þeyden çok daha derin bir aþk duymasýna raðmen, bununla yetinmez; sürekli olarak Allah’ý çok daha da fazla sevmek için yine O’na yalvarýr. Allah’a olan sevgisi arttýkça Allah’ýn yarattýðý güzelliklere olan sevgisi de artar. Sonsuz güzellikleri sanatýnýn içinde yaratan Allah’ýn Sani sýfatýyla yarattýðý güzellikleri sevmede bir sýnýrý yoktur.

Samimi inananlar, Allah’ýn verdiði en büyük nimetlerden olan ’sevgi gücünü’ çok iyi kullanmaya ve Allah rýzasý için sevgiyi yaþama konusunda tüm engelleri kaldýrmaya çaba gösterirler.

Gerçek ve samimi sevgi; Allah’ýn yalnýzca samimi inananlara verdiði en büyük nimetlerden biridir. Allah’ýn hoþnutluðunu amaç edinmeyenler ve tavsiye ettiði güzel ahlaký yaþamayanlar, gerçek sevgi gibi bir nimete asla ulaþamayacaklardýr. Ýnsanlarýn birçoðu sevginin taklidini yapar ve gerçek sevgiyi yaþýyormuþ gibi görünmeye çalýþýr. Ancak sevilmeye ve dostluðu kazanýlmaya tek layýk olan Yüce Allah, iman etmeyenlere bu sevgiyi vermeyeceðini, yalnýzca iman edenler için bir sevgi kýlacaðýný Kuran’da haber verir:

“Ýman edenler ve salih amellerde bulunanlar ise, Rahman (olan Allah), onlar için bir sevgi kýlacaktýr.” (Meryem Suresi, 96)