"Ben nefret etmem doðum günlerinden. Geçenlerde doðum günümdü benim ve hayatýmýn en güzel günlerinden biri olmaya aday bir gün geçirdim. Sevdiðim insanlarýn benim için bir þeyler yaptýðýný görmem ve bana deðerli olduðumu hissettirmeleri çok keyif vericiydi. Daha çok sevmeye baþladým, daha çok sarýlmaya baþladým artýk sevdiklerime.

Ama doðum günlerinden nefret eden bir insan tanýyorum. Öyküsünü dinledim geçen gün, beraber çalýþýyoruz onunla. Yeni baþlamýþtý benle çalýþmaya ve ilk gün yanýna annesi ziyaretine gelmiþti ablasýyla beraber. O gün de annesinin doðum günüymüþ þansýma. Hatýrlamadý arkadaþým annesinin üstünde durmasýna raðmen bunu. Annesi giderken biraz trip attý bu yüzden, arkadaþým hatýrladý ama iþ iþten geçtikten sonraydý bu. Aradý bir çiçek söyledi annesi gittikten sonra."

Yaþ 24 oluyor, þaka gibi. Oysa henüz ilkokula gittiðim ve siyah önlüðün zorunlu olduðu seneleri, öðretmenimden iþittiðim azarlarý, sokakta yaptýðýmýz mahalle maçlarýný, kavgalarýmýzý, arkadaþlarýmla gittiðimiz ada gezilerini ve bir sürü kýrýk dökük çerçeve içerisinde bana bakan kýz arkadaþlarýmýn gözlerimin içine bakýþlarýný dün gibi hatýrlýyorum hala capcanlý, taptaze.. He çabuk geçiyor zaman. Þaþýyorsun dönüp bakýnca geriye. Sabah uyandýðýnda akþamý etmeye üþenirken, 24 koca senenin tükendiðini gördüðünde ürküyorsun bi an. Hayat çok acýmasýz bu konuda.

24 sene, 365 günden oluþan 24 adet yýl. Bir varmýþ bir yokmuþtu iþte. Hayat bir su misali, bir bir ileri ama hiç geri gittiðini gören yok.

Ve 4 sene olmuþ hayatýma giren melek suretlinin beni kanatlarý altýna almasýnýn üstünden. Artýk beni benden çok tanýyan, beni benden çok bilen bir baþka insan var diyebiliyorsam eðer ve onun yanýndayken bambaþka bir kiþi oluyorsam bunun tek sebebi iþte bu melek suretlidir. O kadar bana karýþmýþ ve bir suretim olmuþ ki artýk onunla ayný geleceðe yürümekten korkmadýðýmý farketmiþim ben. Geleceðimizi birbirimizi baðlamak için ise ilk sözü benim doðum günümde vermeye karar vermiþtik. Ýþte o gün geldi, bugün her þey bambaþka olacak artýk hayatým için, bunun farkýndayým. Ýçimde birþeyler büyüyor, o büyüyen þeyler tam olarak ne bilmiyorum ama heyecanýn arkasýna saklanmýþ birþeyler onlar. Hissediyorum, beni mutlulukla telaþlýlýk arasýnda býrakýyor. Garip bir duygu bu.

Zaman çok yavaþ ilerliyor gibi geliyor ama her zamanki gibi sinir bozucu monotonluðuyla sadýk bir þekilde hýzlý akýyor. Tutulmuyor elde, kayýp gidiyor.

...

Saat 02;47, duvarda asýlý saat bunu gösteriyor.

Gözlerimi acilde açýyorum. Üstümde duran lambanýn ýþýðý kanlanmýþ gözümü alýyor, ayný anda alnýmda sýcak kanýn akýþýnýn sesini duyumsuyorum. Bir hemþire beliriyor lambayla aramýzda. Birden koyu renge bürünüyorum, ýþýðým kesiliyor. Baþýmdaki yaraya pansuman yapýyor. Cam kýrýklarý ayýklýyor sanki. Annemin aldýðý hediyeyi üzerime giymeseydim keþke hemen diye düþünüyorum. Ayný hemþire makasla kesiyor þimdi onu. 'yapma hediye o' diyemiyorum, hiç gücüm yok. Bacaðýmda þiddetli bir sancý var, boynumdaki boyunluk ise zaten kýsýtlý olan hareket alanýmý daraltmýþ iyice. Gözlerim kapanmak istiyor, direniyorum ama ne kadar karþý koyabilirim bilmiyorum. Kolumda ilk seferde damarý tutturan hemþireyi tebrik etmek istiyorum ama çenemi kýpýrdatacak güç yok. Nefret ederim kollarý delik deþik eden hemþirelerden. Meleðin aldýðý saat kolumda, camý çatlamýþ. Gözlerim bu kez doluyor. Tutamýyorum.

Çok fazla hareket var bulunduðum ortamda, duymuyorum pek ama, görüyorum halen.

Bir sedyede kanatlarý kýrýlmýþ bir melek gidiyor. Çok iyi tanýyorum bu meleði. Sedyeden sarkan elinde týrnaklarý kýrýlmýþ. Ojesi parmaklarýnda ki renkle ayný, kankýzýlý.

Çok hýzlý sürmüyordum aslýnda, alkol almýþtým ama sarhoþ deðildim kesinlikle. Sürat bazý insanlarý çok çabuk esir alabiliyor iþte. Tutkudan baþka bir þey bu, hastalýk tam tanýmý. Bizi geçmeye çalýþan bir aracýn direksiyonunu aniden önümüze kýracaðýný farkettim ama onlarýn eðlencesi bizim cehennemimiz olmuþtu iþte. Kaç takla attýk hatýrlamýyorum. Sadece çýðlýklarý duyuyorum, hala duyuyorum. Kulaklarýmý yýrtýyorlar. Bir melek, ciðerlerini yýrtýyor sanki.

Cam kýrýklarý, metal sýyrýklarý, asfalt sýcaklýðý, takýlý kalan korna.

Kan kokusu.

...

Cenaze törenine götürmediler beni, bacaðýmdaki ve kaburgamdaki kýrýk, kafatasýmdaki çatlak engel deðildi bence buna. Ýstemediler.

...

Elbet bir gün o mezara gidip kazýyacaðým týrnaklarýmla mezarý. Ve meleðimi tekrardan kanatlarý kýrýlmýþ da olsa saracaðým.

Tam 5 sene geçti üzerinden ve doðum günlerinden nefret ediyorum artýk. Bugün annemin doðum günüymüþ, az önce yüzüme vurdu unutmuþluðumu, 'sebebim var anne biliyorsun' dedim, boynu bükük ayrýldý yeni iþ yerimdeki ilk günümde bana sürpriz ziyaretinden. Dayanamadým, gönlü olsun, sevinsin diye aradým bir çiçek söyledim. Ne kadar tesirli olduðu muamma.

Bacaðým iyileþti, kaburgalarým da öyle. Baþým bazen aðrýyor darbeden ötürü ama olsun, o da geçti sayýlýr. Ama bazý kýrýklar hiç iyileþmiyor. Üzerinden ne kadar zaman geçerse geçsin, parçalarý birleþtiremiyorsun.