.../ Beklemek;
Kimi zaman bir ayak sesini
Kimi zaman da ayaklarýmýzýn bizden alýp götürdüklerini
An olur da bekleriz
Dipsiz bir kuyuya düþen yaðmurun,
çýðlýk atarcasýna karanlýða haykýran nefesini

Ansýzýn çalacak zil sesini
Yada kapý altýndan loþ odanýza sýzan ,
kaðýt kadar ince ,
kalem kadar keskin,
karanlýðý kör edecek kadar geceyi ,
seheri bekleyecek kadar yalnýz hilali,
ellerimizi ovuþturup
yüzümüzü dudaklarýmýzla birlikte buruþturup bekleriz…

Sonbaharda yapraklar nasýl sarýya koþar
Kýþýn boynuna atkýyý takarsa
Aðaçlar dalýnda baharý taþýr
Yaz güneþiyle tabiatý nasýl kucaklarsa
Biz de içimizde
Hep O dört mevsimi bekleriz


Öfkedir aslýnda hissettiklerimiz.Yada içine saklandýðýmýz gizli bir gülüþ.Kör olan gözlerimiz hiç görmese de aslýnda biz ýþýða gülümseriz.Kaçýþ ve bekleyiþe ayný anda bilet kesen ellere ,biraz para sýkýþtýrýp sýrt sýrta verip’’ hadi ‘’deyip çekip gidende aslýnda yine bizleriz.’’Kimse /siz deðildir’’ derken bize ,biz yine itiraz ederiz. Ýçimizde bir þeyler büyür büyütür kötüyse ben büyütmedim, iyiyse zaten bende hep vardý deriz

Düþünün . Kaç kez elimizi þakaklarýmýza koyup da iki göz yaþýna piþmanlýðýmýzý satmadýk ki. Yetti mi sizce bu kadar sýzý kendimizi kendimize affettirmeye.Zihnimizden geçen her kara kedi merdivenlerimizde, parlayan gözlerle bakýnca gözlerimizin içine, aslýnda kaçacak delikleri týkayýp kendimizden kaçarýz yine Akýl dediðimiz hanemizde. kelimelerimiz bir dikenli tel olup da takýlýnca mýsralarýn diline, kan revan içinde kalan öznelerimizi ellerinden tutacak kadar yüreklendik mi hiç . Yüreklerimize önce ben/lik koyup sonra beni bizden çýkarýnca geriye kalanlara isyan edip’’Neden yalnýzýz ‘’diye haykýrmadýk mý.hiç .Dizinin dibine oturduklarýmýz hep bizi ninnilerle uyutup,sonra emziðimizi aðzýmýzdan alýp baþka kucaklara beraber atmadý mý hiç?Dünya denen beþikte buz kalýplarýna sardýðýmýz yüreklerimiz ne zaman akýl denen çarmahýn elinden kurtulsa, yeniden zindanlara birlikte hapsolmadýk mý hiç?

Çamurlu bir tarlada düþmeden koþan bir çocuðu bulmak ne kadar zorsa dünya denen yolda Arasat da kalan bir yolcu olmamakta o kadar zor geldi deðil mi?
Yüreklerde kýrýlan binlerce basamak, altýndan baktýðýmýzda uçurum gibi düþmekten korktuðumuz piþmanlýklarýmýz…’’ bir adým atsak ileriye ya da bir adým atsak geriye ‘’diye düþünürken geride býraktýklarýmýz mý gölge
yoksa hayat mý gözlerimizde senaryosu bizsiz oynanan bir perde.
Gölge oyunuysa bu hani meddah nerede ?
Sýkýldým yazýp çizmekten . Ellerim nasýr yüreðimde katran karasý …Git Baykuþ bakýþlý düþ yakamdan .Dikme gözlerini gözbebeklerime.
O mezar taþýndan kaçmak ne senin ne de benim elimde.
Yollar istesek de istemesek de elbet buluþacak mahþerde

Dinle kalbini ey yolcu!
Dinle…
Hak içinde ,
evren gizli zerrende.
Dokun evvel aynada ki suretine.
Çiz yolunu tebessüm et
.Rahmetten ümidini kesme
tövbe yolu hiç kapanmaz
Ahir zaman ümmetine

Ey Resûl
sensizlik çökmeden aleme
Alnýmýz deðsin seccadeye

Miracým ol ey namaz
götür beni
Örtüsü siyah þehrime


Otuzkasýmikibinon

Duygusalca