Dalmýþým. Büzüldüðüm yerden doðruluyorum. Gözlerim yaþarmýþ yine; nedensiz. Ne zamandýr oluyor. Sebebini bilmiyorum.
Elimle buðulanmýþ camý þöyle bir silip dýþarýyý izlemeye koyuluyorum. Karþý evin oðlu dýþarýda top oynamaya çýktý. Arkadaþlarý da doluþtu sokaðýn ortasýna. Maç yapacaklar. Bir keresinde beni de çaðýrdýlar, ama gitmedim. Önceden hiç konuþmazlardý benimle. Sonra ne olduysa iþte maça bile çaðýrdýlar. Niye gideyim ki?
Kaleye geçti yine. Durmadan gol yer, ama hiç vazgeçmez kaleci olmaktan. Babasý da balkondan izliyor. Her seferinde çýkar, izler. Oðlana diktim gözlerimi. Çelimsizliðine, heyecanýna, sürekli gülen yüzüne baktým. Ben babama benzerim. O hiç benzemiyor.
Maç boyunca bir saða bir sola savrulup durdu. Balkona baktý birkaç defa. Koþtu, zýpladý, yoruldu, nefesi kesildi, derin derin soluk aldý. Balkona dönük yüzündeki terleri sildi. Ama bu defa da olmadý. Beþ tane gol yedi. Babasýna baktým; yine de gülümsedi. Hiç sevmiyorum onlarý. Bir ara babasý hep baþýmý okþar, acýr gibi bakardý bana. Aðlayacak gibi olurdum o zaman. Þimdilerde yapmýyor.
Onlar gidince bahçeyi izledim bir süre. Gelen giden yok. Buðulanan cama bir þeyler çizdim. Sildim sonra. Beðenmedim. Resim yapmayý beceremiyorum zaten. Tek yapabildiðim çöpten adam.
Hava çok soðuk. Yanan soba odayý ýsýtmýyor. Annem bu kör sobayý nereden buldun diye hep söylenirdi babama. “Hava soðuk ondan” derdi babam da her seferinde. Artýk konuþmuyorlar. Ben de bu havalar yüzünden iyileþemedim iþte. Sözde soðuk algýnlýðýymýþ. Ýki ay önce de psikologa götürmüþlerdi. Çok deðil, saysam on defa gitmedim. Ýþe yaramamýþ. Öyle dediler. Ne bekliyorlar bilmiyorum. Her gün böyle bahçeyi izlememe darýlýyorlar herhalde. Okula gitmiyorum ya. Bir de yýldýzlara bakýyorum çok. Bilmem ki sebep bu mu?
Odamýn kapýsý açýldý. Annem geldi. Saat baþý yokluyor beni. Korkuyor, biliyorum. Bana üzülüyor belli. Bir de babamýn sessizliðine. Bu halleri beni kýzdýrýyor.
- Ne var anne, ne istiyorsun? Gelme böyle odama. Gelme!
- Bir þey ister misin diye soracaktým. Neyse, sen istersen söylersin.
Kapýyý kapatýp gitti. Ona böyle baðýrmak hoþuma gitmiyor. Sýkýntýdan baðýrýyorum. Annemin dýþarýdan sesini geliyor. “Bu çocuk ne olacak böyle” diyor babama. “ Kaç doktora gittik. Olmadý. ” Babam sessiz. Zaten ne zamandýr hiç konuþmuyor. Ýçim sýkýlýyor. Yataða giriyorum tamamen. Yorganý baþýma çekip yatýyorum.
Hafif bir hýrýltý duyuyorum. Kesik kesik öksürüyor biri. Baþýmý gömdüðüm yerden çýkarýp bakýyorum. Uzun boylu, iri, esmer bir adam duruyor yataðýmýn baþýnda. Görüntüsü bulanýk. Gözümü ovuþturuyorum; netleþmiyor. Adam babama benziyor ama deðil. Deðil biliyorum. Elleri kocaman. Babamýn elleri küçücüktü. Bana doðru uzatýyor. Nefes alamýyorum. Baðýrmak istiyorum sesim çýkmýyor. Ona kadar saysam gider mi? Bir: gözümü kapadým, iki, üç; gözümü açsam, dört, beþ, altý; biraz daha bekle, yedi, sekiz, dokuz; lütfen git, on; hâlâ burada.
Bana doðru eðiliyor. Aðýr, çok aðýr bir koku bulaþýyor göðsüme. Kýpýrdayamýyorum. Kulaðýma dayýyor aðzýný. Sýcak bir nefes yüzümü yalýyor.
-     Beni merak etme. Ben iyiyim.
-     Ama ben deðilim baba!