Susmayý öðrettiler bana, kim öðretti? Annem mi yada zamansýz gitmeyi seçen babam... iyi mi yaptýlar? Baþta evet þimdi hayýr!

Sustukça konuþtu insanlar,onlar konuþtukça ben sustum. Ýçimde birikti kelimeler kendimle konuþtum. Kýzdým! kendim bildim. Aðladým, sonra aðlayýþýma dayanamadým yine aðladým. Kalabalýklar arasýnda en zoruymuþ susmak geç anladým ama anladým. Þimdi konuþamýyorum. Ne mutlu diyor içimden biri "konuþmazsan kýrýlmazsýn" ama kýrýlýyorum. Þimdiki zamanlara sýkýþmýþ, düþleri olmayan insanlar tarafýndan, "susanlar" zayýf sayýlýrken ve içinde birikenleri bir bir dökerken susanýn yüzüne kýrýlýrsýn. Onlar mutlu olur. Sinsi bir gülüþ düþer dudaklarýna kocaman bir zafer kazanma þarhoþluðu sarar bedenlerini döktükçe dökerler içindekileri. Öyle bir hýrstýr ki bu durmazlar. Korkarlar çünkü karþýsýndaki giderse bir daha bu zafer geçmez ellerine onlar konuþur sen dinlersin sonra bir kelime çýkar aðzýndan fýrtýna kopar peki ne yaparsýn?
Susarsýn...
Hep korktum insanlarý kýrmaktan ama þimdi ardýma baktýðýmda her düþümün üzerinde kocaman bir kelime yatýyor. Patlamýþ gözler, hakaretler, çýðlýklar. Anneme kýzýyorum ve düþlerime.

"Düþlerimin adýna yakýþan bir renk vardý bildiðim, þimdi o yok! Her taraf kocaman bir griden ibaret"