‘Beni düþündüðünü düþünmek diyelim buna: AÞK.’

Saniyelerin dakika olmalarýný engelledim bugün.
Eskiden yapamazdým bunu aný yaþayamazdým seninle…
Varlýðýmda ki aþkýný keþfettim sevgilim.
Geri gelmeyecek her anýmýzý gömdüm kalbime,
Ýzin vermiyorum artýk, zamanýn ilerlemesine…
Lakin bazen hissedebiliyorum,
Ýzin almasý zaten gerekmez ki benden;
Meraklý zaman, hemen görmek istiyor sonumu.

Saten çarþaflarýn arasýnda oturan kadýn…
Elbisesi yýrtýlmýþ bacaklarý açýk,
Nefretle bakýyor geleceðe, saniyelere…
Ýnatçý mý inatçý oysa o, çarþaflara hiç yatmamýþtý ki.

Çalan saatin sesi, kadýný uyandýrdý
O kadar yoktun ki içinde kadýnýn,
Kaybolmaya mahkûmdu çarþaflarýn arasýnda…

Özüme döndüm artýk ben,
Zaten saniyeler de yok artýk çarþaflar da…
Lüzumsuz bir uðraþ bu bilirim;
Ellerim ellerine hiç deðmeyecek artýk…
Diyemem ki unuttum seni,
Ýnanmazsýn da zaten bilirim.
Mazideki aþkým; saniyelere kýzgýným…

Aynaya baktým çarþaflardan kurtulup
Yüzümde yastýk izleri;
Ben bu muydum; sadece yastýk izleri?

‘Sevgilim seni çok özledim, belki de sadece beni düþündüðünü bilmeyi özledim.’