Bugün burada hava güzeldi. Gökyüzünün, yeryüzüne tebessüm edeceði, daha sabahýn ilk saatlerinden belliydi.
Sabah uyandým yapacaklarýmý sýraladým, amacým iþlerimi bir an önce bitirip sevgili Hocam Elif'in ebru atölyesine gitmekti.
Ne kadar erken gitsem o kadar iyi olur diye düþünüyordum ki; babam bir yakýnýmýzýn, niþan törenine gitmemiz gerektiðini söyledi, tabii benim surat hemen asýldý.
Babamý kýrmak olmazdý elbet, kýrmadým da zaten, hazýrlandýk hep birlikte gittik.

Sevgili Hattat; Ýnsanýn kendini, bulunduðu yere ait hissettiði yerler vardýr mutlaka. 'Evet burasý benim yerim, bulunmak istediðim ortam, zaman geçirmekten zevk aldýðým mekan, gittiðimde kendimi mutlu hissettiðim alan' dediði yerler... Orada þöyle bir etrafýma baktým; benim burada ne iþim var ya dedim kendi kendime. Þu an öd kokusunu içime çektiðim ebru atölyesinde Elif'imle oturmak, sohbet etmek varken, benim burada ne iþim var?

Zaman çok kýsa Hattat.
Bugün düþündüm de insan kendini nereye ait hissediyorsa veya nerede mutlu olduðuna inanýyorsa orada bulunmalý. Buna hakký olmalý ve bu hakký insan kendine tanýmalý..

Elbette hayatý yaþamak, özellikle, istediðimiz gibi yaþamak bizim tekelimizde deðil, mecburiyetlerimiz var, önceliklerimiz var vs...
Ama Hattat, iþte bu mecburiyetlerimizi daha katlanýlýr hale getirmek için hiç olmazsa yaþamýmýzýn bir bölümünü, istediðimiz bir alan içinde yaþama dahil etmeliyiz. Bu kadar hakkýmýz olmalý, bence bu þansý herkes kendine tanýmalý.

Orada çok fazla durmanýn manasý yoktu. Hayýrlý olsun temennilerimi ilettim oradan ayrýldým.
Bu yaþam benim ise eðer, hiç olmazsa elimde olan dahilinde kendim için zorlaþtýrmamalýydým...

Sevgili Hattat
Gelelim diðer meseleye.

Ýnsanýz Hattat. Yaþama dair, birbiri ardýna birçok hayaller sýralayabiliyoruz. Birçok planlar yapýp birçok düþler sýralayabiliyoruz peþi sýra.
Her bir düþ için, ümit ediyoruz, gerçekleþmesi için dua ediyoruz, hatta bazen, hayallerin gerçekleþeceðine dair yeni hayaller bile kurmaya baþlýyoruz.

Ve yaþadýðýmýz süre içinde hayatýn her bir yüzü ile, her an karþý karþýya kalabiliyoruz.

Aslýna bakarsan Sevgili Hattat, hepimiz bir cam fanus içindeyiz diye düþünüyorum.
Fanus içinden bakýnca, etrafý olabildiðince geniþ görebiliyoruz.
Çünkü, fanus içinde iken, fanus dýþýnda her þeye dokunmak, elde etmek çok kolay gibi görünür, elimizi uzatýp, dokunmak için doðrulmaya yeltendiðimizde kafamýz bir anda cam fanusa çarpýveriyor, iþte o vakit anlýyoruz ki aslýnda içinde bulunduðumuz alan o kadar da geniþ deðil, ulaþmak istediðimiz, dokunmak istediðimiz, elde etmek istediðimiz þey bize o kadar da yakýn deðil. O vakit anlýyoruz ki aslýnda hiç bir þey içeriden bakýldýðý kadar kolay da deðil.

Ýþte o an, yaþam denilen gerçekle yüzyüze kaldýðýmýz an, iþte o an kendimizle didiþme aný, iþte o an kendimizi yiyip biritme aný. Ýþte o an kendimizi tüketme aný. Ýþte o an bittiðimiz an...

Sevgili Hattat.
Sevgili Hacer , bahsettiðim bu yaþamýn bir yüzü ile daha tanýþmýþ. Bu sebeple,
Hacer'in elleri üþüyor, düþleri üþüyor, gerçekleri üþüyor, hayalleri üþüyor, Hacer'in yüreði üþüyor Hattat.
Hacer'in yüreði üþüyor...

Adsýz