Vahþiliðin içinde ki çocuksuluðu seviyorum. Ölümden sonrasýný düþünmeyi seviyorum ve ölümden öncesini unutma ihtimalini seviyorum. Unuttuklarýmý da unutacaðým günü seviyorum, her þeyden önce bulutlarý seviyorum. Sonsuzluðu anlatan kuþlarý seviyorum… Her sýkýldýðýmda gökyüzüne bakmayý, her umutsuzluðumda alkole sýðýnmayý seviyorum. Kalbimi kýranlarý bir bir gözümün önüne getirip önce onlara sövüp sonrada onlarý affetmeyi, affettikten sonra tekrar öfkelenmeyi, öfkelendikten sonra da kendime sinirlenmeyi seviyorum. Canýmýn acýmasý hoþuma gidiyor bazen… Acýtmayý da seviyorum bazen ya da umutlandýrmayý, oynamayý. Mesela öper gibi yapýp öpmemeyi… Dudaklarýmý dudaklarýnda gezdirip sonra geri çekilmeyi seviyorum. Gözlerindeki tutkuyu görmeyi seviyorum bazen acýyorum da sana. Acýmayý da seviyorum bazý bazý kendimi þanslý hissettirdiðinden… Acýmasýz olmadým hiç ama özeniyorum acýmasýz olanlara… Ýsterdim acýmasýz olmak. Ýsteklerimden bahsetmek hoþuma gidiyor; yapamadýklarýma kendimi güldürüyorum. Kendi kendime eðlenmeyi, yalnýzlýðýn sýcaklýðýný, seviyorum bazen. Ya da her týklým týklým olmak istediðimde, telefonuma çýkan sesleri duymayý seviyorum. Sizi seviyorum açýkçasý. ‘Her þeyin bir çaresi vardýr. Yaþamana bak, boþver.’ derken, söylediðim yalana inanmayý, inandýðýma da kendimi inandýrmayý ve sonra ayný duruma düþtüðümde, bir baþkasýnýn bana bu cümleyi kurmasýný seviyorum. Çünkü o zaman anlýyorum ki kimse kimseden üstün deðil ve biz hepimiz, aynýyýz. Ani davranmak benim yapým ama fevri kararlar da almam hiç, tezatým sanki biraz, bunu seviyorum çünkü çeliþemezsen doðruyu asla bulamazsýn. Çeliþkiler olmazsa sorulacak sorular, sorulacak sorular olmazsa da cevaplar olmaz, cevaplar yoksa doðru olacak bir þey de olmaz ortada. Bu tarz saptamalar yapmaya bayýlýyorum. Garip biriyim, bir an çok mutluyken bir an çok mutsuz olabilirim. Bazen kendimi ulaþýlmaz hissediyorum, ukala olmayý hep sevdim ama hep de inkâr ettim. Çünkü kimse ben ukalayým demez diyende zaten ukala deðildir. Ama ukala olduðum anlar oldu hatta genel olarak bakýþ açým bu diyebilirim. Hepimiz aynýyýz dedim ama o kadar da deðil. Bazen de ulaþamayacakmýþým gibi hissediyorum. Kararsýzým da biraz ama bu kimin umurunda herkes karar vermekte zorlanýr. Hýzlý karar verenlerde hep piþman olur, gerçi uzun uzun düþünüp de verdiði karardan piþman olmayan tek insan sanýrým Atatürk’tü. Her þeyin bir gün biteceðini düþünüp yüreðimi bastýrmayý, sesimi kýsmayý seviyorum; kendimi dizginlemeyi… Kaçýþ planlarý yapmayý ve bunun için uðraþmayý, arkadaþlarýmý da bu konuda taciz etmeyi vazgeçilmezlerim arasýnda tutuyorum. Kötü bir hayat yaþadýðýmý her düþündüðümde gözlerimi açýp evime, aileme, âþýk olduðum adama bakmayý, dostlarýma gülümsemeyi çok ama çok ferahlatýcý buluyorum. Ýçimi aydýnlatan tek gün ýþýðý senin gözlerinse içimi karartan, ýþýðýmý kesen bulut kim? Bilmemek de güzel bazen deyip en önemli sorunlarýmý geçiþtirmeyi seviyorum. Ve en önemlisi beni yaratan bir güç olduðu olgusuna inanmayý ve onu koþulsuz sevdiðimi düþünmeyi seviyorum. Tramvayda giderken her sabah, müzik dinlemeyi, ayakta kaldýðýmda ayak aðrýsýndan, oturarak gittiðimde bel aðrýsýndan þikâyet etmeyi seviyorum. Bir þarkýyý dinlerken içimden yaptýklarýmý düþünmeyi, sessizce sövmeyi kendime ve daha da acýsý içimden aðlamayý sonra da dalgýn dalgýn kafamý pencereye çevirip ‘Evet, hala yaþýyorum.’ demeyi seviyorum. Yaþadýðýmý hissediyorum her öldüðümde. Her acýnýn öldürücü darbesi beni penceremden bakmaya zorluyor. Ve yarým kalan çok aþk var, geçmiþten gelen gelecekte hala inatla hayatýný sürdüren… Kurtulmayý deniyorum hep bunlardan ama beceremiyorum ne garip ki 3 ay önce intihar etmeye çalýþýrken bugün intiharý hiç düþünmüyorum bile. Dedim ya öldükten sonra hep yaþadýðýmý hissediyorum. Unutmaktan daha çok sevdiðim bir eylem olamaz, unutmak öyle güzel ki… Ve melankolik olmayý seviyorum; herkes gizemli buluyor gözlerimi. Aþklarým var, hayallerim ve hayal kýrýklýklarým var, ama hepsine sebep olan benim. Bütün bunlarý bilip kýlýmý kýpýrdatmamak beni mahvediyor. Ama kendimin bu tembel ve bitmiþ, tükenmiþ halini sevmeye kendimi zorluyorum. Zor þeyleri severim, kolayca olan her þey basit bir zevk verirken zorluklar her zaman daha vahþi, daha çocuksu ve daha haz dolu bir sevinç yaþatýyor insana. Seviþmeyi seviyorum mesela ama yine de kendimi her durumda olduðu gibi bunu yaparken de kontrol altýnda tutuyorum. Çünkü hayatým boyunca hep kendimi kontrol ettim. Duygularýmý gizledim hep kimsenin yanýnda aðlamayacaktým mesela bunu öyle çok yaptým ki artýk umursamýyorum. Sensiz olmayý da seviyorum bazen ama senle dolup taþmak daha güzel geliyor yüreðime. Sinirleniyorum bazen, çekip gidiyorum sinirimi bozan yerden; rahatlýyorum. Kaçmayý çok seviyorum beni zora sokan her þeyden uzaklaþmayý…

Yanlýþ kadýný oluyorum birçok erkeðin ve hep olmamam gereken yerlerdeyim, yanlýþ zamanlardayým, baþtan aþaðý yanlýþlýk bataklýðýna saplanmýþým. Ama nefes almayý da öðrenmiþim o bataðýn içinde. Hep uðraþýp, her zaman kaybetmeye alýþmýþým bir kere. Yine de hayatý seviyorum. Ýþte en çok da bunu seviyorum; bir sürü olumsuzluluðun arasýnda gözünü kapatýp güzel bir koku aramayý… Gözlerim çirkinliði görürse, burnum güzelliði aramalýydý her zaman. Eðer her þey kötüyse mutlaka bir þeyler iyidir. Burnum kötü kokular alýrsa o zaman nefesimi aðzýmdan alýp, gözlerim kapalý, ellerimle güzel bir þeyler bulmalýyým dokunacak. Ýpek kumaþlar olmasý þart deðil sadece güzel bir tek þey yeter bazen gülümsetmeye insaný. Ýþte en çok bunu seviyorum; Azla yetinip çoðu yaþamayý…