Tek bir umut bile yok. Geçmiþimin ellerindeyim.

Geçmiþin unutulmaya yüz tutmuþ sahilleri… Yosunlarýnýn kenarýnda oturmuþ titriyorum; soðuk. Yosunlar tutmuþ bacaklarýmý yürüyemiyorum. Geçmiþin tadý tuzlu biraz… Yakýyor genzimi neden hala içmeye çalýþýyorum, bilmiyorum? Sorular öyle çok ki, cevap lazým ama yok; cevap yok, sorular yok, düþünmek yok. Burada hiçbir þey yok artýk; geçmiþin sahili, yosunlarýn sesleri… Düþünürsün ama zaten, daha önce düþündüðün bir þeydir o. Çözüm yollarý hep vardýr, karþýndadýr ama nedense hep, kaparsýn gözlerini. Tek bir umut bile yoktur hal böyleyse. Oysa önüme bakmak öyle kolay ki… Geçmiþin kucaðýna sýðmaya çalýþmaktansa, geleceðin elini tutmak çok daha kolay. Çünkü artýk büyüdüm hiçbir kucaða sýðamam ki. Geçmiþ yosundan elleriyle bacaklarýma yapýþmýþ, üstünde deniz kabuklarý… Tadý tuzlu, deniz kabuklarý güzel ama benim deðiller ki. Benim olmayan her þey bir günahmýþ gibi gelir gözüme, dokunamam ki.

Keþke, ‘keþke’ demek bu kadar can acýtmasaydý…

Bir umut olsaydý uzaklardan gelen: Camdan bir þiþeye konulmuþ olsaydý. Uzak kýyýlardan benim kumsalýma atsaydý dalgalar þiþeyi. Tadý tuzlu, etrafý yosunlu olsaydý ama içi kuru olsaydý þiþenin, aðzýný açýnca her yeri ýþýk kaplasaydý. Iþýk azaldýkça gözlerimi açsaydým yavaþ yavaþ. Derin bir nefes alýp dudaklarýmý, aðzý tuzlu þiþeye yaslasaydým, içseydim kana kana umudu. Belki bir gözyaþý olmalýydý þiþedeki; bir kadýnýn, mühürlenmiþ acýlarýný hapsedip, çok uzaklara yolladýðý… Ya da kan olmalýydý; bir adamýn kýskançlýðýndan, öldürdüðü karýsýnýn þehvet dolu kaný ya da tuzlu olmayan bir su olmalýydý; sýcak, saf, temiz…

Umut dedim ya umut olsun umut…

Tek bir umut bile yok geçmiþin izlerini silmeme yetecek. Senin gözlerin de sahteymiþ, oysa umudum sanmýþtým gözlerini. Senin gözyaþýn tuzsuzmuþ, hiç umutsuzluktan aðlamamýþsýn çünkü. O tuzlu sularý hiç içmemiþsin, o kýyýlarda hiç yürümemiþsin. Ve bana gelip tuzlu sulardan bahsetmiþsin, hiç görmeden çok da güzel tasvir etmiþsin. Neden yapmýþsýn bunlarý? Yorgunum ben, anlayamamaktan seni. Üzgünüm, yenildiðimden karþýnda hep, yýkýldýðýmdan. Artýk dayanamadýðýmdan ‘son’ dedim. Kararlýydým, ilk kez. Açýk kapý da yok ardýmda, aklýmda kalan bir soru da yok. Bir kenarda oturup sessizce kurtarýlmayý bekleyeceðim çünkü artýk çok yoruldum. Kim bilir, belki bir gün, o þiþenin içinde senin gözyaþlarýn olur, kýyýlarýma vuran?