Dün gece bir rüya gördüm. Rüya deðil de sanki kâbus gibiydi. Ne gibisi caným, kesinlikle kâbustu.

Ben, - ne desem bilmem ki - çok kuralcý, çok dakik, hiç hile hurda bilmeyen çok namuslu bir vatandaþmýþým. Gökten altýn yaðsa, eðilip bir tane almazmýþým ve bunu meziyet sanýrmýþým üstelik. Bi gün maaþýmý on kuruþ fazla vermiþler, aradan iki gün geçtikten sonra farkettiðim için, on kuruþu, iki günlük faiziyle birlikte geri vermeye kalkýþmýþým devlete. Daha bunun gibi ne saçma sapan þeyler yapmýþým, inanamazsýnýz.

Dün gece rüyamda, evimdeyim. Akþam üzeri, dýþarýdan sesler duyuyorum. Sesler gittikçe evime yaklaþýyor, her saniye biraz daha yükseliyor seslerin þiddeti.

Camdan bir bakýyorum, kapýmýn önü ana baba günü. Onlarca insan. Üstelik, benim çocuklarým da aralarýnda. Oðlum varmýþ dört tane, iki de kýzým. Kime güvenip de doðurmuþsam bu kadar çocuðu ? Kesin, RTE girmiþtir kanýma. Herkesin elinde bir pankart var. Benim çocuklarýmýn elinde çifter çifter pankart var.

Pankartlarýn üzerinde - af edersiniz ama - " salak " , " enayi " ," geri zekâlý " , " sazan " gibi hakaret içeren sözler var. " Hýýýýmm ! Bunlar çok haber bülteni izlemiþler ya da meclis görüþmelerini hiç kaçýrmamýþlar; bu nedenle aðýzlarý bozulmuþ." diyorum içimden. Rüya bu ya, meclis dýþýnda kimse böyle kötü sözler kullanmazmýþ çünkü. Saçmalýða bir bakýn hele. Küfür bilmeyen bir toplum yani.

Sadece pankartlar olsa iyi, kýzgýn yüz ifadesiyle baðrýþýyorlar evimin pencerelerine bakarak. Allahallah ! Bu da ne?

" Dýþarý dýþarý !" diye tempo tutuyorlar. Evde benden baþka kimse olmadýðýna göre, demek ki beni çaðýrýyorlar. N'apacaklar acaba bana? Baþlýyorum titremeye. Rüya bu ya, öyle titriyorum ki; sarsýntýdan takma diþlerim düþüyor aðzýmdan, saçlarým ve kirpiklerim dökülüyor.

Benim çocuklar kalabalýðýn önündeler. Kalabalýðý onlar yönlendiriyorlar. " Hadi hadi, baðýrýn. Canýmýza tak etti artýk, yedi bitirdi bizi bu annem." diyorlar. Çocuklarýma ne yaptýðýmý, onlarý nasýl olup da bitirdiðimi anlamaya çalýþýyorum.

En büyük oðlum alýyor sözü:
- Anne ! Ben sana söylemedim mi vergi borçlarýmýzý, elektirik faturalarýmýzý ödemeyelim diye.

Diðer oðlum yýrtýnýyor:
- Hayali ihracat yapmama sen engel oldun. Günah dedin, haram dedin. Para kazanmama engel oldun.

En küçük oðlum alýyor sazý eline:
- Naylon fatura kesersen, sana annelik hakkýmý helâl etmem dedin. Bak baþýmýza ne iþler açtýn.

Küçük oðlum baþlýyor yýrtýnmaya:
- Ne vardý vergi borcumuzu zorla ödettirecek ? Seçimlerden önce silerler borcumuzu oy almak için, ödemeyelim dedim, dinlemedin. Yatacaktým borçlarýmýn üstüne, izin vermedin. Senin gibi anne olmaz olsun. Gitti paracýklarým.

Büyük kýzým geri kalýr mý hiç ! Boðazý yýrtýlacak gibi baðýrýyor:
- Su, elektrik faturalarýný günü gününe yatýrmam için, etmediðin eziyet kalmadý. Bilmem ne vergisini ilk gününde ödettin bize. Madalya mý alacaktýn ? Senin yüzünden gitti paracýklarýmýz. O paralarla tatile gidebilirdim, yüzüme estetik yaptýrabilirdim.

Küçük kýzým geri mi kalacak. Bas bas baðýrýyor:
- Senin yüzünden rezil olduk. Borcunu zamanýnda ödeyen tek aile biziz bu mahallede. Vergi barýþýný yaþayamayacýðýz senin yüzünden.

Bir türlü anlayamýyorum olup biteni. Vergisini zamanýnda ödemek suç mu ? Bu çocuklara n'oldu bugün diyorum. Bugüne kadar kendilerine öðrettiðim güzel davranýþlar için beni suçluyorlar. Kahrediyorum. Baþlýyorum aðlamaya. Rüya bu ya, sýcak sýcak göz yaþý döküyorum, yüzüm yanýyor. Saçýmý onlara süpürge ettim, yine de çocuklarýma yaranamadým diye göðsümü yumrukluyorum. Derken, kalabalýk beni balkona davet ediyor. Ýþin aslýný da öðrenmek istiyorum bir yandan. Acaba bu çocuklar, dýþarýda toplanan kalabalýk neden kýzgýn bana ? Benden ne istiyorlar?

Korka korka çýkýyorum balkona. Neden bu kadar bana kýzgýn olduklarýný soruyorum. Yan komþum açýklýyor:
- Nasýl kýzmayalým ! Vergi affý geldi. Senin ve çocuklarýnýn senin yönlendirmenle günü gününe ödediðiniz vergiler boþa gitti. M. k mu vardý hemen gidip yatýracak !

Yýkýlýyorum o anda.
- Ne ? Boþa mý gitti ? Yani þimdi yeniden mi ödeyeceðiz o vergileri, borçlarý ? Üstelik, faiziyle birlikte.
Büyük oðlum açýklýyor:
- Bakýn, hâlâ vergi ödemekten bahsediyor. Hayýr anne, öyle deðil. Biz ödedik eþþekler gibi; ödemeyen akýllýlarýn borçlarý neredeyse tamamen silindi. Devleti dolandýranlar hep affedildi. Bizi enayi durumuna düþürdüðün için senden nefret ediyorum.

Sonra öbür çocuklarým alýyorlar sýrayý:
- Biz de nefret ediyoruz, biz de.
Baþlýyorum aðlamaya:

-Benden nefret etmeyin. Size doðrularý öðreten annenizden deðil; annenizi gözünüzden düþürenlerden nefret edin.

Bir titreme alýyor beni. Hadi çocuklarým bana kýzgýn diyelim; iyi de, þu kalabalýk niye bana kýzgýn diye soruyorum kendime ama yanýt bulamýyorum.

Peki, bu insanlar niye geldi buraya diye soruyorum büyük oðluma . Hep bir aðýzdan baðýrýyorlar:
-Sana enayilik plaketi sunacaðýz. Enayiliðinin tescillendiðine tanýk olacaðýz.

Balkona týrmanan kalabalýk, beni yaka paça aþaðýya indiriyor. Aðlamama, yýrtýnmama aldýrmadan elime kocaman bir plaket veriyorlar. Hep bir aðýzdan baðýrýyorlarý: Enayi enayi enayi !

Plaketin kenarlarý keskin býçak gibi. Ellerimi kesiyor plaket, oluk oluk kan akýyor. Rüya bu ya; akan kaným sel olup basýyor her yeri. Plaketin sebep olduðu kan seline kapýlýyor gidiyor bütün kalabalýk.

Çýðlýk çýðlýða baðýrýyorum sele kapýlanlarýn arkasýndan. Sesime uyanýyorum ve bir bakýyorum ki, sýcak yataðýmdayým.

Açýyorum tv' yi. Vergi affýndan bahsediyor cýrtlak sesli spiker. Týpký rüyamdaki gibi, gerçekten vergi affý çýkmýþ. Adýna da " vergi barýþý " diyorlar, " yeniden yapýlandýrma " diyorlar. Adýný ne koyarlarsa koysunlar, bunun adý belli: Dürüst vatandaþý aptal yerine koymak.

Sonra, baþlýyorum kendimle konuþmaya:

Devletle barýþ yapamayacaðým, çünkü hiç borcum yok. Yoksa ben, gerçekten bir enayi miyim ?