Affý ve kullarýna karþý iyiliði çok olan Allah’ý dost edinmek, O’nun her þeyi sarýp kuþatan rahmetine sýðýnmak, insana hatalarýnýn baðýþlanacaðýný bilmesi nedeniyle büyük huzur verir. Her hatasýnda hemen Allah’ýn affediciliðine sýðýnan ve tevbe eden mümin, Allah’ýn kendisine kesinlikle yardým edeceðini, koruyup gözeteceðini ve baðýþlayacaðýný bilir. Hatasý ne denli büyük olursa olsun, samimi niyetine binaen Rabb’inin hatasýný baðýþlayýp, kendisini hayra yönelteceðini umut eder.

Mümin bir hata yaptýðýnda nasýl Allah’ýn sonsuz þefkat, merhamet ve baðýþlayýcýlýðýna sýðýnýyorsa, kendisi de diðer müminlere merhametli ve affedici olmalýdýr. Bir Kur’an ayetinde, “Sen af (veya kolaylýk) yolunu benimse, (Ýslam’a) uygun olaný (örfü) emret ve cahillerden yüz çevir.” (Araf Suresi, 199) buyurur Allah. Kalbi Allah’ýn zikriyle hastalýktan arýnmýþ/yumuþamýþ olan mümin, karþýsýndaki müminlere de hüsn-ü zan eder, baðýþlayýcý olur. Bu Rabb’inin buyruðudur ve önemli bir yükümlülüktür.

Allah’tan kendi hatalarý için baðýþlanma dileyip, müminlere karþý katý ve sert bir ahlâk sergilemek, samimi müminin fýtratýna uygun deðildir. Mümin Allah’ýn beðendiði ahlâký her durumda kararlýlýkla uygular; zaten istediði de O’nun ahlâkýyla ahlâklanmak deðil midir?…

Müminin baðýþlayýcýlýk anlayýþý, cahiliye insanýnýnkinden çok farklýdýr. Ýnkar eden kiþinin ‘bir defalýk affetme’ ya da ‘son kez affetme’ mantýðý müminin asla benimsemediði bir tavýrdýr. Ýnanan insan herhangi bir hata veya kusur defalarca da devam etse dahi, affedici ve hoþgörülü davranýr, davranýþlarýnda bir deðiþiklik olmaz.

Af olmazsa sevgi diye bir þey kalmaz. Af olmasa o kadar çok insan birbirine darýlabilir, sürtüþtükleri o kadar çok konu olabilir ki… Ancak Allah, affedicilik özelliðiyle insanlarý saðlýklý yaþayabilecekleri þekilde yaratmýþtýr.

Ýman etmeyen insan kinlendiðinde kini bir ömür boyu devam eder; hoþgörü ve baðýþlayýcýlýðýnýn bir tahammül sýnýrý vardýr. Ard arda gelen hatalarý ve yanlýþlarý sonucunda ‘bardak dolar’ ve ‘son damla’nýn da taþmasýyla karþýsýndaki kiþiyi artýk affedemez duruma gelir. “Ben onu çizdim, benim için bitti” der örneðin. Oysa mümin, binlerce kez hata yapmýþ da olsa sevdiðine karþý merhametlidir. Asýl Allah’týr baðýþlayýcý olan; bizler ceza veremeyiz.

Affetme sýkýntý, azap, çile içinde olmamalý, gönülden olmalýdýr. Ýntikamýn þeytani bir tadý vardýr; ondan kaçýnýp, samimi, içten affetmek, þefkatle bakmak gerekir. Affetmek, müminler arasýndaki sevgi zeminini oluþturmada Allah’ýn sunduðu sayýsýz nimet ve güzellikten biridir. Affetmek, sevginin önündeki engelleri kaldýran temizleyicidir.

Allah’ýn beðenmediði bir ahlâk gösterdiði anda kiþi ölüm meleklerini karþýsýnda görse, telafi edecek zamaný olamayacaðýný anlar. Ýþte içi titreyerek Allah’tan korkan bir mümin, Allah’ýn razý olmayacaðý bir ahlâk göstermekten, O’nun katýnda makbul olmayan bir davranýþ sergilemekten titizlikle kaçýnýr. Her olay ve her hatalý davranýþ karþýsýnda merhametli olur; bu en güzel ahlâk özelliklerinden biridir. Bu þekilde müminlerin birbirlerine karþý sevgi ve baðlýlýklarý artar ve þeytan aralarýný açýp-bozamaz.

Kur’an’da, ’Sizden, faziletli ve varlýklý olanlar, yakýnlara, yoksullara ve Allah yolunda hicret edenlere vermekte eksiltme yapmasýnlar, affetsinler ve hoþgörsünler. Allah’ýn sizi baðýþlamasýný sevmez misiniz? Allah, baðýþlayandýr, esirgeyendir. ’ (Nur Suresi, 22) buyrulur. Allah’ýn bizi baðýþlamasýný sevmez miyiz?..En çok ihtiyacýmýz olan nimet de bu deðil midir?...