O BAÞKA MEHMET


      - Mehmet anlatsana, Ödemiþ’te ne var ne yok?
     Saðýma soluma baktým, adamla ilgilenen yok. Belli ki karþýdan karþýya bana sesleniyor. Birine benzetmiþ olmalý.
Burada bir niþan törenindeyiz. Benim taraflarla bir yakýnlýðým yok, “Geçerken bir uðrayalým” deyip beni getiren yol arkadaþým kýz tarafýndanmýþ. Tek tük fýsýldaþanlar dýþýnda konuþan da yok, sanýrým pek birbirini tanýyan da.
Ama, bizimki beni tanýyor olmakta kararlý. Ne yapýp ne edip, Ödemiþ’ten son haberleri alacak.
- Eee hiç bir deðiþiklik yok mu Ödemiþ’te? Biz gitmeyeli yaþam durdu mu?

      …

Adamý hiç anýmsamýyorum. Ýhtimal de ilk kez karþýlaþýyoruz; ama düþünmeden de edemiyorum, acaba tanýyorum da hafýzam bana bir oyun mu ediyor? Erkek neslinin üçte biri Mehmet de olsa, “Ahmet” demedi “Mehmet” dedi; doðru. Ara sýra iþ gereði Ödemiþ’e gidip geldiðim de bir gerçek.
O da zaten “Sen de Ödemiþlisin, bana memleketini anlat” demiyor ki; “Ödemiþ’te ne var ne yok?” diyor. Bunu bilmek için de Ödemiþli olmak gerekmez.
Adam oralýdýr, uzun zamandýr memleketini görememiþtir. Bana “Sen Bayýndýrlý’sýn, komþu ilçede ne olup bittiðini bilirsin. Anlat da haberimiz olsun” demek istiyordur. “Ben seni tanýmýyorum, çek arabaný” da denmez þimdi. Yabancý yerdeyiz. Üstelik nezaket diye de bir þey var. Hem aðzým dilim incinecek deðil ya, onun da gönlü olsun diye “Ödemiþ gayet iyi. Hiç bir yaramazlýk yok” deyiverdim.
Sözlerim çok hoþuna gitti. Tabi memleketinde her þeyin yolunda gitmesi kimin hoþuna gitmez.
Adam bu heyecanla, yanýmdakinin bir an dýþarý çýkmasýný fýrsat bilip geldi yanýbaþýma oturdu.
     …

- Selamý sabahý da kestin be Mehmet. Þeyinde deðilim, bari yüzünü göster.
Adama bak þimdi, þeyimde deðilmiþ, bari yüzümü gösterseymiþim. Bir de neremi gösterecektim.
Üstelik çenesi de durmuyor:
- Eee yengenin durumu iyileþti mi? Aðrýlarý azalmýþtýr umarým.
Bu adam beni tanýyor. Tanýmasa nereden bilecek? Bak, hanýmýn romatizma aðrýlarýný bile bildi. Tanýmasa aðrýlarýný hafifleten tadaviden nasýl haberi olacak.
Ah benim garip baþým. Bir ahbabýn yüzünü bile anýmsayamayacak hale mi gelecektim? Ýþe güce öyle saldýrmanýn ne alemi vardý? Kendimden utanmaya baþladým vallahi.
Adam da o denli samimi ki, candan ciðerden. Ah benim yarým aklým!
- Oðlanýn okulu bitti mi?



Bak bak bak. Oðlanýn son sýnýf düzeyinde olduðunu da biliyor. Ah Mehmet ah, ne diyeyim ben sana; utan da utancýndan yerin dibine gir. “Hiç bir þeyin müpdelasý olma” demedi mi baban sana? “Oðlum, iþin bile esiri olma, bir þeyin esiri olmak insanýn aklýný zayettirir.” derdi hep babacýðým.
Bak iþte, yanýnda oturan adam, senin yaþamýný en ince ayrýntýsýna dek biliyor. Sen yanýnda kös kös otur artýk.
- Hani bir gün ýsrarla maça götürdün de, olay çýktýydý. Kendimizi dýþarý zor attýydýk.
Demek o olaylý maça da birlikte gitmiþiz.
Adamýn açtýðý her konu bana uyuyor. Yaþamýmýn bir parçasý. Bana uymayan en ufak bir söz söylese, hemen itiraz edeceðim. “Hop hop, yanlýþ oldu. O ben deðilim” deyip konuyu kapatacaðým ama, söylemiyor.

…

Yalnýz bir ara kulaðýma eðildi:
- Öde gari þu borcunu, bu iþ tadýný yedi!
Þaþýrdým kaldým, haydi dalgýným falan ama bir de borç çýktý.      
- Ne borcuymuþ öyle o!
Adam beni yakaladý, býrakmýyor. Kararlý:
- Bana bak, unutmuþ dümeni yapma. Üç yýl sonra yakaladým, elimden kurtulamazsýn.
Haydi gönlü olsun, diye bir karþýlýk verdik, þimdi batakçý adaþýn borcunu öde. Bir yandan da bileðime sýmsýký yapýþtý. Olmayacak:
- Arkadaþ, dedim, o senin alacaklý olduðun Mehmet var ya…
- Eee?
- O baþka Mehmet.
O kadar dost sohbetinden sonra inanýr mý? Sinirinden kendi kendine söylenmeye baþladý:
- Adama bak yahu, para için kendini inkar ediyor. Ýnsaf!