ZAMAN MEKAN, PATATES - SOÐAN 2



Sabah saat dokuzda Nilüfer'in Unçukuru Köyünde Kara Mehmet evinden çýktý. Köyün üst baþýna doðru yürüdü. Tepenin üzerinden ovaya ve Ulubat Gölüne baktý. Tepenin yamacýndaki ot bile bitmeyen kayalýk araziler son beþ yýl içinde altýn gibi deðerlenmiþti. Akþamki yaðmur köyün içini çamur deryasýna çevirmiþti. Ama bu bile inþaatlarda çalýþanlarý durdurmamýþtý. Yamaçtaki iki katlý lüks binalarýn çatýsýnda iki iþçi çalýþýyordu. Bursa'nýn zenginleri göl manzaralý evler istiyordu. Hem göl manzaralý, hem sivrisinekten uzak evler. "Keþke bu yamaçlarýn bu kadar para edeceðini önceden bilebilseydim. Üç kuruþa hepsini alýp þimdi zengin olurdum,"diye düþünüyordu. Yamacýn gerisine ormanlara doðru baktý. Kývrýla kývrýla daða çýkan yoldan bir minibüs köye doðru geliyordu. Hýzlý adýmlarla köyün öteki baþýndan geçen asfalta doðru yürüdü. Sigarasýný da yeni yakmýþtý. Birkaç fýrt çekmeden onu yere atmaya mecbur kalacaktý. Elindeki sigaraya baktý. "Hep ziyanlýk, hep israf," diye düþündü. Hangi iþimiz akýllý ki?

Saat dokuzda Berber Rýza anahtarý deliðine sokup dükkânýn kapýsýný açtý. Kilit son günlerde açýlýrken zorlanýyordu. Ve o her kilitle boðuþtuðunda "Bu gün bari yaðlayayým þu mereti ,"diye düþünürdü. Dükkânda týraþ makineleri için kullandýðý yað üstelik bu iþi görürdü. Ama ertesi sabaha kadar bir daha bunu aklýna bile getirmezdi. Akþam zaten rakýyý biraz fazla kaçýrmýþtý. Baþýnda kurþun gibi bir aðrý vardý. Dükkâný duvar boyunca kaplayan aynada kendine baktý. Dolaptan beyaz önlüðünü alýp giydi. Pompalý damacanadan bir bardak su doldurdu. Ýçine kocaman bir aspirin attý. Su önce ufak ufak kabarcýklandý. Kabarcýklar çoðalýp bacadan çýkan dumanlar gibi su yüzüne koþuþturmaya baþladýlar. Bardaktaki su aniden kaynamaya baþladý. Suyun rengi süt gibi bembeyaz oldu. Kabarcýklar bardaðýn duvarlarýna yapýþýp þu yeniden cam gibi durulunca bir kerede dikip içti. Birisi çýkýp dükkana gelmesin diye dua etmeye baþladý. Ne olur yarým saat kimse gelmesin. Kafamý biraz toparlayýncaya kadar…

Saat sabahýn dokuzunda Küçük Sude annesinin elinden tutuyordu. Nilüfer tren istasyonu hala kalabalýktý. Ýzmir yolunda trafik iyice týkanmaya baþlamýþtý. Sekiz belki on serçe cývýldaþarak Avrasya Sirk çadýrýnýn üstünden gelip parkýn çimenlerine gökten düþer gibi indiler. Hala birbirleriyle dalaþýp cývýldaþýyorlardý. Parkan geçen insanlar onlara aldýrmýyordu. Küçük Sude annesinin kolundan çekiþtirmesine aldýrmayarak serçelere izlemeye çalýþýyordu. Parkýn içersinde boylu boyunca uzayan taþ yolda iki köpek birbiriyle þakalaþýyordu. Otomobillerin arasýndan çýkýp çam aðaçlarýnýn arasýna doðru gittiler. Köpeklerin oynaþmasýnýn serçelerinkinden hiçbir farký yoktu. Birdenbire köpekler serçelerin cývýltýsýna kulak kesilip oyunu býraktýlar. Ýkisi birlikte ok gibi kuþlarýn üzerine doðru koþtular. Kuþlar havlanýp çam aðacýnýn dalýna kondular. Ve yine kaldýklarý yerden yeniden birbirlerini kovalamaya ve cývýldaþmaya devam ettiler. Küçük Sude tren istasyonun merdivenlerinden karanlýk dehlize ilerlerken artýk kuþlarý göremediði için üzüldü. Annesi her zaman acele ettiriyordu. Ve nedense her zaman gidecekleri yere geç kalýyorlardý. Oysa serçelerin hiç acelesi yoktu.

Saat tam dokuzda Bitlisliler Kahvesi'nin önüne beyaz kamyonet gelip durdu. Kapalý Pazar yeri pazartesi günü pazarcýlarla dolup taþarken o illa gelip kahvenin önünde duruyordu. Saat tam dokuzda bütün sokaklar henüz sabahýn mahmurluðunu taþýrken patates, soðan diye baðýrmaya baþladý. Tamam, elektrikli megafonu yoktu ama satýcýnýn sýtma görmemiþ bir sesi vardý. Baðýrdýðýnda sesi bütün sokaðý dolduruyor, neredeyse camlar týkýrdýyordu. Sanki inadýna yapýyordu. Birkaç sokak yukarýda Pazar varken bu adam neden illa buraya geliyordu? Dört aylýk bebeði olan genç kadýn bu adama zaten haftalardýr sinir oluyordu. Daha önce birkaç kez balkona çýkýp adamý uyarmaya niyetlenmiþ ama her saferinde ayýp olur diye vazgeçmiþti. Ama bu gün artýk býçak kemiðe dayanmýþtý. Bebeði uyanýnca kan iyice beynine çýktý. Saçý baþý daðýnýk ve öfkeli bir biçimde balkona çýkýp satýcýya baðýrdý.

- Hey patatesçi! Baksana biraz…
- Buyur abla kaç kilo vereyim. Patates mi istersen soðan mý?
- Ýkisinden de istemiyorum. Buradan baþka patates, soðan satýlacak yer yok mu koca Bursa'da?
- Pardon Abla, nerde satayým?
- Yukarda pazar var git orda sat. Gelip kapýnýn önünde bas bas baðýrýyorsun. Evde bebek mi var, hasta mý aldýrdýðýn bile yok?
- Yakýþmýyo ama abla sana bu aðýzlar. Git iþine, ekmeðimle oynama benim.
- Sana çok mu yakýþýyor patates-soðan diye baðýrmak? Hee çok mu yakýþýyor?
- Hey Allah'ým ya, hep bize çatýyor üþütükler.
- Üþütük senin bacýndýr, terbiyesiz. Evde bebek var, hasta var diyoruz. Üþütükmüþüz. Baðýrma kardeþim burada. Git baþka yerde baðýr.
- Abla psikopata baðlatma beni. Patatesimi, soðanýmý nerede satacaðýmý sana mý soracaðým.
- Git nerde istersen sat. Burada satma. Gelip balkonumun altýnda baðýrma benim. Seni zabýtaya þikâyet ederim. Bir daha mahalleye bile giremezsin.
- Git baþýmdan be abla, istersen valiye þikayet et. Hatta baþbakana, cumhurbaþkanýna et. Genç anne öfkeden tir tir titreyerek içeri girdi. Saat dokuzdan yavaþ yavaþ uzaklaþýrken evinin salonundaki kadýn öfkeyle zabýtanýn numarasýný arýyordu. Patatesçide de çok sinirlenmiþti. "Kadýn baþýyla þu yaptýðý terbiyesizliðe bak," deyip duruyordu. Kahvenin önünde oturan insanlara bakýp haklýlýðýný onaylamalarý bekliyordu. Kimse sinirlerini yatýþtýracak ve ona "boþ ver yahu aldýrma" diyecek gibi durmuyordu. Onlara da kýzdý. Yönünü evin balkonuna çevirip yeniden patates, soðan diye baðýrdý.

Seyfullah