Hani 'hayat' diye baþlar ya her þey. Sýradan, öylesine bir þeydir her þey...
Sen seviþirken alt kattaki komþun ölür. Oðlun ölür, kýzýn yaþar, annen ölür, sen asla ölmezsin. Çünkü yaþarken de ölüyken de kendi ölümünün senin için bir anlamý yoktur, anlayamazsýn, bilemezsin...
Anladýðýmýz; ince belli bardakta demsiz bir çay, þekeri de yok ama yine de karýþtýr babam karýþtýr. Yaþadýðýmýz; anlamadýðýmýz her þey...
Bir sürü kurt kemirir içini, insan büyüklüðünde, insan þeklinde, insan kurtlar kemirir özellikle beynini...
Garip huylu bir tümördür bu hayat, bu hayat yaslarla dolu beyin kývrýmlarý ve yaþlarla dolu bir bardaktýr, ince belli bir bardaktýr bu hayat. Sanki baþka bir hayat varmýþ gibi; inadýna bu hayat...
Mutlu bir kaðýt parçasý gibidir insanoðlunun kalbi. Sil, yaz, yýrt sonra yapýþtýr ama asla eskisi gibi olmasýn, bir daha yaz, bir daha sil...
Sahipsiz bir sürü dert matemini bekliyor. Beklesin...
Örneðin Edip Cansever'in mendili niye kanar, adamlarý niye bütün gün adres sorar; yoksa sadece bütün gün adres soran adamlarýn mendili mi kanar? Peki, gideceði yeri bilen var mý?
Sabah nereye gidilir, akþam nereye, mendil satan çocuktan kaçarken nereye gidilir, 'o'nunla karþýlaþmak için nereye gidilir; bilen var mý?
Hani sýradan, öylesine bir þeyse bu hayat daha ne istenir/istenebilir ki bu hayattan....
Sahipsiz bir sürü dert, bir sürü mutluluk matemini bekliyor. Bekleyecek...