Gölcük'ten babamýn tayini nedeni ile bu sefer Ýskenderun'a gittik. Neyse ki okullarýn yeni açýldýðý dönemlerdi. O sýralarda 5 yaþýna gelmiþtim.

Yerleþtikten sonra bir gün kaydolmak üzere rahmetlik annemle beraber K....... Ýlkokuluna gittik. Çok babacan görünüþlü, babacan tavýrlý Müdür Bey'in odasýna gittik. Annem beni kaydettirmek istediðini söyledi. O zamana kadar yaþadýklarýmýzý anlattý. Ne yazýk ki o zamanlar sýnýf atlatma gibi bir durum olmadýðý için Müdür Bey beni 1. sýnýfa kaydedebileceklerini belirtti. Biz odasýnda otururken, kapýnýn önünden geçen bir bayan öðretmene " - Türkan haným, bakar mýsýnýz?" diye seslendi ve dýþarý çýktý. Ben öðretmeni görür görmez anneme "eðer öðretmen oysa, ben gitmem" dedim. Bunu söyleme sebebim ise (o zamana kadar hiç görmemiþtim) öðretmenimizin yüzünün yarýsýnýn mor renkli et beniyle kaplý olmasýydý. Nereden bilecektim ki, öðretmenimi çok seveceðim, bana okumanýn zevkini tamamen Türkan öðretmenim verecek.

Neyse, annem gülerek bana baktý, "Çok ayýp kýzým." dedi. Annemin bunu söylemesiyle ben sustum. Müdürümüz dýþarý çýkýnca benim durumumu anlatmýþ, okula kaydýmý alacaðýný söylemiþ. Öðretmenimiz de seve seve kabul etmiþ.

Annemler kayýt iþini tamamlarken öðretmenimiz gelip beni aldý, sýnýfa götürdü. Sýnýfa girdiðim zaman, yeni gelen bir öðrencinin heyecanýyla, bütün arkadaþlarým benim yanýma otursun, benim yanýma otursun diye baðrýþmaya baþladýlar.

Öðretmenimiz kimseyi dinlemeden en ön sýrada oturan Berrin arkadaþýmýzýn yanýna beni oturttu. Ancak ertesi gün 5 yýl boyunca ayný sýrayý paylaþacaðýmýz Mine arkadaþýmýn yanýna beni aldý.

Ben okuma yazma bilmenin avantajý ile sýnýfta hemen atak yaptým. Bu arada diðer arkadaþlarým okumayý sökerken öðretmenimiz bana kütüphaneden pek çok kitap vermeye baþladý. Ben ayný gün içinde kitaplarý okuyor ve geri götürüyordum.

Bu arada okulumuz þehir merkezinde idi, ben ise okula otobüsle gidip geliyordum. Belirli bir süre sonra annem acýktýðým zamanlar simit, çikolata alýrsýn diye bana 5 kuruþ vermeye baþladý. Ýlk zamanlar gerçekten simit, gazoz alýyordum. Bir gün arkadaþlarýmdan biri silgisi ve kalemi olmadýðýný söyledi. "Benimle kalem almaya gelir misin" dedi. Bu bana ilginç geldi, çünkü benim kalemlerimi hep annem ya da babam getiriyordu, belki inanmayacaksýnýz ama kalemin çocuklar tarafýndan da alýnabileceðini o zaman öðrendim. Öðretmenimiz izin verdi, okulun arka kapýsýndan çýkýp, dar bir sokaða girdik.

Orada iki katlý bir binanýn giriþinde demir kepenkli bir yer vardý. Bütün yerler üst üste yýðýlmýþ kitap doluydu. Kitaplarýn önlerinde kaç kuruþ olduklarýný belirten kaðýtlar konmuþtu. Satýcýsý ise bir gözü camdan yaþlý bir amcaydý.

O kadar çok kitabý ilk defa bir arada görüyordum. O kitap kokusu beni o kadar çekmiþti ki, fýrsat buldukça arkadaþlarýmla oraya gidip kitaplara bakmaya baþladým. Tabii bu arada paramý yiyeceðe deðil kitaba da verebileceðimi anladým. Ýlk zamanlar 5 kuruþluk kitaplardan alýyordum. Daha sonra paramý yavaþ yavaþ biriktirerek daha kalýn kitaplar almaya baþladým. Öðretmenim benim bu ilgimi farketmiþti. Bazý zamanlar benimle gelip kitap seçmeme yardýmcý oluyordu. Kimi zamansa kendisi deðiþik kitaplar veriyor ve okumamý saðlýyordu.

Böyle böyle evdeki kitap yýðýnlarým çoðalmaya baþladý. Kardeþlerimle beraber kaldýðýmýz odada divanlarýn altý boþtu. Ben kutularýn içinde onlarý biriktirmeye baþladým. Ýlk yýl aldýklarým genellikle çok ince sayfalý kitaplar olduðu için baþtan pek yer kaplamadýlar. Ama sonra üç divanýn altý da benim kitaplarýmla doldu. Atýlmalarýna kesinlikle izin vermiyordum.


Devam edecek.