Nazende penceresinde yolu gözlüyordu. Arnavut kaldýrýmlý caddede sadece limonata satan adam vardý. Ýçi titredi. Acaba taþ plakta çalan mý onu böyle eyledi? Yoksa vuslat sona ereceði için mi? Balkanlara gitmiþti yiðidi görevli olarak. 2 seneden sonra dönecekti.

Cumbalý sarý ev sessizdi. Herkes alýþveriþe gitmiþ ama Nazende gözünü yoldan ayýrýrsa Yusuf Ziya Bey dönemeyecek sandýðý için yerinden terpenememiþti. Saçlarýný açmýþ, taramýþ, en sevdiði ipekli elbisesini giymiþ ve parfümünü sürmüþtü.

Ýleride Yusuf Ziya Bey belirince önce tanýyamadý Nazende. Elinde iki valiz taþýyordu. Takým elbisesi yine jilet gibiydi. Yusuf Ziya Bey evin önüne geldi. Cumbalý evin üst kat penceresindeki nazlý yarini süzdü. Ýçinden meltem geçti Nazende’nin. Koþarak merdivenlerden indi. Kapýyý açtý. Yusuf Ziya Bey ile karþýlýklý duruyorlardý. Sessizce bakýþtýlar. Valizler bir bir yere düþtü ellerinden Yusuf Ziya’nýn. Nazende atýldý. Sýký sýký sarýldý. Erinin kokusunu içine çekti. Kaç sefer düþlemiþti bu sahneyi. Býraksa hayali uçup gidecek diye korktu. Valizleri aldý Yusuf Ziya Bey. Ýçeri girdiler.

Hala ayný müzik dönüyordu taþ plakta. Daha bir hüzünlü geldi Nazende’ye, daha bir serzeniþli. Deðiþtirmeye davranmaya kalktý yerinden. “Býrak haným,” dedi Yusuf Ziya Bey. “Býrak çalsýn. Ne de güzel anlatmýþ gammý. Hele o akerdeon yok mu! Balkanlardan getirdiðim hatýralarým gibi. Býrak söylesin derdimi.” Nazende beyinin omzuna baþýný yasladý. Sessizce oturdular. O lahza da artýk ne keder ne gam vardý. Sadece Yusuf Ziya...