-     Fýrtýna kopuyor, dýþarý çýkma þimdi, dinsin öyle çýk.
-     Öyle söyleme sevdiðim, dudaklarýnla masumane gülüþünle beni hasta eden sen, þimdi de beni durdurmak, göndermemek istiyorsun.

Ay gibi yüzüyle bana bakan Ü. yine her zamanki gülüþünü takýnmýþtý.

Dudaklarýnýn hafifçe içeri doðru çekiliþi pembe yanaklarýný ortaya çýkarmýþtý. Yüzünde oluþan bu insancýl çizgi gözlerine yansýmýþ gözlerinde garip bir anlam býrakývermiþti.

Cepheden bana bakarken saçlarýnýn birkaç teli sol gözünün üstüne düþmüþ yine baþýnýn sol tarafýnda bazý yaramaz saç telleri havalanmýþtý. Çýplak omuzlarýnýn iki tarafýna da düþen tel tel zülüfler aklýmý baþýndan alýyor, gitmekle gitmemek arasýnda gidip geliyordum.

Gerdanýný açýkta býrakan kolsuz yeþil beyaz alacalý giysisine gözüm kayýp duruyordu. Beyaz tenine ne de yakýþmýþ diye düþünürken çok þiddetli bir gök gürültüsü beni kendime getirdi. Korkmuþtum. Acele bir þekilde,
“ Gitmem gerek.” dedim. “Benim iþim gece baþlar, biliyorsun bunu.”

Gri paltomu üstüme aldým, gri beyaz alacalý kasketimi baþýma taktým, elime emektar, babadan kalma dev þemsiyemi aldým ve arkama bakmadan hýzla çýktým.

Ben yazarým, benim iþim insan, kötü hava koþullarý beni etkilemez, insanlarý zor durumlarda gözlemem gerek, zor durumda yaþayanlarý bilmem gerek, bu insanlarýn dýþarýda ne halde olduklarýný anlatmam, yazmam gerek..

Ü. yü evde tek baþýna o halde býraktýðýma üzüldüm ama bu fýrsatý kaçýramazdým. Bu fýrtýnalý günler bu kentte her zaman olmuyor.

Aðýr adýmlarla yaðmurun altýnda yürürken gözlerimi dört açmýþtým. Bana bu akþam ekmek çýkacaðýný duyumsuyordum.

Bir sokak lambasýnýn altýna gelmiþtim ki çok garip bir þey fark ettim. Kentlerde her zaman görülemeyecek bir hayvan gördüm. Tüyleri ýslanmýþtý zavallýcýðýn. Kýnalý gagasýný boynunun altýna gizlemiþ titriyordu.

Sular, boynundaki dik, kesik kesik çizgilerden al ayaklarýnýn ucundaki týrnaklara damlýyordu. Elime aldým, gözlerindeki bakýþ yardým kokuyordu. Gözlerinin ve boynunun altýndan geçen siyah bir çizgi ve o bakýþlar beni aniden doðaya, ormana, kýr çiçeklerinin kokularýna götürdü. Elimde ýsýnmýþ olacak ki kýnalý gagasýný elime sürtüp duruyordu.

Artýk nereden geldiði pek önemli deðildi. Hemen perdikamý eve götürmeliydim.

Ü. çok sevinecekti. Ona titizlikle bakar ve onu korurdu. O incecik, beyaz elleriyle tüylerini okþar, tatlý naðmeleriyle perdikamý rahatlatýrdý.

Dev þemsiyemi kapattýðýmda saat gece 23. 00’ü vuruyordu. Kapýyý anahtarla açýp usulca içeri süzüldüm. Iþýklar yanýyordu ama acayip bir sessizlik vardý içeride. Ýçime bir korku düþtü hemen, yüreðim hýzlanýyordu, nabzýmý duymaz olmuþtum. Seslendim, “Sevdiðim, al yanaklým!” ses yoktu.

Belki uyumuþtur, ama lambalarý hiç açýk býrakmazdý ki diye içimde geçiriyordum ki ayaklarým beni yatak odasýna götürdü. Çok yavaþ bir þekilde kapýyý araladým. Yatakta yoktu..