Zaman akýyor ellerimdeki bir avuç su gibi ve akarken saçlarýmdaki beyazlar artýyor, saçlarýmý boyadýkca saçlarýmýn rengiyle birlikte gözlerimdeki pýrýltýda azalýyor, artýk yüzümdeki kýrýþýklýklarý kapatacak bir þeyde kalmadý diye düþünürken Ayþe eski bir kitabýn arasýndan çocukluk resimlerinden birisi kayýp yere düþerken küçük bir çocukken koþarken düþtüðü an aklýna geliyor. Nede çok aðlamýþtý kanayan dizinden dökülen birkaç damla kan için, caný nede çok yanmýþtý bahçeli evlerinin bahçesini aðlama sesiyle çýnlatmýþtý. Annesi telaþla gelip ufak bir sýyrýkla karþýlaþýnca nasýl derin bir oh çekerek yüzündeki endiþenin yerine küçük bir gülümseme gelmiþti ve öpeyimde geçsin demesiyle aðlamasý kesilmiþti. Annesi yine öpse yüzündeki kýrýþýklýklar geçermiydi acaba, yada saçlarýndaki beyazlar azalýp kaybolurmuydu saç boyalarýna gerek kalmadan.

Eski albümleri çýkardý tozsuz raflardan ama tozlanmýþ örümcek aðlarý sarmýþ yüreðindeki unutmak üzere olduðu günlere geri dönerek. Her bir fotoðrafta gülümsemeye baþlamýþ beþikteki Ayþe’yi görünce. Sonra film baþlamýþ ve Ayþe’nin hayat hikayesini Ayþe izlemeye baþlamýþ saatlerce gülmüþ, hüzünlenmiþ, eðlenmiþti ki bahçeden gelen aðlama sesiyle telaþlanýp koþarcasýna kapýdan çýkýp küçük kýzý Elif’in yanýna varmýþtý ki yüzündeki endiþe ve telaþ küçük bir gülümsemeyle yer deðiþtirip öpeyimde geçsin kelimeleri dökülmüþ dudaklarýnýn arasýndan. Gözlerinden dökülen birkaç damla yaþý silmiþ küçük kýzýnýn ve saçlarýný öpmeye baþlamýþ hiç beyazlamasýnlar seninkiler benim saçlarým gibi dercesine, sonra yanaklarýný, öyle çok öpmüþki Elif artýk aðlamayý kesip þaþkýn gözlerle yeter artýk anne birazda babama býrak öpe öpe bitirdin beni diyene kadar öpmüþ ve kucaðýna alýp küçük kýzýný eve götürüp fotoðraf makinasýný alýp hadi gülümse demiþ annesinin ona dediði gibi ve o günden sonra ne yüzündeki kýrýþýklýklar, nede saçlarýnda çoðalan beyazlar aklýna takýlmamýþ çünkü oda annesi gibi kýzýna gülümse demiþti düþtüðü anýn fotoðrafýný çekerken.