Soðuk kýþ gecelerinde,buz gibi yatakta ýsýnmak için sarýlýrken ,fare korkusuyla daha da bir sokuluyorduk birbirimize.Bir süre sonra hamam gibi olana yataðýmýzda nöbet baþlýyordu.Sevmiyordum nöbeti o zamanlar uyku daha
tatlý geliyordu,zaten nöbette de iki yüzü tamamlayamayan hep ben oluyordum.
Baþýmý öne eðmiþ o korku gecelerini anlatýrken ,baþparmaðýmý sakladýðým elim hala elinde, gözlerinde kocaman sevgi ýþýðý .Çenemi tutup kaldýrýrken’’bak yüzüme ,sen çok çocuktun ‘’diyor þefkat dolu sesiyle.
‘’Ama ben hiç sayamadým ‘’diyorum ,’’hiç uykusuz kalamadým, en çok ben korkuyordum oysa.O son gece yine onlar uyurken ben yine oradan oraya atlayýp zýplayan farenin korkusuyla ablama iyice sokulmuþ ,saydýðým sayýyý unutmuþtum.Unutmasaydým keþke bilirdim sayýyý uyandýrýrdým ablamlarý.
Uykum galip gelip pes edip uyumuþtum, hep uzaktan izlediðim fare burnumun
Dibine kadar gelmiþti iþte.Gece duymamýþtým bu kadar sokulduðunu ,sabah gözümü açtýðýmda yastýktaki bir damla kaný görüp sýçramýþ hemen saðýma soluma bakmýþtým.Sol baþparmaðýmda bir kýrmýzýlýk görünce kalkýp anneme koþmuþtum.Annem ‘’oy ben ne diyeyim o farelere yemiþ bitirmiþ seni ‘’dediðinde ,burnumun da ýsýrýlmýþ olduðunu o an anlamýþtým.Hep derdi annem
‘’bunlar üfleye, üfleye ýsýrýrlar ,hiç anlamazsýn sýzýsý olmaz.’’ Benim burnuma tüm nefesini tüketmiþ olacak ki,burnumun ucundakini görememiþtim.Annem ‘’hastaneye gidiyoruz’’dediðinde korkmuþ,aslýnda utanmýþ’’ne yani faremi ýsýrdý diyeceðiz’’demiþtim.Desem ne fayda devlet hastanesi koridorunda elim,
ýsýrýlmýþ baþ parmaðým,gizlediðim ýsýrýklý burnumla baþým yerde bekliyoruz.Her gelen meraklý soruyor ‘’vah vah ne oldu haným,çocuðun ne si var?’’
Annem gayet normalmiþ her gün biz bunu yaþarmýþýz ,hatta hayatýmýza dahil olmuþ bir yaþammýþ gibi, sakin ve net’’yok bir þey yok ,fare ýsýrdý da ona geldik iðnesini yaptýrýp gidelim diye’’Yere eðik baþým ha düþtü ha düþecek ,yer yarýlýp giriyorum içine .Baþparmaklarýmý saklýyorum avucuma sýký, sýký kapatýyorum ellerimi.
‘’Caným benim ‘’diyip ellerimi okþarken baþparmaðýmý öpüyor
daha farklý bakýyor,daha tanýdýk,daha keþfedilmiþ.’’oh be diyorum içimden
nihayet kurtuldum þu parmak eziyetinden.’’ Suskunluðum devam ederken
‘’ee ‘’diyor’’sonra ne oldu?
‘’O gün okula utanarak gidiyorum ben.Burnumun ucunda bit kadar yara
bandý .’’soyuldu kaþýrken çirkin duruyor da’’diyorum meraklý bakanlara.Akþam ben sayý saymýyorum artýk yaralýyým ya, yer yataðýndan divana çýkýyorum ýsýrýlmama ödül olarak.Alýþkanlýk olsa gerek içimden yinede sayýyorum ikiyüz, üçyüz ,beþyüz,böyle devam ediyor.Baþparmaklarým artýk güvende avucumun içinde sýkýca kapalý .Hep öyle kalýyor açýk durmuyor artýk,farkýnda olmadan giriyor avucumun içine ,saklanýyor her an fare üfleyecek ,acýtmadan ýsýracak gibi.
Kimseye anlatmayýp derinime gömdüðüm parmaklarýmý ,anlattýðým bu geceden sonra ,elimi hiç býrakmýyor artýk. .Bir tek o yanýmda olmayýnca saklýyorum baþparmaklarýmý.