Andýkça içim burkuluyor, gözlerim doluyor
Mazi sayfalarýnda ne kadar münbit kan varsa, o an günyüzüne çýkýyor sessizce bakýyor
Ne kadar manasýzlýða gark ettiðim nefesim varsa, mühlet için fakirliðini anbean yaþýyor
Kalbim ne söylüyor, ruhum heyhat diyor, þehadet için ne lazýmsa umutlarým neden sýzlýyor



Tufan nedir bilirsin, yoksa merak etmezmisin
Kalbin inþiraha olan meylini nasýl hissetmezsin, sonra niyetin suhuletinden aþk beklersin
Çilenin vecdinde, sabrýn ecirleþen her hecesinde rahmet vardýr, kalbin gözüyle bakmayý diler
O an ve zamanda akýl kalbin pervanesidir, sahibini zikreder ibret adýna ne varsa nelere deðer



Saki su ikram eder, þimdi hanlar ne sahipsizler
Sanki suskun kalp misali kederle iç içedirler, nerde kaldý bir bakýver bekleyen o ümitler
Kefen bekler lal olmuþ haliyle, kabir cezbediyor bak, aþka ram olmuþ o kutlu gönüller nerede
Kim zahit, kimler abit, nefes nefese kalan taraneler hangi meclisin beklentiler ve emellerinde



Neden tarihini merak etmezsin haydi söyle
Ýbret almak hangi aklýn karý deðil beyan et öyleyse, neden millet birlik ve dirlik içinde böyle
Hizpler asla durmazlar elbette, hangi hesabýn ellerinde tutsaktýr kalpleri durma açýkça söyle
Þehit olmak, þahitliði ruhun ve kalbin lahzasýndan okumak neden faziletin þiarýdýr öyleyse