"Sizden; hayra çaðýran, iyiliði (marufu) emreden ve kötülükten (münkerden) sakýndýran bir topluluk bulunsun. Kurtuluþa erenler iþte bunlardýr. " (Al-i Ýmran Suresi, 104)
Kur’an ahlakýný yaþayan insan, hatalý veya eksik davranýþlarýný gördüðü kimse karþýsýnda duyarsýz kalmaz, vicdanen sorumlu olduðunu düþünür ve o kiþiyi uyarýr. Bu öðüt, uyarý ve hatýrlatmalar samimi her insanýn yapmasý gereken davranýþlardýr.

‘Ýyiliði emretmek, kötülükten sakýndýrmak’ olarak bildirilen, namaz, oruç ve zekat gibi Kuran’ýn pek çok ayetinde söz edilen bu ibadet, "Mü’min erkekler ve mü’min kadýnlar birbirlerinin velileridirler. Ýyiliði emreder kötülükten sakýndýrýrlar, namazý dosdoðru kýlarlar, zekatý verirler ve Allah’a ve Resûlü’ne itaat ederler... " (Tevbe Suresi, 71) ayetiyle de ifade edildiði üzere, iman edenlerin temel özelliklerinden biridir.

Ýnsan her an unutarak, bilmeyerek hata yapabilen bir varlýktýr. Ancak, müminler hatalarýnda ýsrar etmez; hatalarýný fark ettiklerinde ya da uyarýldýklarýnda hemen kendilerini düzeltirler:

"Ve ‘çirkin bir hayasýzlýk’ iþledikleri ya da nefislerine zulmettikleri zaman, Allah’ý hatýrlayýp hemen günahlarýndan dolayý baðýþlanma isteyenlerdir. Allah’tan baþka günahlarý baðýþlayan kimdir? Bir de onlar yaptýklarý (kötü þeylerde) bile bile ýsrar etmeyenlerdir. " (Al-i Ýmran Suresi, 135)

Müminler eksikleri ya da hatalarý konusunda birbirlerine uyarýda bulunurlar; ancak bu yalnýzca kendi aralarýndaki sorumluluklarý deðildir. Kur’an ahlakýný bilmeyen veya bu ahlaktan uzak olan kimseleri de din ahlakýna davet ederler.

Allah’ýn yoluna çaðrýda bulunmak, peygamberler, elçiler ve onlarýn izindeki müminlerin en önemli yükümlülüðüdür. Bu kutlu kiþiler yaþadýklarý hiçbir zorluktan yýlmadan bu þerefli görevi yerine getirmiþlerdir.

Mümin yalnýzca doðrularý açýk bir þekilde ortaya koyar, kiþiyi asla zorlamaz. Baský yapmak, "Artýk sen, öðüt verip-hatýrlat. Sen yalnýzca bir öðüt verici-bir hatýrlatýcýsýn. Onlara ‘zor ve baský’ kullanacak deðilsin. " (Gaþiye Suresi, 21-22) ayetiyle de açýktýr ki Kur’an ahlâkýna aykýrýdýr. Kanýtlar ortaya konulduktan sonra kiþi, vicdanýný devreye sokup öðüt alýrsa, kabul eder. Mümin sorumluluðunu yerine getirir; kiþinin iman etmesi ve hidayeti ancak Allah’ýn dilemesi ile gerçekleþecektir. Uyarýlan insanýn kabul etmemesinden dolayý "Bizim üzerimizde de (sorumluluk ve görev olarak) apaçýk bir tebliðden baþkasý yoktur. " (Yasin Suresi, 17) hükmü gereði müminin üzerinde bir yükümlülük yoktur.

Ýnsanlara Kur’an ahlakýný anlatmak, öðüt ve uyarýda bulunmak, Allah ile kul arasýna girmek anlamýna gelmez. Tam aksine ‘iyiliði emredip, kötülükten sakýndýrmak’ Allah’ýn buyruðudur, ibadettir. ‘ Fitne kalmayýncaya kadar’ fikri mücadele ve Kur’an ahlâkýný yaþamaya çaðrýda bulunmak, yeryüzündeki zulme ve adaletsizliklere karþý duruþtur. Bu ibadetten kaçýnan ve zulmü görmezden gelen kiþi ise Allah’ýn azabýndan korkmalýdýr.