Allah’tan uzak, nefsine yarar saðlamaya çalýþarak kýsacýk süren dünya hayatýna yönelen insanlar, olaylarý biraz akýlcý deðerlendirebilseler ve gerçekleri düþünseler, dünya hayatýnýn sonsuz hayat yanýnda ne kadar deðersiz olduðunu Allah’ýn izniyle fark edebilirler. Ancak bu kimselerin en belirgin özelliklerinden biri, karþýlaþtýklarý olaylarý zahiri yüzüyle deðerlendirmeleridir. Rum Suresinde; “Onlar, dünya hayatýndan (yalnýzca) dýþta olaný bilirler. Ahiretten ise gafil olanlardýr.” ayetiyle bu bilgi haber verilir.

Hayatýný kendisinin þekillendirdiðini düþünme yanýlgýsýndaki insanýn huzurlu bir yaþamý olmaz. Uðraþýp didinerek sonunda ideali olan bir iþe, eve, paraya ve aileye kavuþan kiþi, bu kez de baþka endiþeler yaþamaya baþlar. Ya sahip olduklarýný bir gün kaybederse?.. Ýþte bu kuruntular nedeniyle, iman etmeyenlerin ruh hali, cehennemin belalarla dolu karanlýklarýnda ’ne ölebilen ne de diri kalabilen’ insanlarýnki gibidir.

Ýman eden insan ise, dünya hayatýnda yaþadýðý olaylarýn zahirine aldanmaz. Her zaman olaylara batýnýndan bakar; ardýnda gizlenen hayýrlarý, hikmetleri görmeye çalýþýr. Ve daima Rabb’inin hayýrlarla dolu yarattýðý kaderi þükürle, sabýrla izlemeye çaba gösterir.

Vicdanlý ve samimi bir insanýn yapmasý gereken, yaratýlýþ amacýný düþünmek, "… Þüphesiz benim namazým, ibadetlerim, dirimim ve ölümüm alemlerin Rabbi olan Allah’ýndýr." (Enam Suresi, 162) ayetinde emredildiði üzere tüm yaþamýný Allah’ýn bildirdiði þekilde ve O’nun sýnýrlarýný koruyarak sürdürmeye çalýþmaktýr.

Kendisini yaratan, ruhundan üfleyen, dosdoðru yola yöneltip-ileten Allah’ýn sýnýrlarý içinde yaþamak, insaný sonsuz huzur ve mutluluk yurduna ulaþtýrýr. "Biz ona (insana) ’iki yol-iki amaç’ gösterdik." (Beled Suresi, 10) ayetiyle haber verildiði gibi, insanýn önünde iki yol vardýr. Yalnýzca Allah’a boyun eðildiðinde O’nun hoþnutluðunu ve cennetini kazandýracak olan iman yolu ve bencil tutkularýný ilah edinerek izlediði aþaðýlanmaya ve azaba sürükleyecek olan itaatten çýkmýþ þeytanýn yolu…

Samimi iman eden ve aklýný kullanan insaný dünya hayatý aldatamaz. . Tolstoy’un deyimiyle “kalmak üzere deðil, geçmek üzere geldiðimiz bu dünya”daki hiçbir þey insana bir yarar saðlamaz. Maddeye olan baðýmlýlýk kiþiyi yýkýma taþýr. Ýnsan kendisini dünyaya baðlayan maddi- manevi ne varsa bunlardan kurtulmalý, Allah’a yakýn olmalýdýr.

Hz.Ýbrahim, "Ben kaybolup-gidenleri sevmem" demiþti. (En’am Suresi, 76) Etrafýmýzdaki her þey kaybolup gidecek. Kaybolmayacak olan þey, yalnýzca Allah ve ondan bir parça olan ruhumuz. Allah kaybolup gidecekleri býrakmamýzý, ardýna düþmememizi istiyor; bizler ise O’nun istediklerini yapmayýp kendimize zulmediyoruz. Zulmeden pisliklerden kurtulduðumuzda, pýrýl pýrýl imana kavuþmamýz mümkün olacaktýr. Katýksýz imaný yaþarsak Hz.Ýbrahim gibi, ateþ soðuk gelecektir…