SANA ÖLDÜN DÝYEMEM
AMA BEN ÖLDÜM     

Bir dua mýrýldanýyorsun
göðe seccade dayamýþ
gözlerin bitiþiyor gözlerime
     gülümsüyorsun...

Üþüyorum çünkü
çünkü ýsýnmam gerek
yanaþýyorum biraz daha ellerine
     ellerine sýcacýk
     ellerine dualý
     elerine
     ellerin
          üþüyorum...

Üþüyorum hava sýcak
geçiyor önümden
iki kýz
     yarý hüzün
     yarý çýplak
telefon ediyorum sana
sana telefon ediyorum
telefon tellerinde kuþlar üzgün
          hastasýn....
sonra sesin
/sesin ne kadar üþütüyor beni bilsen/
tireþiyor
titreþiyor
hüzün aðýrlaþtýrmýþ kuþlarý bütün
     düþmüþler
          titreþen benim
           telin ucunda
               yoksun...

Olanca aðýrlýðýyla kuþlar
Fatih'de, yaðmurlu bir günde
baþýma konmuþlar
     eðiyorum baþýmý çaresiz
     baþýmý eziyorum
     hýzlý hýzlý yürüyoruz
     baþýmý eðiyorum
     eziyorum baþýmý
          görmüyorsun...

Bizim okulda da yakacaklarmýþ hayayý Fahri
belki
o küçük mescidimizi de
mikroskoba tutarlar
          kimbilir
     ve görmezler
      hala ders aralarýnda
      koridorlarda
      -ki bilirsin irin sýzar duvarlarýndan-
          ona koþan
               aksimizi
üstelik duvarlarýnda çivilidir gözlerimiz
     bilmezler
fakat sen, sen
     s.......üþüyorsun

Bak ne diyeceðim dinle
baþýmda fýrýl fýrýl dönerken dünya
Sultanahmet' de, kitap fuarýnda
Ömer'le karþýlaþtým Fahri, dün
ellerinde dua
gözlerinde hüzün
yaktý bütün bildiklerimi
yaktý göðsümdeki son
heves dolu nefesi
yaktý bütün
fakat sene, sen, s.......dinelemiyorsun
     acý bir
      soðuk bir
      yaraladý beni
               ölmüþsün...