Lâfügüzaftýr, gecenin sessizliðinde diye baþlayan her girizgah.

Asýlsýzdýr çünkü; gecenin susmuþluðu yoktur. Duymak isteyene uðul uðul çaðlar geceler… Hele bir de karþýsýna kendini alanlar için olabildiðince gürültülüdür. Geceye verirsen kendini, bir martýnýn kanat sesini, uzaktan geliyor da olsa artýk ayýrt edebildiðin siren sesini, binanýn tüm giderlerinin sesini, sabah su verdiðin saksýdaki topraðýn suyu hala yudum yudum alýþýný duyduðun gibi en çok da içinin seslerini duyarsýn… Senden birkaç sen daha doðurup seni nasýl yargýlayýp infaz ettiklerini duyarsýn. Çokca kendini dinler, gün ýþýðýnda olduðundan daha farklý sesler iþitirsin. Senin için gecenin sessizliði diye baþlayan her cümle lâfügüzaftýr, ne ki geceyi dinlemeyi bilesin ve bunun için Midasýn kulaklarýna da ihtiyacýn yoktur. Bunun için yalnýzca bedeninden büyük bir yüreðe ihtiyacýn vardýr.

Ezcümle ; gece sessiz ve kimsesiz deðildir gecede sen ve senin seslerin vardýr. Bazen coþkulu bazen hüzünlü. Çýplaktýr gece, olduðu gibidir ve gecenin getirdiklerinin ýþýkla parlayan, ýþýyan renkleri yoktur, saf ve sade olduðu(n) gibidir. Ne eksik ne fazla…Dilinin altýnda, yüreðinin içinde mevzilenen bütün sözcükler bir de bakmýþsýn ansýzýn sýzýverir, sana raðmen senden dýþarý.


25.03.2010