Onun gidiþiyle herþey bitti dediðin anda baþlar aþk. O giderken kalp atýþlarýn seyrekleþir ritmi yavaþlar. Kimseye açýklayamazsýn nedenini ve en önemlisi kendine. Herkes delirdiðini düþünür belkide... Oysaki sen aklýnla mantýðýný býrakmýþsýndýr artýk geride.

Biran gelir, düþüncelerin allak bullak eder zihnini. Her þeyi düþünürsün neyi düþüneceðini bilmeden. Göðsünü gere gere söyleyemezsin benim þu derdim var diye. Anlatamazsýn kimseye, yadýrganmaktan korkarsýn belkide. Ama bilmezsin ki herkes de senin gibi mutluluða ait gündüze ait bir þeyler arýyordur. Ve veda zamaný... O an hüzünle dolu sandýðýn hayatýn yansýmalarý bile mutlu etmeye yetmez seni. Güzelleþtirmez gündüzlerini hatta günlerini. Bir an gelir; belkide unutmak en iyisidir; dersin yüreðinin boþluðunu baþka þeylerle doldurduðun o an. Kendini kandýrýrsýn belki bir zaman. Ama yinede unutamazsýn. Bir yerlerde hep vardýr ve yok olmaz sen yok olsan bile aldýrmaz, o asla yok edilemez içinde. Ýþte o yok edilemeyen senin yok oluþunun sebebi olur.

Sen onu düþünüp atma kýyamazken zarlarý, o ise seni mars eder hayattan düþürür. Sonra isyan edersin bir gün gelir üç kuruþluk dünyanýn kýçýkýrýk hayalleri bir tarafa dersin. Sende çekip gitmek istersin. Beklemek aðýr gelir bilirsin. Ama yinde olmaz bir türlü. GÝDEMEZSÝN...! Onsuz günler gelir geçer. Yakar seni onsuzluðun hasreti. Gün geçtikçe yanarsýn kül eder seni oda yetmez gibi üstüne birde yanan küllerini rüzgarlara savurur da sen sadece izlersin. Elinden bir þey gelmez dur diyemezsin çaresiz bakakalýrsýn. Ýþte o zaman senin bittiðin andýr. Yavaþ yavaþ tükenirsin.

Önce umudun tükenir evet hani þu gökyüzü kadar büyük umudun. Mucizeler beklersin, zaman bile durur sanki. Her þey tersine döner. Dünyayý kökünden dinamitleyip üzerine yýkýyorlar zannedersin. Saniyeler ömrünü alýp gider saate her baktýðýnda ama yinede çözemessin bu kördüðümü.

Sen tüm bunlarý, her þeyi içinde yaþarsýn. Yanarsýn yanarsýn yanarsýn ama onun haberi bile olmaz...