Neyzen Canan:
_ Ey Ney! Sanki yüreðimi okþarsýn
Niyedir inlemen, kimi ararsýn?

Ney-i Can:
_ Ya Hay! Ya Kayyum! Kamýþa da can veren aþkýna!
Kimsin, niye sebep arar hatta bana sorarsýn?

Neyzen Canan:
_Biçare neyzenim, gönlü kýrýk. Ve istedim ki
Üfleyene nefes lutfeden yar, gönlümü sarsýn.

Tarumar edesi bir ses güneþi titretti, bir gece vakti
Ney inlemekteydi. Öyle ki melekler dile geldi sanýrsýn.

Ney-i Can:
_Subhanallah! Evladýnýn alnýna tatlý bir buse koymuþ acýlý ana,
Ancak böyle sevebilirdi deðerlisini. Bildim. Sen Rahman’a canansýn.

Neyzen Canan:
_Ey Peygamber Sevdalýsý! Nice ahenk eylemiþsin bunca yýl.
Ýhsan buyur; sarfetme adýmý… hem bilirim sen de yanarsýn.

Ney-i Can:
_Ýsim dediðin nedir ki, neyzen! Maþuðu zikredene lisan olan ses…
Hem bu saklambaç niyedir? O kulaðýna üfleneni niye saklarsýn?

Neyzen Canan:
_Ben kimim ki? Adým durmaya layýk mý ki, ism-i þaný yüce olanýn yanýnda…
Ne olur, yorma beni! Ah nefesim! Beni nasýl olur da onunla bir anarsýn

Ve birkaç çatýrtý duyuldu, yavaþ yavaþ semaya daðýlan.
Ney çatlamýþtý utancýndan. Söyleyemedi: “Sen O’na yarsýn…”

Ney-i Can:
_Ey gönlü yüzüne aksetmiþ, bütünü varlýða hamdetmiþ insan!
Dileðim parçalarýmý kalbinin hemen üstünde saklayasýn;
Çünkü seninle olan Allah’ladýr. Sen O’nu gönülden anarsýn…