Göz kapaklarým yavaþ yavaþ beni kendi karanlýðýmla beraber býrakmaya baþladýðýnda, ilerden cýzýrtýlý bir radyo sesi geliyordu. Radyodaki þarkýya eþlik etmeye çalýþan mýrýltýlý bir ses, dýþarýdaki aç kedilerin mýrýldanmalarýna, arabalarýn telaþlý homurtularýna karýþýyordu.
Ben yalnýz dans etmesini bilen bir tanrýya inanabilirdim.**
Yýllardýr üzerimde tortularýný býrakmýþ yorgunluðuma daha fazla direnmek istemiyordum, vücudumun istediðini yapýp, elimdeki kalemi býraktým.Sonra gördüðüm ilk koltuða kývrýlýverdim. Melekler beni, bilinçsizliðin kollarýna giden yolda karþýladýlar.Bilinçsizlik beni babama götürdü.
Babamýn gözleri kapandý.Ona uyumamasýný, denize gideceðimizi söyledim ama dinlemedi, huzurla gözlerini kapatýp bir þeyler mýrýldandý.Gözlerini kapatmadan önce ellerimi tutmuþtu, hala býrakmadý.Babama deniz fenerini sordum, cevap vermedi.Balýklarý sordum, sustu.Denizi, annemi ,martýlarý sordum, sustu.
Onun öldüðünü söylemediler.Söyleseler de inanmazdým.
Babam bir þeyler mýrýldandý.
—La la la laa la la.
Babam gidiyor.Ufkumda babamýn mýrýldandýðý þarkýyý söyleyen dalgalar gökyüzüne doðru zýplýyor.Güneþi izliyorum.Sonra denizden çýkan balýk-adam karýþýmý bir varlýk bana doðru yaklaþýp vakurla konuþmaya baþlýyor:
—Deniz ol.Deniz ol ve varlýðýma karýþ.O gün gelir.Ben bekliyorum.
—O gün tüm benliðimi paramparça edip sadece sen olmak istiyorum, artýk ben olmak aðýr gelmeye baþlýyor,pullarýmý kaybediyorum.Ne kadar bensem o kadar vicdan azabý çekiyorum,senin derdini uzaktan izlediðim sürece bir hayvandan ibaret kalacaðýmý biliyorum,tekrar senin hayallerinle gülebilir mi yüzüm?Ve tekrar hüngür hüngür aðlayabilir miyim acýlarýna?Býrakta yaralarýn bende kanasýn, ellerin elim olsun, bir kediyi okþadýðýnda neler hissettiðini bileyim.Çiçeklere hayranlýk duymalýyým gözlerinle…
—Bana izin ver,ikilikten kurtulmamýza, tek olabilmemize yardým et.Ýki nehir gibiyiz, denize akmamýzý ve orda birbirimize karýþmamýzý izlesin gece.Evren tekrar küçük bir atoma dönüþsün.Gözlerime bak, gözlerine bakayým yýldýzlarý izliyormuþçasýna.Yýldýzlarýn sana neler fýsýldadýðýný duyayým.Ve bulutlarý neye benzettiðini bileyim.
—Susma.Beraber þarkýlar mýrýldanalým bugün.Ne olur,tamam de.Þarký bittiðinde el ele tutuþup tek olmaya atlayalým.
—Ancak sen olabilirsem huzurlu olabilirim.Ancak ben olabilirsen savaþlar biter.
—Kimsin sen?
—Ben sen olacaðým.Sende ben…

***
Uyandýðýmda radyoyu kapatmayý unuttuðumu fark ettim. Gidip radyonun fiþini çektikten sonra masama oturdum, iki saat önümde duran kaðýda baktým, bakýþtýk.Bana bir þey vaat etmedi.Lavaboya gidip yüzümü yýkadým ,aynada iki baþlý bedenimi gördüm.Tek olmak…Denizden çýkan balýk-adam.Ýki yüzlülüðümden utandým.Gözlerim yandý.Midem aðrýmaya baþladý, kusmalýydým.Ýçimdekiler hücumla dýþarý çýktý, yediðim acý gazete kaðýtlarý ve indirgediðim duygularýn birazýnýn, dýþýma döküldüðünü gördüm.Sanýrým artýk bir þeyler yazabilmiþtim.
Eurydike
.**Böyle Buyurdu Zerdüþt –Nietzsche S.46