Ezelden ebede uzanan yolda yalnýzlýðým tek yarenimdir. Ruhlar aleminde tek baþýna bir köþede, kendi gölgemi siyaha boyamýþýmdýr. Bir ruh ikizim olmamýþtýr hiç. Otagara kavuþamayan bir otobüs gibi þarampole yuvarlanmýþýmdýr. Tek kiþilik bir kazayým ben. Kaným, ruhumun kimsesizliðinde saklýdýr. Bir bedene bürününce anne karnýnda, kordan baðýmdan annesizliði içmiþimdir. Ah anne beni niye doðurmaktasýn diyemeden, kendimi þapþal dünyada bulmuþumdur. Þapþallýk dünyanýn bana ilk armaðanýdýr. Ýlk oyuncaðým yüreðimdeki saklý odanýn duygularý olmuþtur. Gözyaþlarýmla oynarken ilkin, sonra gülmeye çapalayan bir gözle baþ baþa kalmýþýmdýr. Bakýþlarým yerlerde sürünürken, gözlerimi ayaða kaldýrmamla beraber yürümüþümdür. Ayak baþ parmaðým ampulüm olmuþtur. Bu yüzden ayakkabýmýn ucu hep delik kalmýþtýr. Baþ parmaðým dýþardayken önümü görebilmiþimdir. Fakirliðim en büyük zenginliðim olmuþtur. Çalýlarý at, taþlarý araba yaparken hayal dünyam geliþmiþtir. Atlar hayal dünyamda, bir aðaç dalýndan koparýlmýþtýr. Aðaç ve at benim ayaklarýmý yerden kesen tek varlýk olmuþtur. Öyle aðaçlarý severken, kuþlar bunu hissetmiþtir. Tüm yaralý kuþlar gölgeme sýðýnmýþtýr. Onlarý iyileþtirip göklere salýverirken, sanki yüreðim uçmuþtur. Yüreðimde gök sevgisi böyle oluþmuþtur. Ben yalnýzlýðýmý ormanda böðürtlen ararken unutmuþumdur. Nedense asýl yalnýzlýðým insanlarla kaynaþmayla baþlamýþtýr. Ne kadar insana yaklaþtýmsa, o kadar karanlýkta kalmýþýmdýr. Ormandayken ýþýk hüzmeleri beni sobelemiþtir, uyurken yapraklarýn çýtýrdamasý ninnim olmuþtur. Ýnsanlar ise kara kargalar gibi, yapraklarýn çýtýrdadýðý saatlerde dallarýma dolmuþtur. Ben hayatým boyunca insanlarý hiç sevmemiþimdir. Ýnsanlýðý çok sevmiþimdir ama. Ýnsanlýk ise milyarlarca insandan süzülerek küçücük bir küpe dolmuþtur. Zeytin yaðý nasýl suyun üzerine çýkarsa, insanlýk da insanlarýn üstüne çýkmýþtýr. Ýnsanlýðýn baþýmýn üstünde yeri var ama; insanlar önce ruhuma, sonra bedenime sövmüþtür. Hýncýný almýþtýr benden sevilmezliðim. Üstelik kargalar tüm dallara aðaçlara konmuþtur. Gözyaþlarým kurumuþtur. Gözlerim bir çöle dönüþmüþtür. Bakýþlarým ise, gözlerimin ortasýnda bir kaktüs gibi kalmýþtýr. Yaðmursuz çöl akþamlarý bana kalýrken, insanlar beni hiç affetmesin, insanlýk beni baðýþlar mý onu da bilemem.