Hani yönetenler, bazen diyorlar ya biz yönetilenlere, ‘Patron sizsiniz.’ nasýl hoþuma gidiyor anlatamam.

Patron benim. Hesap sormak en doðal hakkým. Alýyorum hepsini karþýma. Sor, sorabildiðin kadar: Kaç para topladýn, topladýðýn paralarý ne yaptýn?...Ya da senin maaþýn kaç para? Ne yer, ne içersin? Var mý dikili birkaç aðacýn?... Sor babam, sor…

Soruyorum sormasýna da hesap veren yok. Bu nasýl patronluk anlamýþ deðilim. Sonra kýzmýyorum dersem yalan olur kendi kendime, bir patron nasýl olur da sorduðu sorularýn yanýtýný alamaz. Nasýl olur da öðrenemez bir elemanýn kaç para aldýðýný, ne yiyip içtiðini, dikili birkaç aðacý olup olmadýðýný…

Ben býkmadan usanmadan soruyorum; ama onlarda ‘týk’ yok. Onlara göre böyle þeyler söylenmezmiþ. Ayýpmýþ, yasakmýþ. Ekonomiye zarar verirmiþ. Onlar, neleri var neleri yok yazýp bir zarfa koyarlarmýþ. O zarfý da güzelce yapýþtýrýp çelik bir kasaya koyarlarmýþ. Ýçinde ne yazýlý olduðunu bir kendileri, bir de Allah bilirmiþ.

Ne kadar açýk, ne kadar þeffaf(!) bir sistem deðil mi?

Hesaba gelince. Allah dýþýnda hiç kimseye hesap vermezlermiþ. Oh, ne ala ne ala…

‘Vallahi ben patron olmaktan vazgeçtim, ben de böyle bir cennette halkýn hizmetkarý olmak istiyorum.’ diyeceðimi sanýyorlar; ama yanýlýyorlar. Çünkü ben bu ülkenin gerçek patronuyum. Çocuklarýmýz, onlarýn çocuklarý... gelecek için ‘er veya geç’, bugün olmadý, yarýn, yarýn olmadý, öbür gün… ama mutlaka hesap sorarým.