Her bitiþ bir baþlangýçmýþ sevgili
Sen ne dersen de
Sen neyi özlersen özle..

Yaþamak ölmek arasýnda gelgitler gibi
Bilirim ne kadar üzüldüðünü
Emeklerinin boþluðunu..
Ama, her bitiþ baþlangýçlara gebeymiþ
Anladým

Farklýlýk çekmezmiþ birbirini..
Tanýyýnca bilirmiþ insan
Görürmüþ, her gözün göremediðini..

Ýçimi acýtmadýn aslýnda
Sadece zamanýn deðerini anladým
Hayatýn çabuk aktýðýný..

Ne pýnarlar gördü bu dünya
Ne dereler akýttý
Nice sevgileri besledi

Kavuþmalar da oldu
Kanlý býçaklý olanlarý da

Bitiþ baþlangýçmýþ oysa
Üzülmeye hiç deðmezmiþ
Görmek, iþitmek gerekli imiþ
Sözlerini, kýrmadan söylemek gerekli imiþ..

Her bitiþ, üzüntü getirirmiþ ya!
Öyle deðilmiþ iþte,
Ben seni bitirdiðimde anladým

Acýlar denizinde, neþeli günlerimi yaþadým
Senle hayat baþkadýr sandým

Ah be sevgili
Gözümde büyütmüþüm ya seni,
Ulaþamam sanmýþtým
Kandýrmýþým kendimi
Ýnandýrmýþým

Üzülmeyesin diye, geldim bak!
Son kez gözlerine bakmak için
Saçýma son kez dokunman için
Üzülme diye iþte
Söz verdim diye ..

…





Batýnca güneþ tepelerin ardýndan
Teletabiler gelir çayýrdan
Yine daðýttým konuyu
Ne bileyim içimden gelen buydu…