Bugün bir film izledim. Her karesinde sen vardýn. Ellerin bir merhametti. Bütün paslanmýþ parmaklarýn inadýna seninkiler altýn gibi parlamaktaydý. Ellerindi ihtiyaçlarýmý gideren. Ellerindi bana zahmetsiz bir gün geçiren. Senin eline düþmek, parmaðýnda bal olmaktý. Parmaklarýn yürek peteðimden keþke hiç çýkmasaydý. Yüzün gün ýþýklarýydý. Seninle yüz yüze gelince, hiç akþam olmasýn istedim. Sözlerin yün yastýklarý kadar yumuþaktý. Baþýmý koyup latif sözcüklerine, bir masal kadar hayallerle doldum. Bugün o kadar güzeldin ki, bütün insanlar gölge gibi yerlerde sürünürken, sen ise gerçek bir insan gibi apaydýnlýktýn. Bugün bütün ýþýklar senin üzerindeydi. Loþ ýþýklarýn birer parçasý iken tüm insanlar, sen bir yýldýz kadar ýþýl ýþýldýn. Ýnsanlar, yemek artýklarý gibiyken günün dudaklarýnda, sen porselen diþler gibi ýþýltýlýydýn. Bugün gözlerin merhametti, bakýþlarýn insandý. Öyle güzel bakmaktaydýn ki, gözlerinden öpmek istedim o an. Ýnsanlar kara çarþaflar gibi dolanýrken etrafýmda, sen kadife kadar yumuþaktýn. Öyle bir halin vardý ki, hiç insan görmemiþ kadar temiz bir bakýþýn vardý. Gözlerine girmemiþti sanki bir insan sureti. Öyle tatlý bakýyordun. Göz kapaklarýnda yaþamak istedim o an. Öyle aydýnlýktýn ki, yeryüzüne cennet indi sandým. Cehennemi görmemek için baþka biriyle göz göze gelmemeye çalýþtým. Tenekeden þehirlerin, teneke saksýlý gülleriydi diðer insanlar. Sen ise, baþtan baþa çiçek tarhýydýn. Çoraklýðýma gül bitir diye, yanýnda toprak olmak istedim o vakit. Ne güzel suret ne güzel insandýn. Tüm insanlar uzun yazýlardý, sen sadece "nasýlsýn" dýn. Bütün insanlar kitaplar dolu cümle iken sen sadece, " bana güven" din. Abartýsýzdýn, sadeydin ve yalýndýn. Öyle bir hafiflemek yaþadým ki yanýnda, sanki kýble rüzgarýydýn. Sen bugün bir kelebek deðildin, bir kelebeðin kanadý hiç deðildin. Sen bugün bir kelebek kanadýndaki ince çizgiydin. Diðer insanlar ise, demir teliydi. Paslý ve inciticiydi. Bugün durgun bir göldü. Ýnsanlar sularýna düþmüþ kütüktü. Sen ise o durgun sularda yüzen tek kuðuydun. Aslýnda bir insaný kuðuya benzetmek istemedim; ama hata ettim. Sen bugün bembeyaz bir insandýn. Sen þiirdin ben mýsra. Bir duygunun anafikriydin. Ey sevgili sen ruhumun kýr çiçeðiydin. Sen, yaþantýma renk, rüyalarýma huzur katandýn. Yaþamanýn en zarif yanýydýn. Baþtan baþa bir çocuk parkýydýn. Salýncaklarýnda gülücüklerin uçuþtuðu çocuk masumiyetiydin. Ey sevgili ne güzeldin. Ve hala öyle... Bitmesini istemediðim mutluluktun. Bir beyittin, ruhumun derinliklerinden çýkan:

Ben senin yazýn, sen benim yazým
Gül, gül sen bana, gülbeyazým'


Ve hep ruhumun gergefinde böyle kaldýn. Eðer ben güzel konuþabildiysem ey sevgili, senin diþlerinin beyazlýðýndandý. Sen saçlarýmýn aðardýðý yerdeydin. Düþüncelerimin beyazlýðýnda ve aklýðýndaydýn. Kimsenin saçlarýmý okþamasýný istemediysem, düþersin diye korktuðumdandý. Yaþamanýn en zarif yanýydýn. Baþtan baþa bir çocuk parkýydýn. Salýncaklarýnda gülücüklerin uçuþtuðu çocuk masumiyetiydin. Ey sevgili ne güzeldin. Hayatýmda bir çocuk masumiyetiyle yaþadýðým son masaldýn.