Ýnsanlarda asýl sorun Allah'a kesin bilgiyle imandýr; iman ve itaat ana iskeleti oluþturur. Allah'a karþý muhabbet, Allah'ý çok sevmek, Allah'tan çok korkmak ve ahirete iman… Ýnsanýn birçok eksiði vardýr; eksiklerini unuttuðunda ise kendini üstün görmeye baþlar.

Yüce Allah, “Ýnsanlar, ...(sadece) "Ýman ettik" diyerek, sýnanmadan býrakýlacaklarýný mý
sandýlar?” (Ankebut Suresi, 2) buyurur ve kullarýna dünya hayatýndaki imtihaný haber verir. Allah insanlardan gerçek ve samimi bir iman ister. Bu ise kiþinin yalnýzca "ben inanýyorum" demesiyle elde edilemez. Allah'a gerçek anlamda iman ettiðini söyleyen insan, þeytanýn saptýrmaya yönelik tüm çabalarýna raðmen doðru yoldan dönmeyeceðini, nefsinin bencil tutkularýný Allah'ýn hoþnutluðundan önde tutmayacaðýný da kanýtlamalýdýr. Bunu ise karþýlaþtýðý olaylar karþýsýnda gösterdiði tepkilerle ortaya koyacaktýr. Allah, “iþittim, iman ettim” diyerek dini yaþamayý kabul eden insanýn karþýsýna sabýr gerektiren birtakým zorluklar çýkaracak, sergilediði davranýþlarla da onu imtihan edecektir.

Ýmanýn kuvveti oranýnda, insanýn samimiyetle dini yaþamasý da kolaylaþýr. Ancak imaný zayýf kiþinin aklý da zayýf olur. Olaylara hatalý bir bakýþ açýsýna sahiptir; çok çabuk öfkelenebilir, çabuk üzülebilir, korkuya, ümitsizliðe kapýlabilir, gelecekle ilgili ümitsiz konuþmalar yapabilir.

Ancak, imaný güçlü olan insanýn bütün yaþamýnda mükemmellik vardýr; düþünceleri, davranýþlarý, kararlarý makuldur. Bu nedenle en önemli þey güçlü bir imandýr. Güçlü bir Allah korkusu, güçlü bir Allah sevgisi yaþandýðýnda dünya insana adeta cennet gibi gelir.

Birçok güçlük ve imtihan yaþamýþ da olsa, insan gerçek yaþam amacýný unutmamalý, imani coþkuyu sürekli yaþamalýdýr. Aksi durumda kiþinin kalbi kararýr, körleþir, katýlaþýr; vicdaný duyarsýzlaþýr, öðüt alamaz bir hale gelir ve dönüþü olmayan bir yola girer.

Samimi iman eden ve aklýný kullanan insaný dünya hayatý aldatamaz. Dünya hayatýndaki hiçbir þey insana bir yarar saðlamaz. Maddeye olan baðýmlýlýk kiþiyi yýkýma taþýr. Ýnsan kendisini dünyaya baðlayan ne varsa bunlardan kurtulmalý, Allah’a yakýn olmalýdýr.

Etrafýmýzdaki her þey kaybolup gidecek. Kaybolmayacak olan þey, yalnýzca Allah ve ondan bir parça olan ruhumuz. Kaybolacak þeylerden vazgeçemediðimiz için hepsi sýkýntý oluyor, eziyet oluyor. Allah kaybolup gidecekleri býrakmamýzý, ardýna düþmememizi istiyor; bizler ise O’nun istediklerini yapmayýp kendimize zulmediyoruz.

Zulmeden pislikleri ve kötü düþünceleri çýkarýp attýðýmýzda, vicdanýmýzý dinlediðimizde ve tamamen Allah’a yöneldiðimizde çok rahatlarýz. Bizi Allah’a yaklaþtýracak vesileler aramalýyýz. Ýnsanýn tam teslim olmasý, kendisini tamamen Allah’a adamasý gerekir. Kulluðunun bilincinde olan insan, imanýný sürekli tazelemek ve geliþtirmek durumundadýr; aksi takdirde imani duyarlýlýðý ve aklý da azalmaya baþlayacaktýr.

Her þeyi tam anlamýyla Allah rýzasý için mi yapýyoruz, düþünmeliyiz. Ýnsan kendi nefsinde de tevil yapar. Baþta kendimize imanýmýzý kanýtlayan þeyler yapmalýyýz.