Namazýn býkkýnlýk verdiðini söyleyen insan, bu sözü, þeytanýn etkisindeki nefsi adýna söyler. Her insanýn nefsi þeytandan ayný telkini alýr.

Madem nefsim var gücüyle kötülüðü emrediyor ve þeytanýn sözcülüðünü yapýyor; o halde ýslah etmeye önce nefsimden baþlarým. Kendini ýslah etmeyen baþkasýný ýslah edemez çünkü.

Nefsime ilk uyarý: Ey nefsim, ömrün sonsuz mudur? Yarýna kadar yaþayacaðýna dair senedin var mýdýr? Sana býkkýnlýk veren, sonsuza dek yaþayacaðýn düþüncesidir. Ömrünü boþa harcadýðýný anlasaydýn, Allah’ýn hoþnutluðunu kazanmayý amaçlar, ciddi bir çaba içinde olur, ibadetlerinde gerçek sonsuz mutluluðuna sebep olacak coþkuyu yaþardýn.

Nefsime ikinci uyarý: Ey nefsim! Her gün yemek yer, su içer, havayý solursun; bunlar sana býkkýnlýk vermiyor mu? Günlük ihtiyaçlarýn olduðu için býkkýnlýk bir yana, bunlardan lezzet alýyorsun. O halde kalbimin gýdasý, ruhumun hayat suyu olan namazýn da sana býkkýnlýk vermemesi gerekir.

Nefsime üçüncü uyarý: Ey sabýrsýz nefsim! “Ya Sabur” de, sabrý omzuna al. Allah’ýn kalbine rapt ettiði sabýr gücünü yanlýþ yerlerde daðýtmazsan, o her güçlüðe ve her musibete yeterlidir. Sen o güçle kararlýlýk göster.

Nefsime dördüncü uyarý: Ey nefsim! Þu kulluk görevinin bir karþýlýðý olmayacak mýdýr ki, sana býkkýnlýk veriyor? Oysa biri sana karþýlýðýnda yüz liravereceðini vaad etse ya da seni korkutsa, yüz gün deliler gibi çalýþýrsýn. Vaadinden dönme olasýlýðý olan o kiþiye inanýrken, sana sonsuz cenneti, kurtuluþu, mutluluðu vaad eden Allah’ýn vaadinin “doðru bir vaad” olduðuna kesin bilgiyle inanmýyor musun? “Bir ucundan”, býkkýnlýkla yaptýðýn ibadetinle, O’nun ödülünü hafife almanýn dehþetli bir azabý hak edeceðini düþünmüyor musun? Dünyada en aðýr iþlerde gevþeklik göstermeden hizmet ettiðin halde; cehennem gibi bir sonsuz hapsin korkusu, sana gayret vermiyor mu?

Nefsime beþinci uyarý: Ey taparcasýna dünyaya yönelen nefsim! Acaba namazdaki gevþekliðin ve kusurun, dünya uðraþlarýnýn çok oluþundan, geçim derdinin meþgalesiyle zaman bulamadýðýndan mýdýr? Sen yalnýzca dünya için mi yaratýldýn ki, bütün zamanýný ona harcýyorsun? Senin asýl görevin dünya hayatýnda hayvan gibi çabalamak deðil; bir insan gibi, gerçek ve sonsuz yaþamýn için çalýþmaktýr. Sen en önemli görevini býrakýp, binlerce yýl yaþayacakmýþ gibi, gereksiz iþlerle ömrünü geçiriyorsun.

Eðer dersen ki; “Beni namazdan, ibadetten ve kulluktan alýkoyan, gevþekliðe sürükleyen gereksiz þeyler deðil, geçim derdi gibi zorunlu iþlerdir.”

Ey nefsim, o zaman ben de sana þöyle derim: “Yüz lira gündelikle çalýþýyor olsan; biri gelse ve sana dese ki; “Gel on dakika þurayý kaz, yüzbin lira deðerinde bir hazine bulacaksýn.” Sen ona: “Hayýr, gelmem; çünkü on lira gündeliðimden kesilir ve alacaðým para azalýr” desen. Bu ne kadar akýlsýzca bir bahane olur, deðil mi? Týpký bunun gibi; eðer namazý býrakýrsan, bütün çalýþmanýn meyvesi dünyevi, önemsiz ve bereketsiz olur.

Allah’a olan yakýnlýðýmýn ve teslimiyetimin kanýtýdýr namaz ve Rabb’ime yakýnlaþmak için önemli bir yoldur. Ancak dünyadayken Rabb’ime yakýnlaþmaya yol aramaz ve O’na secde etmekten kaçýnýrsam, ‘o gün’ istesem de secdeye kapanmaya gücüm yetmeyecektir:

Ayaðýn üstünden (örtünün) açýlacaðý ve onlarýn secdeye çaðrýlacaklarý gün, artýk güç yetiremezler. Gözleri ’korkudan ve dehþetten düþük’, kendilerini de zillet sarýp-kuþatmýþ. Oysa onlar, (daha önce) sapasaðlam iken secdeye davet edilirlerdi. (Kalem Suresi, 42-43)

O halde, o günün azabýndan esirgesin Allah. Þeytanýn vesveselerinden, nefsimin bencil tutkularýndan uzak kýlýp, huzuruna yöneltsin.

"Rabbim, beni namazý(mda) sürekli kýl, soyumdan olanlarý da. Rabbimiz, duamý kabul buyur." (Ýbrahim Suresi, 40)

Yazýda Bediüzzaman’ýn tefekkürlerinden yararlanýlmýþtýr. Allah ondan razý olsun.