Dýþarýda yaðan yaðmura küs yüreðim. Gözlerimdeki umut sel olup yýkýyor yanaklarýmý. Dilime dolanmýþ hüznün en can yakan türküsü: hasret denizinde tusunamiye dönmüþ bir özlem dalgasýyým. Ve son nakaratýný söylüyorum belki de yaþanmýþlýklarýn. Kalemim küs artýk bana. Karanlýk gecelerde derin bir sessizlik çýnlatýyor kulaklarýmý. Mýrýldandýðým türküler ortak yalnýzlýðýma. Bedenim yorgun ve yarýný yaþamak istemiyorcasýna yýlgýn. Belki sade bir tükeniþ benimkisi yada tüm hücrelerimin can çekiþe çekiþe yaþadýðý bir yok oluþ. Neden var olduðumu düþünüyorum nefes nefes çektiðim sigaramýn zehrinde. Nefessiz kalýyorum bugün yaþamak aðýr geliyor ve bir göçük altýnda sanki bedenim. Sonunu bildiðim romanlarý okuyorum. Ve o romanlardaki en adi hýrsýzý oynuyorum gerçek hayatta. Mutluluklarýný çalýyorum insanlarýn. Hep derim ya lanet olasý bir laðým faresi gibi veba mikrobu taþýyorum girdiðim hayatlara. Neden bu kahrolasý nefesi alýp veriyorum ben hala. Neden çalmýyor kapýmý o en emekçi melek olan Azrail yoldaþ? Hala zehirleyeceðim kaç hayat var yarýnlarda? Görevimi tamamlayamadým m ben daha. Neden kaderimi yazarken iki kadeh içmedi bu melekler bu tanrý? Boþuna mý yarattý cennetteki Kevser ýrmaðýný? Aldýðým nefese küsüm bugün. ve kanýyor yüreðim sonunu bildiðim bir romaný yaþarken.

Lise yýllarýnda yataðýmýn baþ ucunda asýlý bir duvar yazýsý düþüyor aklýma. Kelimesi kelimesine yaþadýðým bir yazý diyorum kendime yýllarýn acýmasýzlýðýyla. Ve o acýmasýz yýllar yine göz kýrpýyor bana. Yaþadýðým hayat mutluluðu armaðan etmiyor bana. Yüzümde yaþadýðým hayata dair öfke ve kendimden nefret ettiðimin kalýntýsý çizgilerle nefes alýp vermekten býktým artýk. Tükendim, yoruldum ve bir nefeslikte dahi olsa mola istiyorum artýk yada bu yorgunluðun tüm kalýntýlarýný benden alacak bir son nefes. Bir insan yaþamak isterken çocukça ölüme sevdalanýr mý? Sevdalanýyormuþ meðer. Dedim ya ayýkken yazmýþ benim kader defterimi melekler. "Yalniz geldiðim dünyada Nasýl yaþadýmsa bir baþýma Gün gelip ölünce Ölüme de alýþýrým" diyordu Aziz Nesin. Haklýymýþ meðerse üniversitedeki evimde duvarda asýlý duran bu yazýyý yýllar sonra tüm hücrelerimde hissedeceðimi hiç düþünmemiþtim oysa. Haklýymýþ meðer, yapa yalnýzmýþým bu dünyada ve bu yalnýzlýk bir kaderse yada yaþanýlasý bir olguysa yaþamaktan öte bir þansý olmuyor insanýn. Ne kadar güzel kandýrýyoruz kendimizi oysa, Ýnanmak istediklerimize ne kadar çabuk inanýyor nasýlda peþinden koþuyoruz tüm yüreðimizle. Bir anda kapanýyor gözlerimiz sadece aðýzdan çýkan sözcükler bize söylenenleri düþünüp ona göre yaþamaya baþlýyoruz. En güzel yalaný söylermiþ oysa insan kendine otuzunda bunu öðreniyorum. Yirmi sekizim de kimseye güvenilmeyeceðini öðrendiðim ve yirmi dokuzumda tekrar unuttuðum gibi. Ve hayatýn bana unutturmadýðý göz yaþlarý nasýl 30 yýl önce aktýysa derinden þimdide öyle akýyor. Tükendim artýk. Gerçekten tükendim. Yoruldum. Ben yokum yarýn,yarýndan sonra yada ondan sonra. Ve hep ve her zaman. hissediyorum bu günlerde Azrail yoldaþ çevremde pusu kurmuþ beni bekliyor. Kim bilir belki üç dakika sonra gerçekleþecek büyük hesaplaþma. Ama ne olursa olsun yüzümde bir tebessümle merhaba diyeceðim karanlýðýn ordularýna. Bu lanet olasý bedende sevmekten vazgeçmeyen bir yürek taþýmanýn ve tüm dünyayý ayný deðerde sevmenin onuruyla yumacaðým gözlerimi. Kimileri puþt diyecekler arkamdan, kimileri mendebur, bir baþkasý pezevenk diyecek olmadýk yerlerini kaþýyarak, bir diðeri hýrsýz yapacak bir baþkasý yalancý üçkâðýtçý bir diðeri daha ne kýlýflara sokacak kim bilir. Kim ne kalýba sokarsa soksun diyorum kendimce ben beni biliyorum ya.

Bazen yetmiyor iþte insanýn kendini bilmesi. Anlatmasý da gerekiyor kimi zaman. Ama bu güne kadar hiç b þýkkýný seçmedim ben. Nasýl bakmak isterlerse öyle baktýlar bana. Ve ben hiç gocunmadým bundan. Acýmadý da öle yüreðim zaten kýrýk dökük parçalar arasýnda bu denli yaþadýðý kýrgýnlýklardan sonra ortada elle tutulacak bir yürekte kalmamýþ bende. sistem bu karþýsýnda dim dik durmaya çalýþtýðým sistem yenmiþti her defasýnda beni. Alt etmiþti. Kaybolmuþ bir kentin eskicisi olamamýþtým. Kendi duygularýmýn yoðunluðunda düþüncelerini boðan bir katilden öte deðildim. Yüzümdeki kahkaha belki de sonunu bildiðim bir yaþanmýþlýðýn bende kalan en acý göstergesiydi. Ve kazanan yine zaman olmuþtu. Ve kazanan yine lanet olasý sistem. Düþünüyorum oysa þimdi. Yanlýþ olan ben miyim diye? Evet yanlýþ olan benim. Bu sistemin içinde bu sisteme inat bir sevda yaþamak istemem tek suçum. Hayatýmýn merkezine sevdamý koymam belki de. Aldýðým nefesten önce sevdiðimin aldýðý nefesi düþünmem.. bencil olamamam, kendimi her þeyin herkesin üstünde görememem benim en büyük hatam. Acýyor yüreðim. Son kalan inançlarýn yaðmur taneleri üzerine yapýþýp topraða karýþmasýný izliyorum. Sevdaya dair ne varsa yüreðimde hepsi toprak oluyor artýk. Acýlar biriktiriyorum kader defterimin arasýnda ve acýlarýmla sýrat köprüsünün yanýn bir köprü daha inþa etmek için planlar yapýyorum. Savruk kalýyor kelimeler bölük pörçük konuþup bölük pörçük yazýyorum belki de. Ama hayatýmý yazýyorum iþte. Sonunu bildiðim bir romaný okuyorum. Sonunda yine göz yaþý sonunda yine kaybolan umutlar. Ýnandýðým tüm deðerlerin, var oluþumun nasýl bir anda ters yüz olduðunu izliyorum. Bir kez daha dizlerimin tozunu silkerek çýktýðým hayatýn arenasýnda yine dizlerimin üzerine çöküyorum. Acýmýyor artýk yüreðim ,el birliði ile acýtacak bir yürek býrakmayanlara þükranýmý sunuyorum.

Bir kez daha ölümle kucaklaþýyor bedenim, bir kez daha ruhumu teslim allýyor Azrail. Ve bir kez daha bu dünyanýn anasýný avradýný bir büyük raký parasýna satýp çilingir sofrasýný kuruyorum. Bir kez daha okudum ayný romaný belki sonunda bir deðiþiklik vardýr diye. Ama bu romanýn sonu ayný. Çünkü bu romandaki asýl karakter o tüm kaðýtlarýný açýk oynayan ve sistemin kirli çarkýndan uzak bir yürekle kendini ortaya koyan mendeburun teki..ne yapalým hayat diyoruz ve bu sistemin içinde savrulan hayata inadýna bir kahkaha daha yolluyoruz yüreðimiz kan aðlasa da.. dizlerimizin kanýný ve tozunu silip tekrar kalkmak için direniyoruz hayata.


www.hamzaekiz.com