Ve sen galip geldin hayat… ve sen kazandýn bir defa daha ve sen yendin beni yýkýlmaz diye inþa tetiðim kalelerimi yýkýp, en güzel yarýnlara dair inþa ettiðim en güzel mabedime girdi karanlýk ordularýn. Yakýp yýktýlar bana özgü olan ne varsa ve benim olan ne varsa. Þimdi karanlýk esir aldý beni ve yoldaþým yalnýzlýk. Ve o lanet olasý diye nitelendirdiðiniz çenemden geriye derin suskunluk kaldý artýk. Benden geriye de yüz yýllýk bir fosil. Öyle göründüðüm kadar güçlü öyle bakýþlarým kadar sert deðilmiþim ben oysa. Alabildiðine cýlýz ve alabildiðine güçsüzmüþüm. Yaþanýlanlarý sorgular insan hayatýnda acýmasýzca ama ben en büyük acýmasýzlýðý kendime yapýp hep kendimi sorguladým olaylar karþýsýnda. Çevremde kim varsa hepsini aklayarak yaðlý ilmeði hep boðazýma taktým hep birinci dereceden failiydim olaylarýn ve hep idama mahkûm ettim kendimi. Þimdi ise kendime uzaktan bakýp yaðlý ilmekte nasýl sallandýðýmý izliyorum.
Oysa ne umutlarla baþlýyordum her yeni güne. Yüreðimde ki ateþ bedenimi sararken an be an attýðým her adýmda, aldýðým her nefeste yarýnlar için yaþýyordum. O ölesiye inandýðým umut dolu yarýnlar. Ve þimdi yaðlý ilmeði boðazýma geçiriyorum ve yine o el tabureyi çekiyor ayaklarýmýn altýndan. Ve ipin ucunda sallanan bedenimden geriye ne umut kalýyor ve yarýn. Ve içime çektiðim derin nefes yüreðimde kasýrgaya dönüþüp yýkýyor inanca dair ne varsa. Ve karanlýða teslim oluyor yüreðim. Sabah güneþleri ýsýtmýyor artýk içimi. Bir kaldýrýmda it gibi titrek kalýyor bedenim. Sonra martýlara paylaþýyorum içimdeki derin sýzýyý, ve deniz sessizce beni dinlerken martýlarýn derin çýðlýklarý ile aðlýyorum. Çevremden gelip geçenlere aldýrmadan yanan sigaramýn, elimdeki biramýn eþliðinde titreye titreye aðlýyorum. Gözyaþlarým denize karýþýyor. Ve yüreðimdeki acý martýlarýn çýðlýklarýyla daha da acýtýyor bedenimi. Nefes alamýyorum, gözlerim kararýyor nefessizlikten elimi kaldýrýyorum çaresizce ve yine o adýný bilmediðim sessiz karanlýk. Duymuyorum çevremdeki hayatýn akýþýný ve bana bana doðru gelen ayaklarý görüyorum o sessizlikte.

Gözlerimi açýnca insanlarýn bana acýyarak bakýþlarý acýtýyor bedenimi, toparlanmak istiyorum ama olmuyor oynamýyor vücudum. Gözlerime bakýp sorduklarý sorularý çözmeye çalýþýrken beynimde martýlarýn çýðlýklarýný duyuyorum. Ve yavaþ yavaþ doðruluyorum sessizce. Konuþmak istiyor ama konuþamýyorum. Ve tekrar masama dönmek istiyorum. Þaþkýn bakýþlarla çevremi saran insanlara aldýrmadan tekrar içimi dökmeye gidiyorum denize ve martýlarýn çýðlýklarýný dinlemeye. Ve bir bira daha geliyor arkamdan ve bir sigara daha. Garson çocuk þaþkýn gözlerle bana bakýyor. Ben aldýrmýyorum. Ne anlamý kaldý ki var olmanýn diyorum kendime. Ne anlamý var ki? Ve düþünüyorum derin maviliðin eþliðinde suskunluklarda boðularak.
Bilinmezliðe giden bir yolun yolcusu deðimliyiz? Öfkelerimizin tutsaðý olmuyor muyuz kimi zaman, kimi zaman bencillik girdabýnda savrulmuyor mu bedenimiz? Oysa biz olmak için çýktýmýz bir yolda neden ben sen kaygýsý yaþar benliklerimiz? Oysa o biz dediðimiz yolda konuþarak anlatarak ve anlayarak sevdayý yaþamak deðimlidir asýl olan? Ne güzel söylemiþ Can baba” Korkulacak bir yaný yoktur aþklarýn, insan bütün derilerden soyunabilseydi eðer.” Demek ki aþkta korku varsa, hala insan kendini saklýyordur ve kurtulamamýþtýr tüm derilerden. Ve kýsa soluklu bir yolculuk baþlýyor yine bedenimden, düne dünden önceye. Yüreðimdeki yýkýntýlarýn güzel bir mabede dönüþtüðü günler aklýma geliyor. Yüreðime deðen bir elin sanki bir masal perisi gibi o yýkýntýlarý nasýlda rengârenk bir çiçek bahçesine dönüþtürdüðünü düþlüyorum. Þimdi ise geride kalan bir daha hiçbir zaman eskisi gibi olmayacak bir mezarlýk misali yüreðim. Nasýl mezarlýðýn üzerine ihtiþamlý parklar kursanýz da biraz eþinince geçmiþten kalan kemik yýðýnlarýyla karþýlaþýrsanýz iþte yüreðimin son aldýðý halde týpký bir mezarlýk gibi soðuk ve ürkütücü. Karanlýðýn ordularýyla yapýlan savaþta umut ve inanç askerlerinin görkemli bedenleri yatýyor o mezarlýkta. Kaybedilen bir savaþýn ardýndan kan gölüne dönmüþ arenadaki o kan göz pýnarlarýmdan akarak yanaklarýmdan süzülüyor yavaþça. Ve yine can bana düþüyor aklýma” Düþlere bile kar yaðmazdý hiçbir zaman,meydan savaþlarýnda korkular, aþký aðýr yaralamasaydý eðer.” Aðýr yaralanmakla kalmadý sevda, en görkemli savaþta can verdi. Yüzünde geçmiþe dönük bir suskunluk ve gözlerinde geleceðe dair inancý taþýyarak. Ve gri bir renk aldý mas mavi gökyüzü. Havaya bulaþmýþ ölüm kokusunu temizlemek için ve topraða aðýr gelen bu kýrmýzý yükü arýndýrmak için. Keskin bir þimþek çaktý önce ve bulutlar olanca hiddetleriyle baþladýlar yeryüzünü arýndýrmaya. Ve toprak kendini buldu havaya dolan ölüm kokusu uçtu gitti. Ve meydan savaþýndan arda kalan sadece ölü düþler ve ölü bedenlerdi. Ve yýkýlan umutlarýn, kaybedilen inançlarn altýnda kalarak yok oldu ölü bedenler. Karanlýðýnýn ordularýnýn kirli çizmeleri deðmemeliydi onlarýn çýkarsýz bedenlerine. Ve ne kadar kaybedilse de bu arenada bu görkemli savaþ, gözlerindeki umut ýþýðý aydýnlattý yarýnlarý. Yalnýz kalmýþtý yürek ama tutsak olmamýþtý ve teslim olmamýþtý karanlýðýn ordularýna. Bir martý çýðlýðýyla, ciðerleri yakan bir nefes sigaranýn ölümcül dumaný ve tanrýnýn en yasaklý ve günah kokan ýrmaðýndan gelen bir arpa suyunun varlýðýnda son damlada düþtü denize. Adýmlar yavaþ yavaþ ayýrýrken bu arenadan bedeni sýska bir serçenin tireliðinde üþüyordu beden ve yanaklarým kurumamýþtý tanýklýk ettiðim zamaný özlerken…


www.hamzaekiz.com