Hayat anlamsýzlaþýyordu günden güne. Aydýnlýklar yavaþ yavaþ uzaklaþýrken son umut ýþýðýný da söndürmek üzereydi. Anlamsýz geliyordu aldýðý nefes yaþadýðý hayat yada yaþama dair ne varsa. Sýska bir tebessüm savurdu hayata ama artýk o tebessüm bile yaþadýðýný anlatmýyordu ona. Hayat karþýsýnda yok oluyordu. Gözlerini kaçýrdý insanlardan ve öylece yavaþ yavaþ daldý uzaklara. Martýlara fýsýldadýðý ve martýlara emanet ettiði sevdasý düþtü aklýna. Yüreði kanamaya baþladý aldýðý her nefes bedenine bir býçak daha saplýyor ve derin yaralar açýyordu yüreðinde. Baka kaldý öylece uzaklara çevresindeki akan yaþama aldýrmadan ve sessizce fýsýldadý bir ismi ve kapadý gözlerini yaþanan güzellikleri yaþamak adýna ve acý bir gülümseme oluþtu yüzünde.. Gözlerine hükmedemedi ve yanaklarý ýslandý yavaþça. Boðazý düðümlendi o keskin küfürlerini savuramadý hayata. Öylece dura kaldý beynindeki onu kahreden sorularýn girdabýnda. Sigarasýna sarýldý ve derin bir nefes çekti onu boðan öksürüðe aldýrmadan. Öylece suskun öylece benliðinden uzak ve bambaþka biri olarak.

Suskunluklar içinde düþünüyordu geçmiþi daha dün gibiydi. Bir demir kapýnýn onu esir aldýðý ve gökyüzünü on altý metre kareden izlediði günlerde yüzündeki keskin gülümsemeyi hatýrladý buruk bir tebessüm ile. Voltalarda yüreðine iliþmiþ bir sevdanýn onu o demir parmaklýklar arkasýnda bile ne denli özgür kýldýðýný düþündü. Beton zemin üzerinde sevdasýna sarýlarak uyuduðu 3 gece düþtü aklýna. Yüzündeki o inanç dolu gülümsemeyi ne olursa olsun çalamamýþtý hayat. Ama þimdi ne demir parmaklýklar nede onu esir alan demir kapý vardý. Özgürdü ve bu özgürlükte zincirlenmiþ ve prangaya vurulmuþçasýna tutsaktý yüreði. Oysa bir martý gibi özgürce mavi bir denizin enginine baka baka nefes alýyordu özgürlüðü umudu inancý çekiyordu nefesine. Þimdi ise nefes bile alamýyordu. O masmavi güzellikler karanlýk bir geceyi andýrýyordu. Güneþ artýk doðmayacak kadar uzaklaþmýþtý hayatýndan ve yýldýzlara küsmüþtü yüreði. Oysa yýldýzlarýn bir baþka önemi vardý hayatýnda, karanlýk gecelerde onlarla fýsýldaþýr yarýnlara dair tüm inançlarýný ve umutlarýný onlarla paylaþýr ve týpký bir çocuðun masumluðunda uykuya dalardý.

Sevdasýna sarýlarak uyurdu, sýký sýký sarýlýrdý yüreðine. Yüzündeki mutluluk ve masumluk görülmeye deðerdi. Þimdi ise uyumayý özler olmuþtu. Sabah doðan güneþi karþýlýyordu kan çanaðýna dönmüþ gözleri ile. Kendini sorguluyordu usanmak bilmeden, kendini infaz ediyordu. Yüreðinin acýsýna aldýrmadan benliðini sorguluyordu. Ve kendinden nefret ediyordu her sorgu sonrasýnda. Tüm olaylarýn nedenini yüklüyordu yüreðine, yüreðindeki deðere leke bulaþtýrmadan. Ve çektiði acýlarýn gölgesinde yaþýyordu yaþamýný. Uzaklarda bir yerlerde atýlan umursamaz kahkahalarýn altýnda eziliyordu beklide. Beklide çoktan silinmiþti beyinden yürekten. Belki hiç yaþanmamýþ olarak kabul ediliyordu. Umutlarýnýn altýnda kalmýþtý ve inançlarýnýn yýkýntýlarý arasýnda nefes almaya çalýþýyordu.

Bir türkü dolandý diline. Acýyan yüreðinin kanayan yaralarýna tuz basmak adýna. Acýlarýna aldýrmadan mýrýldandý o türküyü. Ve her naðmesiyle acýdý bedeni ve her naðmesiyle yaklaþtý ölüm ona ve kala kaldý karanlýklarýn ortasýnda….

"Geçmedi yare sözümüz
Yollarda kaldý gözümüz
Yere sürüldü yüzümüz
Böyleymiþ karayazýmýz.

Çiçekler açýlmaz oldu
Pýnarlar içilmez oldu
Yar bize gülmez oldu
Böyleymiþ kara yazýmýz.

Yalnýz ona yar demiþtik
Onda bir þey var demiþtik
O bizi anlar demiþtik
Böyleymiþ kara yazýmýz.

Hey gönül gene bu gece
Kederim geceden yüce
Gel susalým beraberce
Böyleymiþ kara yazýmýz"

Ve yine türkülere sýðýndý yaþadýðýna yaþattýklarýna ve yaþamýþlýðýna aldýrmadan. Ve yine türkülere tutundu yüreðinin acýsýna aldýrmadan. Türkülerdi onu insan yapan ve türkülerdi onu bu sistemin kirinden arýndýran. Kimi melodisinde ölüp kimi melodisinde yeniden doðan acýlarýyla ve yaþadýklarýyla onu yüzleþtiren. Zaman durmuþtu sanki kulaðýna tutulan her melodi onu baþka zamanlara savuruyordu. Ama o tutunuyordu türkülere yüreðinin kanýný silerek o kanlý elleriyle. Ve ýslak yanaklarýna aldýrmadan titredi dudaklarý " Türküler, türkülerdir insaný insan yapan ve türkülerdir dünden bugüne yarýnlarý aydýnlatan." Sarýldý bir türküye daha ve göz yaþlarýný sildi her melodi ve çýnladý kulaklarý uzaklardaki martýlar öylece havada asýlý kaldýlar. Bir emanete sahip olamamanýn ezikliði ile ve martýlara seslendi uzaklardan siz kanat çýrpýn enginliðe siz kanat çýrpýn sevdalara ve siz umut olun insanlara.. Benim ne maviyle ne umutla nede inançla var olan bir nefesim yok artýk. Ben türkülerin gölgesinde sesleniyorum hayata türküler kadar özgür, türküler kadar hýrçýn ve türküler kadar uçsuz bucaksýz benim ömrüm…


www.hamzaekiz.com