penguenim ben
öteki mevsimlerden öteki denizlerden gelen
baþkalarý da anlýyor bunu
ben baþkalarýndan anladým
önce yalnýz kaldým
çýrýlçýplak yalnýz
sonra baþka olduðumu anladým
ve sonunda penguen olduðumu
bunu ilk o söyledi
denize bakarken ben
düpedüz” penguensin” dedi
aldýrmadan ” evet” dedim
“kime ne?”
gözlerinde çaresiz yalnýzlýða bakýnca
“gerçek bu!” dedim korkuyla
“penguenim ben…”
bunca aitlik arasýnda yeri olmayan biri…
balýklara baktýk ortaköy denizlerinde
“balýklara bakmak güzel” dedim
“görünen balýklar gelmez” dedi “oltaya”
“bilmem” dedim” hiç tutmadým balýk”
“ penguensin sen” dedi” unuttun mu?”
“unutmadým” dedim. gülüþtük…
oturup kýyýsýna denizin
istanbullara baktýk geceye deðin
hiç konuþmadan…
“artýk baþýmýn çaresine bakayým”
dedim “penguenim ben”
“yine gittin” dedi
“gittim” dedim…
gece aðaçlýklý cadde boyu
yürüdük
ellerini tutarken acýyla
hatýrlamaya çalýþtým uçtuðum,
geldiðim yeri…
bir þiir düþündüm içimdeki penguene,
-seninse içinde hep bir penguen aðlar…
diye…