gözümü, kar yaðýþýndan kapýlarýn bile açýlamadýðý buz bir kýþ gününde, ankara da açmýþým. sonra tayinle uþak a gelmiþiz. çocukluðumun en güzel, en temiz, en yoðun zamanlarý...
dünyanýn en güzel kedilerine sahip olduðumuz ve öðretmenler bahçesinde geçen mis kokulu, peysajlý yýllar...
sonra seydiþehir. bakkala boyumdan büyük köpeklerden kaçarak gittiðim, sokaklarýndan kadýnlarýn, plastik terliklerini taþ yola sürüyerek yürümesinden dolayý hala iðrenerek hatýrladýðým sesin geldiði, soðuk kasaba. uþak ta daha çok küçüktüm ama herkesi hatýrlýyorum seydiþehir dense pek bir þey kalmadý aklýmda.

sonra ilkokul 5 teyim ve ver elini istanbul.

istanbul a geliyoruz ama göçebeliðimiz hala bitmiyor aile olarak. önce harbiye 2 yýl kadar. neredeyse yüzlerce basamaktan oluþan dik merdivenlerde hiç düþme senaryosu yaþamadan yakalamaç, saklambaç, don-ateþ oynadýðým, kendimden büyük kýzlar, beni sek sek oyunlarýna aldýklarý zaman, kendimi sýnýf atlamýþ hissettiðim ilk karýþma yaþlarým. yine kedimiz vardý, mübarek kedi deðildi o kürkle kokoþ bir kadýndý.
oyal zarf fabrika yemekhanesinde yediðim leziz yemeklerden dolayý iþçiliði muhteþem meslek saydýðým, verilen 2 krþ harçlýkla yeni tesisler kurabileceðimi ve ordaki yemeklerin hepsini yiyeceðim günleri düþündüðüm hayal yýllarým.

sonra 2 yýl kurtuluþ. kýz çocuðundan genç kýza geçiþ yýllarým. nedense her öðretmenin okuduðum kitaplarýn bana büyük olduðunu söylediði yýllar. bense elbette kitaplarý anladýðýmý düþünüyordum. yani kendini büyük görme yýllarým gelmiþ bile! sokakta birilerinden hoþlanma, sokak köþesinde 2 kelime edip o kelimeleri sayýklayarak uyuma, ona telefon etmenin çok büyük olay olduðu kendini ispatladýðýný sanma yýllarý. eve haber vermeden taaaaa bakýrköy e gidip sinemada ilk film izleme serüvenim de o yýllara rastlar ki tabi ki yaþý benden büyük ve kuyumcuda çalýþan ve yine tabi bizim sokaktan olmayan(çok önemlidir bu)erkek arkadaþýmla. ilk yediðim fýrça da tam o sinemanýn akþamýna denk gelir ki eve geç kalmýþtým, oysa sorun neydi? direk reddettiðim gereksiz bir safha!!!

sonra üsküdar. niþantaþý kýz lisesi nden dilbaz kardeþlerin kayýtlarýnýn halide edip adývar lisesine kayma yýllarý. ve 5. kýz çocuðunun ailemize katýlmasý. ben bu yýllarýma buhran diyorum. çünkü çok fazla sorumluluk vardý üzerimde ve çünkü yokluðu en çok hissettiðim yýllardýr ve hep kendimi az hissetmiþimdir. bunun bir diðer sebebi de okula 5 yaþýnda baþladýðým için herkesten 2 yaþ küçük olmamýn karþýma sorun olarak çýkmaya baþladýðý yýllar ki bunu üniversite yýllarýnda daha sert hissedeceðim.

halide edip yýllarýnda ev partileri, ilk diskoya gidiþ, orda ilk disko tanýþma giriþimiyle karþýlaþma ve seyrettiðim küçük emrah filmlerinin etkisiyle, mekana bir daha uðramama ile sonuçlanan, kendine güvenin, yerini istanbul da yaþayan genç kýz korkusuna býraktýðý saçma yýllar. bir de tabi bir baba katakullisine getirilip, okuldaki kötü notlarýmýn nedeninin acaba bir zeka probleminden mi kaynaklanýyor olduðu endiþesiyle, meslek seçimi testi görüntüsü verilmiþ zeka testine tabi tutuluþum. çok kýzmýþtým önce ama sonuç iyi çýkýnca rahatladým. üzerinize afiyet sharon stone ile zekadaþýz. test sýrasýnda burnumun inatla dýþardan görünecek þekilde yeþil yeþil akmasý ve karþýmdaki psikolog kadýnýn sadece benim bilincimle uðraþýp burnumdan çýkaný görmemesi o testin sonucu konusunda hep þüphe duymama sebeptir ama yine de o kýsma çok takýlmýyorum. ne de olsa sharon stone çýktým.

sonra bir türlü kurtulamadýðým ümraniye yýllarý geliyor. önce atakent te 2 yýl, sonra nasýl orada yaþadýðýmýzý hala anlamadýðým, uykumda hamamböceði yediðim ve tadýný kusma noktasýnda hatýrladýðým, köhne, kafes lojman yýllarý... sonra yine atakent, sonra kýsa süren bir evlilikle baðdat caddesi, sonra yine atakent, sonra malta, sonra yine atakent, sonra antalya, sonra yine atakent.

falan filan... üniversiteden sonra, yok yok hatta üniversite yýllarýnda, iþ hayatýna atýldým ve istanbul bugünlere geldi sayemde (pek olumlu etkim olmamýþ anlaþýlan).

bu sabah kar yaðarken lapa lapa, elimde kahvemle, aklýmdan geçtim, uzun uzun... hatýrladým, güldüm, hüzünlendim. ama en son þunu düþündüm: hayatta en önemli þey, ne yaþanýrsa yaþansýn, seni koþulsuz seven insanlarýn olmasý ve koþulsuz sevginin ne demek olduðunu bilme þansýna eriþmiþ olmaktýr. bize verilmiþ olan bu þanslarý görmeliyiz yoksa yokluðunda yaþar gibi hissederiz ki, varlýk içinde yokluk en büyük ve kurtulmasý en zor yanýlsamadýr bence.