"Kuran okunduðu zaman, hemen onu dinleyin ve susun. Umulur ki esirgenmiþ olursunuz." (Araf Suresi, 204)

Kur’an okunurken susup dinlemek, ayette de çok açýk ifade edildiði üzere yalnýzca Allah kelamýna karþý olmasý gereken saygý içeren bir tavýr deðil, ayný zamanda Allah’ýn farz kýldýðý bir davranýþtýr. Ayetin devamýndan bu buyruk konusunda dikkatli olmanýn, esirgenmeye vesile olacaðý anlaþýlýr. Ýnsan konuþtuðunda, ne söylendiðini anlayamaz. Bu yüzden Kur’an’ý anlamak için, susmak ve dinlemek emredilir.

Bazý ortamlarda, insanlar baþka iþlerle uðraþýrken arka planda, sürekli Kur’an okunmasýnýn, güzel bir ibadet olduðu zannedilir. Oysa Kur’an, saygýyla, her kelimesinin dikkatlice dinlenilmesi ve ayetler üzerinde düþünülüp öðüt alýnmasý gereken ‘þerefli’ bir sözdür.

Ýslami kaynaklara göre; Hz. Ömer’in (ra) Müslüman olmasýnda öncelikli etken, Kur’an ayetlerini dinlemesi olmuþtur. Hz. Ömer (ra), kýz kardeþinin evinde Kur’an ayetlerini dinlemiþ, etkilenmiþ ve ilk Müslümanlardan olmuþtur.

Ýnkar edenlerin Kur’an’ýn dinlenmesini engellemelerinin nedeni de budur. Kur’an okunurken yaygaralar koparýrlar ki insanlar duyamasýnlar ve etkilenemesinler:

Ýnkar edenler dediler ki: "Bu Kur’an’ý dinlemeyin ve onda (okunurken) yaygaralar koparýn. Belki üstün gelirsiniz." (Fussilet Suresi, 26)

Kuþkusuz, Kur’an’ý okumaktan ve dinlemekten amaç, Kur’an’ý anlamaya çalýþmak, onun sýnýrlarý içerisinde yaþamaya çalýþmak ve "iyiliði emretme" emri gereði insanlara da duyurmaktýr.

Kur’an, Allah’tan mesajdýr; kesin kanýttýr. Yaþam rehberidir, hidayete ulaþtýrandýr. Kur’an insana, önündeki iki yoldan hangisini seçeceðini ve o yolda nasýl yürüyeceðini tarif eder. Allah, "Biz ona yolu gösterdik; (artýk o,) ya þükredici olur ya da nankör." (Ýnsan Suresi, 3) buyurur. Ýnsan, Rabb’inin gösterdiði yolda O’nun doðrularýyla yaþamak için, Kur’an’ýn ýþýðýndan yararlanacaktýr.

Þiddetli ýþýk gözleri kör ederken, Kur’an’ýn kýyaslanamayacak güçteki ilahi ýþýðý, göremeyen gözleri açar. Ýnsanlarýn kalpleri imanla, ruhlarý da Kur’an ahlakýyla nurlanýr…
Bediüzzaman’ýn, Kur’an’ý dinlemek ve nurundan yararlanmak konusundaki tefekkürü þöyledir:

"Kainat mecsid-i kebirinde(büyük cami) Kur’an, kainatý okuyor. Onu dinleyelim... O nur ile nurlanalým... Hidayetiyle amel edelim... ve O’nu vird-i zeban edelim(dilden düþürmeyelim, devamlý tekrarlayalým)... Evet, söz O’dur... ve O’na hak derler. Hak olup, Hak’tan gelip, hak diyen ve hakikati gösteren ve nurânî hikmeti neþreden(yayan) O’dur!.."

Kur’an yaþam rehberidir. Rehberlik yapabilmesi için de bizim anlayacaðýmýz bir dilde olmalýdýr ki, neyi iþaret ettiðini/tanýttýðýný görebilelim. Ýnsan yabancý bir ülkede kendi dilinde konuþan rehbere ihtiyaç duyarken, yaþamýnýn rehberi anlamadýðý bir dilde olabilir mi?..

Kendisinde, inananlar için güzel örnekler olan Peygamberimiz(sav), “Oku!” buyruðuna uydu, okudu, anladý, düþündü. O’nun izinde, ilk önce bu buyruða uymalý; Kur’an’ý okuyup, anlayýp, Hz. Peygamber’in (s) iman ettiði Kur’an’a tabi olunmalýdýr. Onu kendi dilinde okuyan, Allah’ý anlamaya/tanýmaya çalýþan her insan, yine kendi dilinde Rabb’ini hoþnut edebilir.

Elimize her alýp okuduðumuzda, bir önceki okumamýzdan farklý sýrlarýn önümüzde açýldýðýný hissettiðimiz tek kitaptýr Kur’an… Samimiyetle okunduðunda insana, bulunduðu boyuta göre en derin sýrlarýný açar. Þöyle söyler Ýbn-i Arabi:

“Basireti açýlmýþ olan, yani “Rabbinden bir nur üzerinde” (Zümer Suresi, 22) hidayet olunan kul, bir ayeti okuduðu her defasýnda, önceki okumalarda kendisine bahþedilmiþ ve sonrakilerde bahþedilecek olanlardan ayrý, yeni bir manaya iletilmektedir.

Allah O’na, “Rabbim ilmimi artýr” (Taha Suresi, 114) diye niyaz edenin duasýna icabet etmiþtir.

Anlayýþý iki okumada kalan kiþi ziyandadýr.

Anlayýþý her okumada yenilenen kiþiyse kazançtadýr.

Okuyup da hiçbir þey anlamayana gelince, Allah ona rahmet etsin.”

Fuat Türker, Körpe Kalemler-Kasým