“Zaman ne çabuk geçiyor deðil mi?”
Yüzün artýk bir sis perdesinin ardýnda kalmýþçasýna silikleþse de, sesin kilise çanlarý gibi sarsýyor bedenimi.Dizlerimde yýllarca fark edemediðim belirsiz küçük morluklar gibi þeklin.Acýtmýyor ama üzülüyor insan yine de.
“Zaman ne çabuk geçiyor deðil mi?”
Alaycý bakýþlarýný býrakýp iç geçirdiðini görür gibi oluyorum ve buna inanmak çok zor oluyor.
Biliyorum,bir serzeniþten daha buruk bir þey senin iç çekiþin.Hayallerinden vazgeçip, bütün varlýðýný “Gözle görülemeyecek kadar küçük ve mutlak” parçacýklara adamanýn piþmanlýðýný mý çekiyordun, açýkçasý emin olamýyorum.
Huzursuzluðun ilk defa mý çýkmýþtý dilinden ve tekrar çocuk olmayý mý dilemiþtin? Sahi sende çocuktun eskiden deðil mi?
*
Abderalý çocuk.
Karþýmda, gökyüzüne bakan lüle saçlý küçük bir çocuk duruyor.
Abderalý çocuk.
Ellerinden tutuyor ve adýný soruyorum.
Adýn, bir çocuða yakýþmayacak kadar büyük ve hantal olsa da bir þeyler vaat ediyor.
“Demokritos”
“Demokritos, arkadaþlarýyla birlikte oyunlar oynardý”
*
Ve küçükken dua ederdin, Zeus seni duymazdý ve ümidini kestin
Büyüdün sonralarý, sakallarýn çýkmaya baþladý.Sakallarýn, yüzünün içinden gelirken baþka þeyleri de yanýnda getirmiþ olmalýydý, belki de büyümenin katý sancýsýný ve gerçeðin yakýcýlýðýný da yapýþtýrmýþtý yüzüne.
Büyüdün ve gökyüzüne bakmaz oldun.
Varlýðýný anlamlandýrmaya çalýþýrken mantýðýn sana tek bir yol gösteriyordu; ”Atom” diye bir þeyden bahsediyordun.
Ölünce bu atomlar etrafa savruluyormuþ, ruhun atomlarý da varmýþ.Bu atomlar birbirinden farklý, kimisi girintili çýkýntýlýymýþ, böylelikle tutunuyorlarmýþ birbirlerine...Bölünemezlermiþ…
Seni severdim, heyecanla atomlarý anlatýþýný ve yüzündeki o filozof tavrýný sevgiyle izlerdim.
Ölümsüz bir ruha inanan insanlarý alaya alan bakýþlarýn bile merhamet duygusu uyandýrýrdý içimde.
“Bu zavallýlar ölümsüz bir ruha inanýyorlar”
Onlar zavallý deðiller, dedim.
“Ellerimi tut.Onlar zavallý deðiller.”
“Sadece ümit ediyorlar, buna haklarý yok mu sence?”
“Peki sen.Sen hiç ümit etmiyor musun?”
“Ellerimi tut.Ve ümit et.Ýyi ruhlara vaat edilmiþ bir cennet var.”
“Ben inanýyorum, hem bu gerçek olmasa bile ölürken yanýmda taþýdýðým bir ümit olacak.”
“Ne zararý var ki?”
*
Git gide bir heykele benzemeye baþlýyorsun, gözlerin sönüyor, yanaklarýn içine çöküyor ve katýlaþýyorsun.
Çizgileri görüyorum, enine uzayan ve sancýlandýrýcý çizgileri…
“Zaman ne çabuk geçiyor deðil mi?”
Yaþlanýyorsun Demokritos.Her ihtiyar zamandan dem vurur. Biliyorum, bir serzeniþten daha buruk bir þey senin dem vuruþun.
Huzursuz musun?
Benim küçük Abderalý çocuðumun elleri büzüþmüþ, üstelik huzursuz gibi görünüyorlar, onlarýn hazan yapraðý gibi titrediðini görüyorum.
Yine de dik yürüyorsun.Evet, güçlü bir adam olduðunu biliyorum.
*
-Hiç korkmuyor musun? Yani yok olacaðýna inanmak benim üstüme bir karabasan gibi çöküyor.Sen korkmuyor musun?
-Hayýr, korkmuyorum.
-Peki bu huzursuzluðun niye, iç çekiþlerin, karamsarlýðýn?
Bir þey demiyor.
-Peki öyleyse.Öldüðünde yüzünde küçük bir tebessüm olmasýný ümit ediyorum.Görüþürüz.
-Görüþürüz.
-Ha bu arada, Demokritos.Þey diyecektim.Böldüler biliyor musun? Yani atomu diyorum, parçaladýlar.
Yüzünde hayal kýrýklýðýný okumaya çalýþýyorum.
Ama o sadece susuyor.
04.02.11
J.