Hüznün hýrçýnlýða döndüðü anda,
Ýsyan þiirleri yazar kalemim.
Buhranlar uçuþur mýsralarýmda;
Umudu, sevinci bozar kalemim.

Irmaklar aðlaþýr kendi sesince,
Daðlar seda verir yüksekliðince,
Kuytu yollar gibi hasret esince;
Bir fýrtýna olup tozar kalemim.

Ruhumu eðleyen yorgun hancýyý,
Hüznümü kanatan suskun sancýyý,
Her harfi ansýtýr bir yabancýyý;
Tuz döküp yaremi süzer kalemim.

Þair oldum saçýnýn bir teli için,
Bu akkor satýrlar hayalin için.
Aklýma düþünce mest olup niçin?
Her þiirde destan yazar kalemim…


Mollamehmetoðlu