Neredeyse on gündür hastayým.Önce grip ile baþlayan rahatsýzlýðým nezle ile devam ediyor,sürekli burnumu çekiyordum. Geçirdiðim rahatsýzlýk psikolojimi de bozmuþtu. Caným hiçbir þey yapmak istemiyor daha doðrusu içimden gelmiyordu.Yine böyle miskin miskin oturup,iþyerimde pineklerken çalan cep telefonu ve telefonun öbür ucundaki tatlý,içten,kibar ses “ beni tanýdýn mý”? diye sorunca,miskinliði býrakýp,antenleri diktim ve sesi tanýmaya çalýþtým,hayýr tanýyamamýþtým,hastalýktan mý yaþtan mý bilmiyorum iyice çaptan düþmüþtüm. Halbuki arayan ortaokul arkadaþým ve apartman komþumuzun kýzý Firdevsdi.Yýllarca ayný binada oturmuþ,ortaokula birlikte gidip gelmiþ,birlikte ders çalýþmýþ,apartmanýn bahçesinde oyunlar oynamýþtýk.O Ankara`ya yerleþmiþ,tatil için birkaç günlüðüne Mersin`e gelince beni aramýþtý.Buluþup bir saat kadar görüþtük.Eski çocukluk ve ilk ergenlik günlerimizi,ortak arkadaþlarýmýzý konuþup,gülüþtük,þimdi aramýzda olmayanlar için üzüldük,o günleri,komþularýmýzý yad ettik.Sürekli ders çalýþýp,dersden baþka konuþacak bir þeyimizin olmadýðý,birbirimize ders hususunda sorular sorduðumuz,boþ kalýnca da oturduðumuz apartmanýn bahçesinde oyunlar oynadýðýmýz saf, masum,çocukça günler…
Sürekli ders çalýþýr,lüzumsuz iþlerle ilgilenmezdik.Ancak Firdevs,bana göre daha çalýþkandý.Ortaokul bitiminde birlikte girdiðimiz Maliye Meslek Lisesi sýnavýný kazanýp Ankaraya yatýlý okumaya gitmiþti.Ben ise kazanamadýðým için düz liseye devam etmiþtim.Tatile geldiðinde yine görüþüyorduk ancak sonrasýnda üniversite hayatý,evlilik,çoluk çocuk derken bir daha hiç görüþmemiþtik ta ki telefon numaramý bir yerlerden bulup arayýncaya kadar.Konuþtuðumuz o kýsacýk zaman dilimi beni geçmiþte yolculuða çýkardý. Firdevs gittikten sonrada ben yolculuðuma devam ettim.Arkadaþlýklarýmýzý,komþuluk iliþkilerimizi düþündüm de hakikaten ne kadar gerçekçi,ne kadar naifmiþ. Hiçbir karþýlýk gözetilmeden,çýkarlar ön plana çýkarýlmadan,acaba bundan nasýl faydalanýrým diye düþünülmeden,þimdiki gibi karmaþýk tuzaklarýn olmadýðý sadece Nuri Alço misali gazozlara ilaç atýldýðý ve bizlerin, bilmediðimiz yerlerde,bilmediðimiz kiþilerin ikram ettiði gazozlarý içmememiz hususunda tembihlendiðimiz,daha ötesinin olmadýðý kýzlarýn ilaçlý gazoz ile kandýrýldýðý veya öyle bildiðimiz günler.
Bahsettiðim zaman dilimi otuz sene öncesine ait.Gündüzler TRT Çukurova radyosunun dinlenip,akþam televizyon izlendiði zamanlar.Þimdiki gibi bilgisayar,mp3,cep telefonu yok.Herkesin yaþam standartý hemen hemen ayný.Orta halli bir hayat.Herkesin evinde ayný þeyler var.Kimsenin kimseye üstünlüðü yok belki bir otomobil o da çok ama çok nadir.Hülasa özenilecek,gýpta edilecek,kýskanýlacak,hasetlenip ortadan ikiye bölünecek hiçbir durum yok.Çocuklarý baþtan çýkaracak,yozlaþtýrýp,asosyal yapacak hiçbir teknolojik alet yok.O nedenle çocuklar gerçekten çocuklar.
Yýllarca teknoloji çaðý,bilgi çaðý diye birileri bir yerlerini yýrttý.Gelmesi için yýrtýndýðýnýz o teknoloji çocuklarýmýzý iðfal etti,onlarýn saflýðýný,onlarýn masumiyetini onlarýn çocukluðunu çaldý.Melek olmasý gereken çocuklarýmýzý küçük birer þeytan yaptý.Onlar arkadaþlarýný arkadaþ olarak deðil hasým olarak görüyorlar.Birbirlerini sevmiyor sadece kýskanýyorlar.Beyinlerinde çocukça fikirler yerine þeytanca saçma sapan fikirler üretiyorlar.Karþýlýklý iliþkileri,ebeveynlerinde olduðu gibi kiþisel menfaatleri üzerine kurulu.Onu nasýl çarparým,þu kýzý nasýl ayarlarým,babamýn arabasýný nasýl yürütürüm,annemin cüzdanýndaki yüz kaðýdý nasýl aþýrýrým,dersi nasýl kaynatýrým,kendimi göstermek için kimi nasýl býçaklarým,komþunun aracýna,okula,devlet malýna nasýl zarar veririm,etrafý nasýl kirletirim,kimi nasýl tehdit ederim gibi haince,þeytanca planlar yapýyorlar.Baþta televizyon kanallarý olmak üzere,kötüye kullanýlan bilgisayarlar ve cep telefonlarý sayesinde çocuklarýn ve gençliðin ýrzýna geçildi.
O nedenle þimdiki çocuklarda kendi çocukluðumuzu nafile arýyorum.Biz çok þanslýymýþýz ki bilgisayar,cep telefonu,ýpon gibi teknolojik saçmalýklar ile büyümemiþiz.Çocukluðumuzu çocuk olarak yaþamýþ,arkadaþlýklarýmýzda zerre menfaat gözetmemiþ sonuna kadar sahip çýkmýþýz.Büyüklerimize,komþularýmýza,öðretmenlerimize saygý göstermiþ kimsenin malýna zarar vermeden yetiþmiþiz.Anlayacaðýnýz bizler gerçekten çocuk olmuþuz.