Hayatýn elinden tutarken sonsuzluðu kucaklamak...Yüce Rabbimizin bizden istediði de bu olsa gerek.Çocukluðumuzdan itibaren hep denenmeler,imtihanlar la sýnanýrýz. Bunlarý bazen çok zayýf bazen ise çok daha güçlü YAÞARIZ Fakat bizim için en büyük ve en acýtýcý sýnav ölümdür.En bitkin en yorgun en ümitsiz zamanýmýzdýr bir yakýnýmýzýn bir dostumuzun ölümü nereye dönseniz onunla ilgili bir hatýra ile karþýlaþýrsýnýz.Uykudan uyandýðýnýzda ilk onun acýsý açýlýr yüreðinizde, göz kapaklarýnýzdan önce,sonrasýnda bütün ümitllerinizi yitirdiðinizde aklýnýzýn hafsalanýzýn yaþadýklarýnýzý almadaðýný düþündüðünüz zamanlarda inancýnýz manevi duygularýnýz yetiþir imdadýnýza VE öyle güzel duygulardýrki sözler tarifine yetmez bir anda kor gibi yanan yüreðinize buz damlalarý serpilmiþ sanýrsýnýz ki yaralý kalbiniz size þunu fýsýldar;üzülme!! o yokluða deðil varlýða yürüdü ve eninde sonunda buluþmanýz muhakkaktýr geriye kalansa onun imanlý olarak bu yolda yürümüþ olmasý sizinse imanýnýzý muhafaza ederek ebedi yolculuðun sarp ve dikenli yollarýndan DAÝMÝ yurdunuza zaferle ulaþabilmek kalýr... ( bir kaç gün önce aramýzdan ayrýlanSevgili arkadaþým Mukaddes'e ithafen kaleme aldýðým yazým ,Rabbimin rahmeti onunla olsun...)
Anasayfa
