Serin bir cumartesi günü Güneþ doðmadan uyandý.75 yýllýk bir prensipti bu.Muhakkak Güneþ doðmadan uyanýlacaktý.Yaþlý bedeninin aðrýlarýnýn artmasý buna engel olmamýþtý.Tüm gece aðrýyan belini zar zor doðrulttu.Yataðýn sinir bozucu bir þekilde gýcýrdamasýný engellemeye çalýþarak ayaða kalktý.Sancýlarla dolu gecenin etkisi henüz geçmemiþti.Yorgundu.Oysa günlerdir pek hareket etmiyordu.’’AH! Yaþlýlýk!’’ diye iç geçirdi.Sonra dolabýndan giyilmekten eskimiþ, kahverengiden dönme sarý hýrkasýný giydi.Usulca dýþarý çýktý birilerini uyandýrmaktan korkarak.
Dýþarýsý içerisine göre hayli soðuktu.Bahçe kapýsýnýn yanýndaki bekçi kulübesine þöyle bir baktý.Pos býyýklý,kýsa,þiþman bekçi ellerini göbeðinin üzerinde birleþtirmiþ uyuyordu.Rahatladý.Bu sabah kendisini havanýn soðuk olmasýný bahane ederek içeriye sokmaya çalýþmayacaktý.Yorgun bedeninin yükünü zavallý bacaklarýna vere vere kah olduðu yerde durup dinlenerek kah bir yerlere tutunup soluklanarak bahçenin ortalarýna kadar ilerledi.Yaþlý çýnarýn altýna gelince durdu.Bu aðacý nedense çok severdi.Hemen hemen her sabah buraya gelir, otururdu.Karþýdan bakýnca kollarý göðü kucaklýyormuþ gibi görünürdü.Bu semtin en yaþlý sakini bu aðaçtý iþte!Belki de bu yüzden severdi bu çýnarý.Kendisine benzetirdi bazen.Öyle ya her ikisi de gün görmüþtü,ihtiyardý,hatýralarla doluydu günleri.Acý hatýralarla…Ve en önemlisi ikisi de konuþmayý sevmezdi pek.Oysa burada herkesin konuþmaya ihtiyacý vardý.Ne konuþacaklardý peki?Ortalýkta hep ayný muhabbet dönmüyor muydu?Ya havanýn sýcak olmasýndan þikayet edilirdi ya da soðuk olmasýndan.Çoðu zaman da aðrýlardan,sýzýlardan konuþulurdu.Ýnsan yaþlanýnca hastalýklalar en önemli gündemi oluyordu.Sonra konuþulacak bir þey kalmayýnca televizyonun sesi kalýrdý ortalýkta.Uzun,derin,umutsuz bir sessizlik çörekleniverince yüreklere televizyonun abes sesi yankýlanýrdý duvarlarda.Huzur evi denen bu ‘’acýhanede’’ herkes kalbinde kalan bir parça ümide sarýlýp oðlunu,kýzýný,torununu,kardeþini beklerken zaman bir lastik gibi uzar, uzar, uzar…Sonra da aðdalaþýrdý.Ýþte bu kahrolasý umutsuzluktan bir nebze olsun uzaklaþabilmek için soluðu burada,yaþlý çýnarýn altýnda alýrdý.Burada hiç olmazsa çiçekler konuþur,böcekler konuþur,kuþlar konuþurdu.
Kafasýný kaldýrdý.Aðacýn bulutlardan yüce dallarýna,asaletli gövdesine baktý.Kimi zaman bu aðaçta koskoca bir ömür görürdü.Yaþanmýþlýklar.Sonra kendi hayatýný düþünürdü.75 yýl!’’Allah’ým, koskoca bir ömür acýsýyla,hayal kýrýklýklarýyla ve çoðunlukla kaybediþlerle geldi geçiyor.’’diye inledi.Kayýplarýyla kazançlarýyla 75 yýl þimdi büyük bir toz bulutu halinde uzaklaþýyordu kendisinden.Ne kalmýþtý geriye?Kime inandýrabilirdi geçmiþini?Kabustan farký yoktu.Bazen kendisi de bir gecede gördüðü kabus olduðunu düþünürdü geçmiþinin.Unutmaya çalýþýrdý.Ama olmuyordu iþte.Kalbinde durmadan kanayan bu yara kabuk baðlamadýkça da olmayacaktý,unutamayacaktý.Beyaz baþörtüsüyle gözlerini sildi.Hatýralar üþüþüyordu,istila ediyordu beynini.Engel olamýyordu yine.
‘’Bana bak hatçe yarýndan tezi yok görücüler gelcek! Evi toparlýyýver.Everecez seni.’’diye gürlemiþti babasý.O karþýsýna bunlarý söyleyerek dikilince eli ayaðýna baðlanmýþtý sanki,dili tutulmuþtu.Ýnanamadý duyduklarýna,demek bu yaþýnda evlendireceklerdi kendisini.Boþ boþ bakýnca bir süre babasý yine gürlemiþti:’’Yürü kýz, ne bakýyon saf saf !Hemen baþla iþe.’’ Korkmuþ mutfaða kaçývermiþti.Yok yok bunlarý söyleyen babasý olamazdý.O severdi kýzýný.Olsa olsa zalim analýðý kendisinden kurtulmak için babasýnýn aklýna girmiþti.’’Dursun bak bu kýz böyüdü artýk.Everelim gitsin.’’ Diye babasýna sinsi sinsi sokulmalarý aklýna geldikçe öfkesi de hüznü de bir kat daha artýyordu.Ama elden ne gelirdi mecbur evlenecekti.Ertesi gün görücüler gelince þaþýrýp kalmýþtý.Evleneceði kendisinden bir iki yaþ küçük bir topaldý.Ýþte o zaman büsbütün soðumuþtu babasýndan.Demek o da analýðý gibi kurtulmak istiyordu kendisinden.Yoksa niye bir topalla alelacele evlendirecekti ki kýzýný.Hem de annesinin acýsý bu kadar tazeyken yüreðinde.Evlendikten sonra þehre taþýnacaklarýný duyunca dünyasý yýkýlmýþtý baþýna.Evini,topraðýný,anasýnýn mezarýný býrakýp nasýl giderdi? Hem þehir dedikleri kurtlar sofrasýydý.
Köyden ayrýlýrlarken babasý gözü yaþlý yanýna yaklaþmýþ, baþýný okþamýþtý. ‘’Affet kýzým.hep senin için.Zaten analýðýn huzur vermezdi sana.Böylesi daha eyi.Hem yine gelirsin.Gelirsin dimi Hatçe?’’ Baþýný yere eðmiþ tek bir cevap vermemiþti .Yüreði parçalanýyordu sanki.Çok kýrgýndý.Kafasýný sallamýþtý yalnýzca.Araba köyden uzaklaþýrken aðlayarak köyünün uçsuz bucaksýz tarlalarýna bakýyordu.
‘’Hatice teyze! Ýyi misin? Kötü gözüküyorsun.Hadi içeri girelim,kahvaltýn yaparsýn.Bir daha bu soðukta dýþarý çýkmak yok.’’Genç hemþire koluna girmiþti.Ama duymuyordu kýzýn söylediklerini.Kulaklarýnda babasýnýn yýllar öncesinden kalmýþ sesi yankýlanýyordu yalnýzca: ‘’Hem yine gelirsin.Gelirsin dimi hatçe?’’ Gitmemiþti.Köyüne bir daha hiç gitmemiþti.Babasýnýn ölümüne bile.
Güleryüzlü,genç hemþire kahvaltýsýný yataðýna kadar getirdi.Gülümseyerek dýþarý çýktý.
‘’Ýþte artýk burada yaþayacaðýz.’’ demiþti kocasý eski,yýkýk dökük bir binayý göstererek.Etrafýna bakýndý.evler sokaklar harabeliði andýrýyordu.Yoksulluðun göklere yükseldiði bu yer Ýstanbul olamazdý.Öyleyse burasý neresiydi? Sormadý.Artýk konuþmuyordu.Günlerce sustu.Kocasýnýn ne iþ yaptýðýný bile sormamýþtý.Zaten kocasý Hasan da pek konuþkan sayýlmazdý.O sustukça kocasý da üzerine düþmüyordu.Nasýl olsa alýþacaktý ayrýlýða,hasrete. Sadece konuþulanlardan Hasan’ýn Ýstanbul’un güzel semtlerinden;içinden böyle açlýk feryatlarý yükselmeyen yerlerinden, birinde büyük bir üniversite de hademe olduðunu anlamýþtý.Dýþ dünyaya kapýlarýný tamamen kapamýþtý artýk.Ta ki hamile olduðunu öðrenene kadar.
Kapý aniden açýldý.Yine genç,güleç hemþire…’’Aaa…Olmuyor böyle ama Hatice teyze.Hiç dokunmamýþsýn yemeðine.’’
Hamile olduðunu öðrenince dünyalar onun olmuþtu.Yaþamak için yeniden bir sebep bulmuþtu iþte! ‘’Erkek olursa adýný Ahmet koyalým, dedemin ismi.Kýz olursa da senin istediðin bir isim koyarýz.Ne dersin?’’Ýlk kez sevgiyle bakmýþtý Hasan’ýn gözlerine.’’Kýz olursa da ismini Meryem koyalým.Rahmetli anamýn ismiydi.’’
‘’Kucaðýna oðlunu alýnca aðlamýþtý uzun zamandan beri ilk defa.’’Sen umudumsun benim, içimdeki güvercin…’’demiþti.’’Senin için yaþayacaðým bundan böyle.’’Her þey güzel olacak sanmýþtý.Öyle olmamýþtý oysa.Daha beþ yaþýna gelmeden çalmýþlardý oðlunu, almýþlardý canýnýn içini.Günlerce deli divane gibi sokaklarda koþmuþtu.Kim ne yapardý þuncacýk çocuðu? Sonra’’Oðlun öldü.’’ demiþlerdi.Son bir kez göremeden yüzünü gömmüþlerdi oðlunu topraða.
Kalbi hýzlý hýzlý çarpmaya baþladý.Onun ufacýk elleri, gülümseyiþi…Tepsi yere düþüverdi aniden.
‘’Aman Allah’ým! Hatice teyze ne oldu sana böyle? Neyin var?’’Hemþire kýzýn telaþý herkesi korkutmuþtu.Tansiyon aletini ararken kapýdaki kalabalýða sesleniyordu:’’Hanýmlar,beyler!Lütfen daðýlýn!Önemli bir þey yok.’’
‘’Yeter artýk hatçe,aðlama1 O benimde oðlum ben de üzülüyorum ama seni böyle görünce kahroluyorum.Gitmediðimiz doktor kalmadý.Kendine gel artýk nolur!’’Hasan’ýn yalvarýþlarý günlerce sürmüþtü.Ama olmuyordu intiharý bile düþünmüþtü.Kaç kez ölümün eþiðinden döndüðünü hatýrladý.Neden intihar edememiþti ki? Ýçindeki yasakçýnýn nasihatleri miydi sebep? Vicdan mýydý? Kim bilir belki de imandý.Adý her ne olursa olsun yapamamýþtý iþte.
‘’Ah Hatice teyze!Tansiyonun fýrlamýþ.Ne yaptýn sen böyle kendine? Al iç þu ilaçlarý.’’Hemþirenin verdiði ilaçlarý geri itti.’’Beni dýþarý çýkarýn.’’Hemþirenin itiraz etmesine fýrsat vermeden yalvaran gözlerle inledi:’’Beni çýnarýn altýna götür.Lütfen!’’Karþý duramamýþtý hemþire. ‘’Peki, gidelim.’’Aþaðý indiler,çýnarýn altýna oturdu.Gözlerini kapattý,düþündü.Neler olmuþtu sonra?Hasan da ölmüþtü.Peki neden?Anlamsýz bir anaþiye kurban gitmiþti.Evlerine gelen polisler Hasan’ýn öðrencilerin yaptýklarý bir eylemde havaya geliþi güzel atýlan bir kurþunla vurulduðunu söyleyince inanamamýþtý önce.’’Aman gözünü seveyim amirim. Öðrencinin elinde silah ne arar?Hem Hasanýmýn heç suçu falan yoktur.Her sabah iþe gidip gelir.Yalan de! Nolur yalan de! Yok de, Hasan ölmedi de!’’Tüm yalvarýþlarý boþunaydý.Hasan da ölmüþtü.Onu da içinden bir parça kopararak topraða vermiþti.
Yorgun gözlerini tekrar açtý.’’Söyle bakalým çýnar efendi! Bunca asýrlýk ömründe benim çektiðim çileyi çektin mi sen? Sen de buna yaþamak mý dersin? Acý çekmediysen, içinde kanayan yaralarýn yoksa nasýl inandýrabilirsin kendini geçen yýllarýn hayat olduðuna?’’Haklý olduðuna inanan acýlý insanlarýn kendilerine duyduklarý güveni hissederek söylemiþti bunlarý.
Derin bir nefes aldý.Uzakta ellerinde çikolatalar,þekerler bir grup gencin geldiðini fark etti.Onlarýn geldiðini gören Huzur evi sakinlerinin buruk sevinci içlendirmiþti onu.Kendi derdini bir an için unutarak sýcak bir gülüþe,içten sohbetlere ve biraz da ilgiye muhtaç sevdikleri tarafýndan bir kenara itilmiþ bu insanlarýn acýlarý için üzüldü.Ýþte tam bu noktada hüzünleri ayrýlýyordu birbirinden.O sevdiklerini kaybetmiþti.Onu kenara iten hayattý.Oysa bu insanlarý yanlýða terk eden kendi sevdikleriydi.Hangisinin daha zor olduðunu kestiremedi.Öyle ya da böyle gelip geçiyordu ömür.Yanýndan gelip geçen genç misafirleri umursamýyordu þimdi.Dalgýn bakýþlarýný ufukta bir noktaya sabitlemiþ, geçmiþe dalmýþtý.