Kalp… Küçücük bir et parçasý ama bedenin kalesi gibi, eðer ki bu kale teslim olursa aþka; iþte o zaman hiçbir direniþ kar etmez. Ne akýl ne mantýk karþý koyamaz kalbe. Her iþ kalpte biter, doðru yolda olup olmadýðýný kestiremez kalp ama sevilmek güzeldir, hoþ sözler duymak cezbeder onu, sevilmenin karþýsýnda daha fazla direnemez, çeker teslim bayraðýný. Artýk kendini teslim eder aþka…
Aþk kalbi esir almadan önce naziktir, onu incitmemek için çabalar, el üstünde tutar kalbi. Gel gör ki; kalp teslim olunca aþk asileþir bu kezde. Kýrmaya baþlar düþünmeden incitiverir. Aþk nankördür, kalbi ele geçirince unutuverir onu kazanmak için yaptýklarýný ve kalbin özverisini görmezden gelir. Ýstediðinde çekip gitmek, geri geldiðinde de kalbi hep yerinde bulmak ister, kalpse ister ki hep yaný baþýnda dursun aþk, bir an bile ayrýlmasýn yanýndan.
Aþk baþýna buyruk yaþamak istedikçe, kalp onu kendisine baðlamak için didinip durur. Yorulur kalp, hem de çok yorulur pes etmek ister ama buna da gücü yetmez, cesaret edemez. Çünkü kalp sevmiþtir, sevgiyi söküp atmasý ölmesi demektir. Akýldan yardým ister bu kezde, akýl ona doðruyu söyler yol gösterir ama kalp aþký içinden çýkarmayý istememektedir aslýnda, iþte bu yüzden aklýn tavsiyeleri de kar etmez kalbe. Kalp bu kez iyice sýkýþýp kalýr aþk ve akýl arasýnda, artýk o ilk zamanlardaki sevgi zehir olmuþtur ona, sevdiðine seveceðine piþmandýr. Ne olursa olsun kalbin gururu yoktur ama direnmeye devam eder aþký için. Zehir olmuþta olsa aþk yinede “git” diyemez, dili varmaz aþký kovmaya, hep bir ümidi vardýr belki düzelir, yeniden mutluluðu bulurum diye. Aþksa zaten artýk kalpten çekilmeye baþlamýþtýr bile. Ve aþk gitmek ister, kalp “kal” der. Aþk dinlemez ve çeker gider, zorluklarla fethettiði kalbi kolayca terk eder.
Kalp artýk bitkindir, ölü bir þehre benzer, gözyaþlarý kandýr, kan aðlar hiç durmadan. Bir taraftan unutmaya çalýþýr, diðer taraftan hala bir umutla aþkýn geri gelmesini bekler. Kalbin yasý tüm bedeni etkiler; dil susar artýk konuþmaz eskisi gibi, göz bakamaz etrafa merakla, donuk ve dalmýþ bakýþlardýr geneli, kulak duymaz bile söylenen çoðu þeyi ve akýl; en büyük zararý kalple beraber akýlda görür her ne kadar kalbi uyarmýþ olsada aþka karþý, þimdi oda aþkýn enkazýnda yitirmiþtir kendini, bir türlü toparlanamaz, bir türlü odaklanamaz baþka þeye. Tek bir þeye odaklýdýr oda artýk; bitip giden aþk…
Aþk yaþanýrken tozpembedir, kalp hiç bitmeyecek sanýr ama iþte þimdi paramparçadýr. Aþk… Zalim bir kahraman. Ve kalp… Ýflah olmaz bir âþýk… Aþkýn tüm nankörlüðüne karþýn kalp hep vefalýdýr aradan yýllarda geçse zaman zaman titrer ve bitip giden aþklarý yad eder…
Kalbin sevmemesi ölmesi demektir, aþk ister olsun ister olmasýn o hep sevmeye devam eder…