Bir gözün hep arkasýnda kaldým. Göremedi garipliðimi bana sýrtýný dönenler. Oysa ben onlarýn saçlarýný gördüm. Saçlarý bakýþlarý olsaydý keþke. Bir uzun bakýþ düþürseydi yoluma. Yollarým bir merdiven oldu bir rampa. Her adým atýþýmda þehrin bütün ayakkabýlarýmýn baðlarýný çözdüðünü gördüm. Ben bu þehre, bu yüzden hiç baðlanamadým. Aþk önce ayaklarýmý terk etti ve sonra tüm þehri terk etti. Bu nedenle bu þehirde mutluluk içinde yürüyemedim. Herkes beni býrakýp gitti de, ayaklarýma terk etmeyi öðretemedim. Bu þehirde ayaklarým nasýr tuttu ve ayakkabýlarým yýrtýldý da sevgiliye koþmayý baþaramadým. Ya þehrin caddelerinde bir heykel gibi kalakaldým ya da dizlerimin üstüne çöktüm. Ben bu þehirde harabe olarak tek kendimi gördüm. Mutluluðum yýkýk duvarlarýmda açan çiçekler oldu bu þehirde. Bu yüzden tüm yýkýk duvarlarýma devrik cümleler yazdým. Ben bu þehrin gazetelerinde ya kesik bir cümle ya da devrik cümle oldum. Oysa bir ezan sesi kadardý haykýrýþlarým; ama bir türlü dik duramadým minare gibi. Eðdi ve büktü beni bütün inançlar. Ya el öptüm ya secdeye kapandým. Kulaklarý buz tutmuþtu insanlarýn. Sesimi kimseye duyuramadým. Ýnsanlar saðýrdý onlara ölmek üzere olduðumu anlatamadým. Sevgilinin ellerine düþtüm. Parmak uçlarýnda piyano oldum da, tüm tuþlarýmý yerinden oynattý da sevgili benli bir þarký besteleyemedi yine de. Bütün þarkýlarda yalnýz notalarý oynadým. Ýstedim ki, bir yalnýzlýk þarkýsý olayým sevgilinin parmaklarýnda. Yine de beni anlayamadý. Barmak uçlarýyla çekip gitti hayatýmdan. Hayatým, ölmüþ bir bestecinin piyanosu oldu. Beyaz örtülür örttüler üzerime. Daha þarkýlara yeni baþlamýþtým oysa. Tüm arýnmalarýma ve yýkanmalarýma raðmen yine insan koktum. Eskiye döndüm böylece. Yine insanlýðýma vurdum yalnýzlýðýmý. Ýnsan, bir daðýn yamacýnda görkemli bir aðaç olur da, ayýlar ve kuþlar bilirdi kýymetini. Toprak saklardý köklerini. Ve aðaçlarýn en çirkin yeri kökleriydi. Yine de çirkinliðinden beslenirdi, týpký benim gibi. Bir korkunun yamacýndaydým. Bir aðaç kadar diktim ayný zamanda. Çirkinliðimden beslendim ama güzelliðimden aldým nefesimi. Yaprak yaprak havayý soludum. Ben en rahat nefesi temiz havada aldým. Lütfen, nefesizle kirletmeyin soluðumu. Güzel bir söz yoksa dudaklarýnýzda, bari nefesiniz deðsin neyin yanýk sesine. Belki, bir kamýþýn göl kenarýndaki huzuru akar kulaklarýma. Sesiniz saðýr etmez kulaklarýmý. Duymadým daha, en güzel þarkýlarý. Yalnýz notalarý oynadým bu zamana kadar, þarkýlar hep aþklardan bahsederken.