O akþam uykusu kaçmýþtý ufak çocuðun. Hüzünlü, aðlamaklý bir hali vardý.. Öyle ya, dünyada kaç tane vardý ondan, annesini kaybedip, aðlamaklý hüzünlü bir halle camdan dýþarý bakan..

Tam bir hafta olmuþtu evet tam bir hafta.. Kendisini bu konuda çok suçlu hissediyordu. Ahh, biraz daha hýzlý olsaydý.. Ýlacýný annesine hýzlýca getirseydi keþke.. Kendini asla affetmiyecekti. Annesi onun ilacýný geç getirmesi nedeniyle öldü. Evet evet kendi suçuydu ve asla kendini affetmiyecekti.. Yavaþ yavaþ sað gözünden ufak bir gözyaþý süzüldü.

O gece gözüne uyku girmedi.. Sabah zaten kahvaltýda da hiç kimse yemek yemiyor, put gibi duruyordu.. Herkes annesini, babalarý ise biricik eþini arýyordu.. Keþke o olsa, keþke çaylarýný o koysaydý ama yoktu.. Evet yoktu.. Kýzýna da hiç kýzmýyordu.. Zaten biricik eþini kaybetmiþti.. Çok üzülmüþtü. Bir de onu suçlayamazdý..

Gelgelelim bizim kendini suçlu tutan kýz çocuðuna.. O zaman, annesi öldüðü gün tam 12 yaþýn da olan kýz bugün büyümüþ. Doktorluk sýnavlarýna girmiþ, kazanmýþ ve atanacaðý hastaneyi bekliyordu.. Tam 14 sene geçmiþti aradan. Evlenmiþ, 3 yaþýnda da bir kýzý olmuþtu.. Babasý çoktan vefat etmiþ.. Kardeþleri ise de kendisi gibi mesleklerini ellerine almýþlardý..

Ama herþeyi unutmuþta neden annesini unutmamýþtý.. Kendisini hala suçlu buluyordu.. 14 sene aradan hangi çocuk annesinin ölümünden kendisini sorumlu tutardý ki..

Ufak, 3 yaþýnda olan kýzýnýnda mesleðini doktor olarak seçmiþti.. Onun için doktorluk artýk normal bir meslek olmaktan çýkmýþtý.. Baþbakanlýktan bile önemliydi. Kutsal bir meslekti.. Ne de olsa o gece annesinin baþýnda bir doktor olsaydý, annesi ölmeyecekti.

Ama bu sorunlar ve düþünceler arasýnda kendisinde bir deðiþiklik olmuþtu davranýþ olarak.. Kendisi bunu anlamasa, bilmese bile. Evet evet, o annesini kaybeden kýz tam 14 yýl sonra artýk kendini beðenmiþ, baþkalarýný küçümser olmuþtu.

Aradan yýllar geçmiþ mesleðinin 26. yýlýný arkadaþlarýyla beraber kutluyordu.. Artýk o olgun bir doktor bir professiyoneldi.. 2 gün sonra kendisinde bir hastalýk belirdi.. Göðsü çok aðrýyor, bazen inanýlmaz bir acýyla uykularý kaçýyordu.. Bir aylýk izni vardý, dinlenme süresi.. Ama artýk kendisini beðenmekten, etrafýndakileri küçümsemekten yanýnda hiç kimse kalmamýþtý. Artýk bencilliðinden, etrafýndakileri çok küçümsediðinin farkýna varmýþtý. Çok piþmanlýk duyuyordu..

Kendisinin de sonunun annesi gibi olacaðýný biliyordu. Ve artýk o gün gelmiþti.. Evet evet, gece saat 03:00 civarlarýnda uyanmýþtý.. Yataðýnýn baþýndaki sürahiden bir bardak su içmiþti, ama hala göðüs aðrýsý geçmiyordu. Arkadaþýný aramýþtý telefonla.. Arkadaþý ise bir saat içinde orada olacaðýný söylemiþti. Artýk aðlamaya baþlamýþtý. Gene o akþam gibi, kafasýný pencereðe dayamýþ, annesini düþünerek bir uykuya dalmýþtý.. Bir saat geçmiþ arkadaþý gelmiþ ama kapýyý vuruyor ama açan yoktu.. Bir çilingirle kapýyý açmýþtý. Ama karþýlaþtýðý tek þey vardý ki oda: Bir Ceset! Evet, annesinin ölümünden kendisini suçlu tutan, o ufak kýz büyümüþ doktor olmuþ ama kendisini beðenmekten ve etrafýndakileri küçümsemekten kendini alamamýþtý.. Gene yalnýz olduðu bir gece Azraile bedenini teslim etmiþti..