Metin, gri bir güne daha uyanýrken ellerini beyninin acýmasýzlýðýyla ýslatarak yüzüne doðru götürmeye çalýþtý. Düþlerinden eskiyen gözlerinin çevresinde oluþan çizgiler, her baktýðýnda yalnýzlýðýný hatýrlatýyordu. Metin artýk eskisi kadar iyi görmüyordu; fakat hayatý puslu görmekten rahatsýz deðildi. Görmeden yaþamak en güzeli diyordu içinden. kusurlar, maskeler, insanlarýn gerçek yüzleri, iþte bunlar olmayýnca hayat onun için yaðmur sonrasý açan güneþ kadar umut vericiydi. Odasýndaki siyah duvarlar güneþ ýþýðýný karanlýða hapsediyor, tozlarýn hareketini gerçeðin tüm çýplaklýðýyla yansýtýyordu sakin bir insana. Metin bazen saatlerce tavana bakar, düþünür; bazen ise odada uçan tek bir toz tanesine zamansýz bir düzlemdeki manayý izliyormuþçasýna odaklanýrdý. Çünkü yaþadýðý olaydan sonra artýk dakikalarýn, saatlerin, günlerin onun için bir önemi yoktu.

   Yýl 2005 yaz mevsimi. metin dünya üzerine ruhuyla baðlanýp hüznün nefesiyle harlanan her insan gibi kalbinde aþk denen o yýkýcý duyguyu hissediyordu. Genç kýz, metin'in sýradýþý, vurdumduymaz ve hayattan beklentisi olmayan tavýrlarýna ilgi duyuyor her fýrsatta ona yaklaþmaya çalýþýyordu; fakat çabalarý derin sessizliklerden fazlasýný doðurmuyordu. Metin fýstýk ve özlem. fýstýk metinin komþusunun arsýz kedisiydi. Arkadaþlýklarýnýn davetsiz misafiri. bütün yaz boyunca özlem metin tarafýndan sevilmeyi bekledi. Oysa metin, yýllardýr süren yalnýzlýðýnýn, bir küçük çocuðun aðacýn dalýný kýrmasý gibi aniden ve istemsizce bozulmasýný benimseyemiyordu. O, her fýrsatta üstüne düþündüðü yalnýzlýðýna alýþtýðýnýn farkýna varmýþtý. Bir yanda aþýk olduðu kýz, diðer yanda üstüne giydiði yalnýzlýðý. Metin'in artýk bir karar vermesi gerekiyordu ve o aslýnda kararýný çoktan vermiþti. Yýllardýr kendisini korumasý için üstüne giydiði yalnýzlýðýný çýkarýp bir kenara atacak ve tüm çýplaklýðýyla gidip genç kýza onu sevdiðini söyleyecekti.

   Metin, kafasýnda son cümleleri de bir kez daha tekrar ettikten sonra kendini konuþmaya hazýr hissediyordu. Þimdi tek yapmasý gereken genç kýzýn yanýna gitmek ve içinden geçen her þeyi ona yýldýrýmýn altýndaki tek bir çýnar aðacý gibi korkusuzca anlatmaktý. Her zaman buluþtuklarý deniz kenarýndaki iskeleye indi. Saatler geçtikçe deniz þiddetleniyor, kayalara vuran dalgalarýn sesi Metin'in huzurunu bozuyordu. o an Metin'in telefonuna bir mesaj geldi. Heyecanlanan elleri cebinden telefonu çýkardýðýnda sessiz bir þekilde mesajý okudu :

"Metin, bizim tatilimiz bitti. Þu an yoldayým, eve dönüyorum. sayende hiç sýkýlmadým. Her þey için teþekkürler."

   Metin artýk sadece kendi kalbinin atýþýný duyabiliyordu. Beyni düþünmeyi býrakmýþ gözleri kýpýrdayamýyordu. Son bir çabayla cevap mesajýný yazdý :

"Gittiðin yere 1 ay sonra geleceðim. Seni seviyorum."

   10 dakika sonra gelen mesajý okumaya korkuyordu Metin. Cesaretini toplayýp gözlerini telefonuna çevirdi :

"Metin, gelemezsin. Neden bunu daha önce söylemedin ve neden yanýndayken beni sever gibi davranmadýn? Ben artýk seni sadece yakýn bi arkadaþ olarak görüyorum ve bu deðiþmeyecek."

   Ýþte o gün dalgalar kayalarý parçalarcasýna çarpýyordu Metin'in solgun yüzüne. Dalgalarýn sesiyle parçalandý metin. Çakýl taþlarýna dönüþtü kýyýda. Ne kadar kapýlmak istediyse suya o kadar dýþarý itildi dalgalarla. Bir zaman sonra kendine geldi. Metin bu kýyýya aitti. Bilindik hayatýna aitti. Yalnýzlýðýný çýkardýðý için üþüdüðünü hissetti. Ýskelede çýplak ve ümitsizdi artýk. Bulutlar gözyaþlarýndan yükseliyormuþçasýna sardý o gün iskeleyi ve yaz mevsiminin ortasýnda baþlayan fýrtýnada bir insan, yanýnda bir yalnýzlýk, o iskelede o gün bitirmiþlerdi umutlarýný. Yorgun ayaklarýnýn üstünde eve geldiðinde komþularýnýn kedisi koltuðun üzerinde uyuyordu. Artýk sadece Metin vardý, Metin'in yalnýzlýðý ve bir de Fýstýk vardý, komþunun kedisi.