adým hüzün, bir demlik þarap'a denk.

Eksizdi.
Tatsýz, sevimsiz.
Ne buruk bir tat býrakýyor yaþayan birini kaybetmek. Ucuz þarap gibi, daha gün doðmadan aç karýnla sigaraya sarýlmak, sevmediðin bir adamý en kadýn yerinden öpmek gibi. Seni kýran, üzen, yüzüne en okkalý tokadý çarpýp gene sana sarýlan birini göðsün ezilene kadar sýmsýký sarmak gibi. Ýçim rutubet, dýþým aç insanlarý emziriyor durmadan, hiç durmuyor. Kimsesizlerin kimsesi kadýn gibi sevmeyi bahþet bana. Yaþlarým olsun, solayým. Her önüme gelen adamý kendim doðurmuþum gibi sevmeyeyim, korumayayým.
Yokluðun da bunlarý düþündüm, çok düþündüm hem de. Deðiþen ne oldu dersen. Ayný ahmaðým.
Sonra dedim ki kendime.
Sen böyle kal.
Mümkünü yok deðiþtirmenin, deðiþmenin, deðiþmeye çalýþmanýn. Uyu yakalamanýn, yok mümkünü.

Ýçimi gýcýklayan þarkýlar çoðaldý. Þiirlerini beðendiðim her þaire aþýk oluyorum. Birine ait ve ya sahip olmak cümlesinin çok çirkin olduðunda karar kýlýyorum. ama sahipmiþim gibi yaþýyorum, aitmiþim gibi tapýyorum. Uzun bacaklý aptal kadýnlarý çok kýskanýyorum. Þuh kahkahalar atýyorum ulu orta þehvetle gülümseyip dudaklarýmý ýsýrýyorum. Hiç yakýþmýyor. Ne zaman içsem ya annemin kollarýnda ayýlýyorum ya babamýn. Bunun ne kadar utanç verici bir þey olduðunu bilmem anlatmama gerek var mý?
Yokluðunda alçaldým ama ar damarým çatlamadý. Bir temmuz gecesi bir adamla uyudum. O kadar sevecendi ki bana sarýlýrken o kadar samimi. Endiþesiz uyandým. Ondan sonra daha az yazdým, hiç çizmedim. Elime gitar almadým. Alsam da çalmadým.
Paspalýmdýr bilirsin saçýmý taramasam da týrnaklarýmý ihmal etmedim.

“yol ortasýnda mý aðlýyorsun Allah aþkýna rezil etme beni.” Diyen adama
“beni yol ortasýnda aðlatmaya utanmýyor musun” diye baðýrdým.

Aslýna bakarsan diyeceðim þu ki bunlar da pek iþe yaramadý. Yaramayacaðýný da biliyordum esasen. Elit, sofistike bir kadýn olamam. Kuru kuru gitmem. Islatýrým omzunu, yastýðýný. Vicdanýna oynarým. Melankolik, aðlak, ahmak!
Laf aramýzda elit kadýn diye tabir edilen kadýn sevince fonda ya Cengiz çalar ya Ahmet.
Hepsi bir yana yokluðunda en çok bensizliðini düþündüm. Nasýl çocuk, nasýl kadýn, nasýl adam, nasýl huzursuz, nasýl mutsuz kaldýn…
Sahi mutsuz musun düþündüðüm kadar.
Böyle sorular sorup, ahmaklýðýmý ele vermenin bir manasýnýn olmadýðýný elbet bende biliyorum. Ama ben en çok seni severken güzelim, en çok seni özlerken ahmak.

“Beni kör kuyularda merdivensiz býraktýn
Denizler ortasýnda bak yelkensiz býraktýn
Öylesine yýktýn ki bütün inançlarýmý
Beni bensiz býraktýn, beni sensiz býraktýn”***

26.01.2011
Çiðdem Taþ
* Ümit Yaþar Oðuzcan